BESKIDZKA SALAMANDRA Dlatego salamandry są „hybrydami” żywo- lub jajożyworodnymi . Sam poród przebiega z trudnością , bo salamandra musi przybrać odpowiednią pozę , zanurzając tylną część ciała w wodzie , co przy kiepskich umiejętnościach pływackich może okazać się dla niej niebezpieczne ,

MARZEC 2020

1 wpis opublikowany przez beskidzkasalamandra w okresie March 2020. węch i wzrok . Kiedy zrozumiemy , jak nasze psy postrzegają świat , kiedy nauczymy się ich języka i kiedy zaczniemy wyrażać siebie za pomocą energii , już nigdy więcej nie dojdzie między nami a psami

do nieporozumień .

BESKIDZKASALAMANDRA

Posts about beskidzkasalamandra written by beskidzkasalamandra. Mam powyżej dziurek w nosie zafajdanej poprawności , rzygać mi chce od wiecznego wysłuchiwania , przepełnionego narodową hipokryzją „ jedenastego” , jakże polskiego przykazania „ nic nie stało” .

LEŚNA APTEKA

Płaskosz , sorokop , sieduń , siedź , kozia broda kędzierzawa , kozia broda włoska, płaskorz , szmaciak , siedzuń borowy , strzepiak kędzierzawy , baraniok , orysz , kwoka . Uff wymienić jednym tchem ksywki tego dziwacznego osobnika , to wielkie wyzwanie dla lektora . Wszystkie te potoczne i regionalne nazwy kryją w sobie KARTY Z HISTORII KATOWIC 01 Zalążkiem Katowic była osada przemysłowa , wydzielona ze wsi Bogucice – Kuźnica Bogucka . Pierwszą wzmiankę o terenie , na której stała bogucka kuźnica żelaza przytacza dokument darowizny , sporządzony w Pszczynie dnia 15 grudnia 1360 r. - podpisany przez księcia opawsko-raciborskiego Mikołaja II. „Kuźnica Bogucka” wymieniona jest również w tekście wyroku krakowskiej HALNY – BESKIDZKA SALAMANDRATRANSLATE THIS PAGE Wieje u nas od niedzieli , ciepły , niemal jednostajny , czasem nieregularnie porywisty, wiatr wyjący jak potępione dusze – to halny. Dmucha od południa , od Słowacji . Halny powstaje, wówczas, gdy na wschód od Karpat znajdzie się obszar wysokiego ciśnienia, a na zachód od nich, niskiego . Wtedy masy powietrza, w związku z

LEŚNA APTEKA

Leśna apteka – kolczak obłączasty. Kolczaki , nazywane przez Panią mojego serca – kociakami , i te klasyczne obłączaste , i te rude, częściej występujące w naszych Beskidach , to zupełnie niedoceniane i całkowicie wyjątkowe grzyby. Łacińska nazwa tego grzyba brzmi Hydnum repandum , rośnie właściwie we wszystkich

rodzajach

BESKIDZKIE ŚWITANIE Czyli mroźny wschód słońca na Ochodzitej. Od dawna moim marzeniem jest zobaczyć i usłyszeć "zorzę polarną" . Tak , usłyszeć , bo w języku Saamów słynną feerię świateł na arktycznym niebie , ludzie północy nazywają „guovssahas” - słyszalne światło . Zorza , również pięknie nazywana jest "aurorą borealis" co oznacza spotkanie Aurory – rzymskiej bogini KSIĘŻYC – BESKIDZKA SALAMANDRATRANSLATE THIS PAGE Księżyc wywiera wpływ na demony domowe, które podczas pełni okazują gorączkowe poruszenie , krzątają się nerwowo, usilnie pracują. Szczególnie w czasie pełni wzrastała aktywność wampirów , upiorów, które wychodzą z grobów i wilkołaków, które wyją do księżyca. Przez trzy dni księżyc chowa się w cieniu ziemi , więc

GRUDZIEŃ 2017

Czyli mroźny wschód słońca na Ochodzitej. Od dawna moim marzeniem jest zobaczyć i usłyszeć „zorzę polarną” . Tak , usłyszeć , bo w języku Saamów słynną feerię świateł na arktycznym niebie , ludzie północy nazywają „guovssahas” – słyszalne światło . Zorza , również pięknie nazywana jest „aurorą borealis” co oznacza spotkanie Aurory – rzymskiej bogini BESKIDZKA SALAMANDRA Dlatego salamandry są „hybrydami” żywo- lub jajożyworodnymi . Sam poród przebiega z trudnością , bo salamandra musi przybrać odpowiednią pozę , zanurzając tylną część ciała w wodzie , co przy kiepskich umiejętnościach pływackich może okazać się dla niej niebezpieczne ,

MARZEC 2020

1 wpis opublikowany przez beskidzkasalamandra w okresie March 2020. węch i wzrok . Kiedy zrozumiemy , jak nasze psy postrzegają świat , kiedy nauczymy się ich języka i kiedy zaczniemy wyrażać siebie za pomocą energii , już nigdy więcej nie dojdzie między nami a psami

do nieporozumień .

BESKIDZKASALAMANDRA

Posts about beskidzkasalamandra written by beskidzkasalamandra. Mam powyżej dziurek w nosie zafajdanej poprawności , rzygać mi chce od wiecznego wysłuchiwania , przepełnionego narodową hipokryzją „ jedenastego” , jakże polskiego przykazania „ nic nie stało” .

LEŚNA APTEKA

Płaskosz , sorokop , sieduń , siedź , kozia broda kędzierzawa , kozia broda włoska, płaskorz , szmaciak , siedzuń borowy , strzepiak kędzierzawy , baraniok , orysz , kwoka . Uff wymienić jednym tchem ksywki tego dziwacznego osobnika , to wielkie wyzwanie dla lektora . Wszystkie te potoczne i regionalne nazwy kryją w sobie KARTY Z HISTORII KATOWIC 01 Zalążkiem Katowic była osada przemysłowa , wydzielona ze wsi Bogucice – Kuźnica Bogucka . Pierwszą wzmiankę o terenie , na której stała bogucka kuźnica żelaza przytacza dokument darowizny , sporządzony w Pszczynie dnia 15 grudnia 1360 r. - podpisany przez księcia opawsko-raciborskiego Mikołaja II. „Kuźnica Bogucka” wymieniona jest również w tekście wyroku krakowskiej HALNY – BESKIDZKA SALAMANDRATRANSLATE THIS PAGE Wieje u nas od niedzieli , ciepły , niemal jednostajny , czasem nieregularnie porywisty, wiatr wyjący jak potępione dusze – to halny. Dmucha od południa , od Słowacji . Halny powstaje, wówczas, gdy na wschód od Karpat znajdzie się obszar wysokiego ciśnienia, a na zachód od nich, niskiego . Wtedy masy powietrza, w związku z

LEŚNA APTEKA

Leśna apteka – kolczak obłączasty. Kolczaki , nazywane przez Panią mojego serca – kociakami , i te klasyczne obłączaste , i te rude, częściej występujące w naszych Beskidach , to zupełnie niedoceniane i całkowicie wyjątkowe grzyby. Łacińska nazwa tego grzyba brzmi Hydnum repandum , rośnie właściwie we wszystkich

rodzajach

BESKIDZKIE ŚWITANIE Czyli mroźny wschód słońca na Ochodzitej. Od dawna moim marzeniem jest zobaczyć i usłyszeć "zorzę polarną" . Tak , usłyszeć , bo w języku Saamów słynną feerię świateł na arktycznym niebie , ludzie północy nazywają „guovssahas” - słyszalne światło . Zorza , również pięknie nazywana jest "aurorą borealis" co oznacza spotkanie Aurory – rzymskiej bogini KSIĘŻYC – BESKIDZKA SALAMANDRATRANSLATE THIS PAGE Księżyc wywiera wpływ na demony domowe, które podczas pełni okazują gorączkowe poruszenie , krzątają się nerwowo, usilnie pracują. Szczególnie w czasie pełni wzrastała aktywność wampirów , upiorów, które wychodzą z grobów i wilkołaków, które wyją do księżyca. Przez trzy dni księżyc chowa się w cieniu ziemi , więc

GRUDZIEŃ 2017

Czyli mroźny wschód słońca na Ochodzitej. Od dawna moim marzeniem jest zobaczyć i usłyszeć „zorzę polarną” . Tak , usłyszeć , bo w języku Saamów słynną feerię świateł na arktycznym niebie , ludzie północy nazywają „guovssahas” – słyszalne światło . Zorza , również pięknie nazywana jest „aurorą borealis” co oznacza spotkanie Aurory – rzymskiej bogini

MARZEC 2020

1 wpis opublikowany przez beskidzkasalamandra w okresie March 2020. węch i wzrok . Kiedy zrozumiemy , jak nasze psy postrzegają świat , kiedy nauczymy się ich języka i kiedy zaczniemy wyrażać siebie za pomocą energii , już nigdy więcej nie dojdzie między nami a psami

do nieporozumień .

BESKIDZKASALAMANDRA

Posts about beskidzkasalamandra written by beskidzkasalamandra. Mam powyżej dziurek w nosie zafajdanej poprawności , rzygać mi chce od wiecznego wysłuchiwania , przepełnionego narodową hipokryzją „ jedenastego” , jakże polskiego przykazania „ nic nie stało” . KARTY Z HISTORII KATOWIC 01 Zalążkiem Katowic była osada przemysłowa , wydzielona ze wsi Bogucice – Kuźnica Bogucka . Pierwszą wzmiankę o terenie , na której stała bogucka kuźnica żelaza przytacza dokument darowizny , sporządzony w Pszczynie dnia 15 grudnia 1360 r. - podpisany przez księcia opawsko-raciborskiego Mikołaja II. „Kuźnica Bogucka” wymieniona jest również w tekście wyroku krakowskiej POKOT – BESKIDZKA SALAMANDRATRANSLATE THIS PAGE „Pokot” Agnieszki Holland to naszym zdaniem jeden z najlepszych polskich filmów , jakie mieliśmy ostatnio okazję zobaczyć. To film przewrotny, inteligentny, nastrojowy i mówiący o znieczulicy ludzi spod znaku św. Huberta , mianujących się miłośnikami natury ( szczęściem tylko niewielkiej części wśród odpowiedzialnych

myśliwych) .

URSZULA MODRZYŃSKA

Urszula Modrzyńska – Moja ciocia – Urszula. Jak miałem siedem / osiem lat potajemnie „podkochiwałem” się w Niej . W najpiękniejszej cioci pod słońcem . Była jak Audrey Hepburn , albo Brigitte Bardot w siermiężnym P R L – u , pamiętam letni spacer po parku w Katowicach , mój Tata , Ona , i ja mały szczeniak na

rowerku

LISTOPAD 2017

Po jesiennym kolorowym zawrocie głowy , nagle z dnia na dzień obrazy stały się „płaskie” , straciły jakby trzeci wymiar. W drodze na Grabową – niedziela 26 listopada 2017. Nie straciły za to niczego ze swojego piękna . To właśnie jest największą osobliwością gór .

DOLINA DOBKI

dolina Dobki. Woda to życie . Do źródeł – potok Dobka. Na tę ustrońską dolinę mówimy między sobą nie inaczej jak tylko „dolina źródełek” . Nieliczni szczęśliwcy , którzy tu zawitali , a bardzo często też autentycznie zabłądzili – dowiadują się o jej drugim , jakże trafnym przydomku. Bo dolina

Dobki o której

O SALAMANDRACH CZĘŚĆ 4 O salamandrach część 4. Czwarta odsłona „sagi o salamandrach” – sam nie wierzę jak ten czas ucieka. Salamandrę plamistą – czarną w żółte , lub pomarańczowe plamki przy odrobinie szczęścia spotkamy w Eurazji , w klimacie zarówno w takim jak polski – umiarkowanym , jak i w ciepłym ,

SIERPIEŃ 2017

Borowik ceglastopory – ceglaś 19 sierpnia 2017. Jako pierwszy kapelusza uchylił na powitanie nikt inny , tylko ceglaś , piękny jak z obrazka , przykryty peleryną z mchu . Zapowiedział oficjalnie : .. ” dzisiaj wdłuż Wilczego Potoku , aż na samą górę Czupel

,

RZUĆ WSZYTKO I CHODŹ W GÓRY ….. KONIECZNIE Z PSEMTRANSLATE THIS

PAGE

czyli zakamuflowane zaproszenie do Rubilandii Psia "Ziemia Obiecana" kraina wielkiego czworonożnego szczęścia istnieje na prawdę . Nie jest ani wymyślona ani iluzoryczna . Psim eldorado są góry . Niezmierzone przestrzenie , pachnące lasy , kryształowe strumienie , wielkie dzikie polany na szczytach - od lat były i pozostały ulubionym domem psowatych . Przeskocz do treści BESKIDZKA SALAMANDRA – POCZĄTEK ufaj naturze , mniej bliźnim

Menu

* Strona Główna

* O nas

* Kontakt

* Twitter

* Facebook

* Google+

* GitHub

* WordPress.com

Wyróżnione

RZUĆ WSZYTKO I CHODŹ W GÓRY ….. KONIECZNIE Z PSEM 😊 CZYLI ZAKAMUFLOWANE ZAPROSZENIE DO RUBILANDII… Psia „Ziemia Obiecana”  kraina wielkiego czworonożnego szczęścia istnieje na prawdę . Nie jest ani wymyślona ani iluzoryczna . Psim eldorado są góry . Niezmierzone przestrzenie , pachnące lasy , kryształowe  strumienie , wielkie dzikie polany na szczytach – od lat były i pozostały ulubionym domem psowatych . Jedyni przodkowie naszych Tofików , Łatek i Rubików byli rzecz jasna –  WILKAMI (TU SPOTKANIE Z NIMI W BESKIDACH ( KLIKNIJ ) . I pewnie to atawizm gatunku _„canis familiaris” _odpowiada za to , że nasze psy domowe tak beztrosko i cudownie czują się w górach . Nasza i Rubika – fantastyczna kraina – zwana od niedawna Rubilandią leży w Śląskich Beskidach między pasmami Czantorii , Skrzycznego i Szyndzielni . RUBILANDIA , ŁADNIEJSZA POŁOWA BESKIDZKIEJ SALAMANDRY I PRZYSZŁY WŁADCA ŚLĄSKICH GÓR – RUBIK 😉 Nasz mały Rubik z pewnością , podąży śladem Fokusa i ani się nie obejrzymy jak zostanie mianowany hospodarem śląskich gór – Jego White Terrierową Wysokością – z psiej Bożej futrzanej łaski – regentem beskidzkich dolin – Leśnicy , Hołcyny i Bukowej  , wielkim księciem ustrońskich źródeł  – Rubikiem Pierwszym Beskidzkim 😉  Chcemy się z Wami w tym felietonie podzielić naszymi doświadczeniami z blisko dwudziestu lat włóczęgi po górach w towarzystwie westusiów . O czym należy pamiętać zabierając psiaki , jakie są ograniczenia , korzyści , ale i niebezpieczeństwa wynikające ze specyfiki gór . Z FOKUSEM I HEKTOREM ( Z BANDAMĄ ) NA WIELKIEJ RACZY Leitmotiv-em tego felietonu będą nasze ukochane psy – West Highland White Terriery . Westie są do bólu typowymi terrierami – pełnymi temperamentu , żywiołowymi , niezależnymi , nieustraszonymi i obdarzonymi silnym charakterem . Ich miłośnicy ( to My ) twierdzą , że mają wszystkie zalety tej grupy psów, a jednocześnie nie mają ich wad . Wszystkie nasze westy były i są wesołe , ruchliwe i zawsze gotowe do towarzyszenia swojemu człowiekowi . Bardzo przywiązane do właściciela , potrafiące chodzić za nim krok w krok , ale nie będące przy tym natrętne . Nie domagają się stałej uwagi – cierpliwie czekają , aż będziemy mieli dla nich czas . Westie nie jest agresywny ani nadmiernie hałaśliwy . Jest idealnym kompanem na górskie wycieczki . Słysząc , że chodzimy po górach niemal _WYŁĄCZNIE_ z psem ludzie zadają nam szereg pytań : czy to trudne? czy nie oznacza to zbyt wielu wyrzeczeń ? A może grożą nam jakieś niebezpieczeństwa ? No i o czym trzeba pamiętać jadąc ze zwierzęciem na dłuższy lub krótszy wypad w teren? RUBIK , REGENT BESKIDZKICH POŁONIN W LIPCU

2019

No to ruszamy w góry  – nie w Karakorum , ani w Pireneje , ruszamy na wycieczkę w nasze polskie , najpiękniejsze góry na świecie – w Śląskie Beskidy . Co zabrać ze sobą ? Z pewnością siebie i merdający ogon . Najważniejszy jest rzecz jasna pies , bo jak ktoś nie ma psa , to nie pójdzie przecież z psem w góry 😉. Pies może być całkiem zwykły , a i tak będzie dla nas  gwarancją dobrej zabawy , zwłaszcza jeśli w nazwie jego rasy znajdzie się magiczne słowo Highland  – Średniogórze – idealnie opisujące góry w Rubilandii . Pies nie może być zbyt młody , bo szczenięta nie mogą być nadmiernie forsowane i oczywiście musi być zdrowy i chętny do spędzania z nami aktywnie czasu – dla takiego psiaka każda wycieczka w góry będzie po prostu świetnym spacerem u boku swego przewodnika . A CO MI TAM KROWA DZIWNA ?  BYNAJMNIEJ NIE MIASTOWY 😉

FOKUS

Psi ekwipunek należy uzupełnić o : 1) miskę i wodę – dużo wody , bo choć w górach źródełka i strumienie można spotkać niemal co krok , to w wyższych partiach , na polanach pod szczytami trudno o dostęp do niej , a woda będzie nam niezbędna . 2) smycz i obrożę lub szelki – najlepiej z identyfikatorem . Nasze , beskidzko-salamandrowe psiaki przyzwyczajone do górskich realiów nie oddalały się zbytnio od nas , i dla nich były to wycieczki po „swoich ścieżkach” , tymczasem psiaki „letników” potrafią zwiać wystraszone w ułamku sekundy w gęsty młodnik , czy pogonić za leśną zwierzyną – i potem „szukaj wiatru w polu” . Pupila trzeba mieć stale pod czujną kontrolą , moim zdaniem nie oznacza to , że chodzi o kaganiec , czy jarzmo w postaci smyczy , na którym zwierzę się prowadzi , lecz o realną (samo) kontrolę — zapewnienie tego , by pies nie miał możliwości swobodnego grasowania . Nie każdy pies dla sprawowania nad nim kontroli wymaga środka technicznego w postaci linki . RUBILANDIA , HIGHLAND – ŚREDNIOGÓRZE – BESKIDZKA DOLINA LEŚNICY RUBIK MA CZTERY I PÓL MIESIĄCA . SMYCZ MAM , ALE TYLKO DLA OZDOBY BRENNA W LIPCU 2019 90%  beskidzkich gór na „zielonym  Śląsku ”  stanowią lasy . Ustawa o lasach zakazuje puszczania psa luzem w lesie nie definiując przy tym czym jest ów „luz” . Bo są przypadki szczególne : kiedy niezwykle karny czworonóg robi dokładnie to, czego oczekuje odeń przewodnik  ale przecież są takie – choćby psy ratownicze , psy służbowe , psi przewodnicy , takimi psami były nasze westy – Tazok i Fokus . W takim przypadku nasz psiak  jest pod kontrolą przewodnika — kontrolą niewidzialną , sterowaną gestami , werbalnie , i ( a może zwłaszcza ) wynikającą z bliskiej więzi emocjonalnej i psychicznej . Albo z innej beczki – psiak jest tak nieśmiały , bojaźliwy i wycofany , że nie wyobraża sobie oddalenia się na więcej niż 10 metrów , a nawet jeśli się to zdarzy , to w 100 % wraca w podskokach raz zawołany . Czy te sytuacje można opisać jako puszczanie psa luzem ? moim zdaniem NIE . Więc niech sędzią w tej sprawie będzie nasz rozsądek . Dla „świętego spokoju” niewtajemniczonym sugeruję – że  w górach , i górskim lesie najlepiej będzie prowadzić psa na smyczy

.

FOKUS NA WIELKIM KRYWANIU SMYCZ PRZY PASKU –

DLA FASONU 😉

W górskim środowisku na naszego psiaka działają tysiące bodźców . Jego zmysły dosłownie bombardują nowe dźwięki , zapachy , smaki i kształty . My , jako ich przewodnicy prowadzimy psiaki po labiryncie ,,Matki Natury,, i tylko od nas i naszego rozsądku i opanowania zależą ich reakcje na otaczający ich świat . Nie jesteśmy zwolennikami smyczy , ale w jednym przypadku , zawsze będziemy jej używać . W parkach narodowych i rezerwatach tych , które są ,,przyjazne,, psom . Po tych świątyniach przyrody – tak w kraju jak i za granicą , nasze psiaki będą zawsze spacerować wyłącznie na smyczy . Podsumowując ten wątek , jeśli nie jesteśmy pewni na 200% jak zachowa się nasz towarzysz i nie jesteśmy pewni swojej niewidzialnej więzi i realnej kontroli użyjmy

w górach smyczy .

Rubilandia – psia Ziemia Obiecana – Hala Świniorka

pod Orłową

Jak długi i forsowny może być spacer po górach , to oczywiście sprawa indywidualna każdego z nas . To zależy od naszej kondycji , aktualnego samopoczucia , często od zmiennej pogody . A jak to jest u psiaków ? Dokładnie tak samo , i jeszcze od wieku , rasy , budowy ciała , wydolności i zwykłej przyjemności czerpanej z takiej formy spędzenia czasu . Z Westie’m – ruchliwym , ciekawskim , wszędobylskim i ambitnym psem możemy znacznie więcej niż z sapiącym jak lokomotywa buldożkiem czy leniwym bassetem . To przecież Terriery , wielkie psy w małym ciele . Ale i one mają swoje ograniczenia .  Skały , ostre kamienie , drabinki i klamry , są nie do pokonania nawet przez najbardziej  zgrabnego psa . Starsze zwierzęta i szczeniaki z kolei , szybciej opadają z sił . ŁAŃCUCHY I DRABINKI   ???  OGARNIEMY NA LUZIE TEMAT 😉 FOKUS W SŁOWACKIM RAJU Mamy wtedy dwie opcje do wyboru . Nasze ręce lub nosidełko . Pierwsza opcja – jak najbardziej OK zadziała na krótkich dystansach , póki nie „zwiędną” nam ręce , druga jest właściwie niezbędna w trudnym terenie i na dłuższych wyprawach . Od lat stosowaliśmy to udogodnienie , sprawdziło się zarówno stare nosidełko odziedziczone po dzieciach , jak i specjalne , dedykowane dla psów . Bo przecież nie każde przejście, z którym poradzi sobie człowiek , będzie w zasięgu psich łapek . I ten bliski kontakt z naszym przyjacielem , kontakt nos w nos , albo ucho w ucho , kiedy czujesz ciepło jego ciała – to bezcenne uczucie . Pamiętam jak w Parku Narodowym Słowacki Raj , zagadnął nas jeden z turystów i skomentował zdziwiony :  „Pierwszy raz widzę , żeby dwunożne zwierzę taszczyło na plecach czworonożne ” 😉 DWIE SZKOŁY – U „PANA” SALAMANDRY – FOKUS W NOSIDEŁKU , HEKTOR U MIETKA POD PACHĄ 🙂 Wybierając się na dłuższe wycieczki (powyżej 6 godzin) zawsze zabieramy porcję karmy , bo przecież każde stworzenie musi mieć szansę na regenerację . Pamiętamy też o właściwym tempie marszu i odpowiedniej dozie odpoczynku . Nasz pies zwykle pokonuje dwu a może nawet trzykrotnie dłuższy dystans niż my , do tego nawet w słoneczny i gorący dzień nie może zdjąć swojego futra . W takich warunkach niezbędne będzie poświęcenie kilku minut na oddech co godzinę , zamoczenie łapek w strumieniu , miska wody , a przy dłuższym marszu konieczne mogą okazać się nawet nieco dłuższe przerwy . Nie zabierajcie swoich psiaków w tłumnie odwiedzane miejsca . Setki nóg i hałas „głośno szczekających” do siebie ludzi to nie jest to co nasze „tygrysy lubią

najbardziej” .

KOŃ JAKI JEST – KAŻDY WIDZI 😉  MEDYTACJE WIEJSKIEGO

WESTUSIA

Jeśli myślimy o trekkingu za granicą naszego pięknego kraju w plecaku nie może zabraknąć psiego paszportu wraz z zaświadczeniem o szczepieniu . Warto też mieć ze sobą – pod każdą szerokością geograficzna przyrząd do wyciągania kleszczy zaś przy dłuższych wyjazdach w bagażu nie może zabraknąć preparatów chroniących psie stawy . Czy wyjście w góry z psem wiąże się z wyrzeczeniami , czy czworonożna turystyka ogranicza przewodnika ? Oczywiście punkt widzenia zależy od punktu patrzenia – nas nie ogranicza , bo kochamy takie wycieczki , i poniekąd jesteśmy od nich uzależnieni . Ograniczenia nie dotyczą też naszych psiaków , niech się wyhasają do oporu , upaprają błotem w poszukiwaniu kreta . Będą szczęśliwe i będą dobrze spały . FOKUS – NIE MA KRETA , ALE RADOCHA TĘGA !! TAK WYGLĄDA SZCZĘŚLIWY PIES 😉 Nie chodzi jednak o to , by drobne wyrzeczenia przesłoniły Wam niewątpliwie plusy ! Wędrowanie z psem w górach to mnóstwo frajdy : jest weselej , zawsze coś się dzieje , mamy więcej pretekstów do odpoczynków w ciekawych miejscach , pies potrafi odpowiednio przyspieszyć lub zmniejszyć tempo marszu 😉 Psiak poprawia nastrój , tłumi niesnaski – jest świetnym kompanem do wszelkiego rodzaju przygód . Tak więc…RZUĆCIE WSZYSTKO I CHODŹCIE W GÓRY ( KLIKNIJ)

oczywiście

najlepiej z psem u boku 😉 DO ZOBACZENIA I USŁYSZENIA W DRUGIEJ CZĘŚCI . JESIENNO – ZIMOWEJ 😉 BESKIDZKA – MARZENA I SALAMANDRA –

MACIEK

Reklamy

Report this ad

Report this ad Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

25 lipca 201929 lipca 2019

Kategorie

Archiwum Tazoka

,

Fotografia

,

Góry ,

Natura ,

Rubik ,

Stela 2

komentarze do Rzuć wszytko i chodź w góry ….. koniecznie z

psem 😊

Wyróżnione

ZŁY SEN , MA NA IMIĘ „KLESZCZ” GŁÓWNIE DLA PSIARZY … Obrzydlistwo , paskudztwo , ohydztwo . Koszmar każdego . Te małe pajęczaki mieszkają niemal wszędzie i być może nawet byśmy nie zauważali ich istnienia , gdyby nie to , że przenoszą trudne do wyleczenia , a czasami nawet śmiertelnie groźne choroby . Chyba każdy słyszał o boreliozie , odkleszczowym zapaleniu mózgu czy babeszjozie . Czy rzeczywiście jest się czego obawiać  ? Jesteśmy dosłownie bombardowani przez ekrany telewizorów i komputerów wizją apokalipsy ludzi , ich psów i kotów . W skrócie słyszymy taki przekaz :  jeśli wyjdziecie na spacer do lasu , na łąkę czy do ogrodu , to Waszym pupilom NA PEWNO stanie się coś złego . Do tego ludzi , którzy znaleźli u siebie lub swojego zwierzęcia kleszcza , namawia się , by po wyciągnięciu wysłali go na badanie genetyczne , kosztujące majątek . Daleko nam do takiego demonizowania problemu , choć przyznam , że bardzo irytuję mnie każdy znaleziony na psiej skórze kleszcz . Napisano na ten temat tomy mniej lub bardziej przydatnych artykułów i felietonów , ten będzie kolejny , mam nadzieję – przydatny – bo z pewnością nie można sprawy lekceważyć . Rubik – czyścioszek 😉 Jaka realnie jest szansa na to , przytrafi się nam coś złego po kontakcie z kleszczem ? Nie ma na to dokładnych statystyk , ale szacuje się , że w Polsce ok 25-30% tych oblechów jest nosicielami jednej lub więcej „odkleszczowych” chorób. Po drugie , jeśli nawet „przyssie” się do naszego psiaka , czy do nas , taka poczwara – nosicielka , to wcale nie musi oznaczać , że będziemy mieli problem . Co najmniej kilka / naście godzin nic nam nie grozi , więc warto po każdym leśnym spacerze dokładnie przeglądnąć siebie i naszego pupila . O tyle nam jest łatwiej ,  bo Westie mają śnieżnobiałą sierść . Nawet jeśli przeoczymy kleszcza na skórze i zdąży się on dobrze wbić i „opić” – też nie wpadajmy w panikę . Źródło : fiprex.pl Po pierwsze , mamy , my ludzie i nasze psiaki cały arsenał specyfików . Odstraszających , zniechęcających zapachem , oraz zabójczych dla tych pajęczaków po skosztowaniu choćby ułamka mililitra naszej krwi . Płyny na skórę , repelenty w spray’u , obroże , ostatnio też tabletki . Mnóstwo jest naturalnych środków odstraszających , które zminimalizują szansę na „zbyt bliski kontakt” . Naszym zdaniem , dla zwierząt najbardziej przyjazne i stosunkowo skuteczne są środki typu „spot-on” – roztwory do nakrapiania bezpośrednio na skórę . Występują w kroplach lub atomizerach w dawkach od „S” do „XXL”. Mamy zaufanie do produktów z fipronilem . tworzącym na skórze zwierzęcia warstwę ochronną , skutecznie zabezpieczając przed ponowną inwazją kleszczy do 4 tygodni oraz przed ponowną inwazją pcheł do 8 tygodni. Preparaty nie zabezpieczają przed przyczepieniem się kleszcza do skóry zwierzęcia. Po zabiciu kleszcze zazwyczaj spadają z psa, kota, natomiast te, które pozostaną mogą być usunięte przez delikatne strzepnięcie . Jest wiele marek farmaceutycznych , mających w swojej ofercie Tego typu profilaktyczne środki , z pośród nich od lat stosujemy Fiprex i „odpukać nic złego nie przytrafiło się naszym psiakom . Podobne działanie mają obroże przeciw kleszczowe stosowane u nieco starszych niż Rubik piesków . Z pewnością , za niedługo na rubikowej szyi pojawi się Foresto , do którego mamy największe zaufanie . Stosunkową nowością są tabletki typu Simparica czy Bravecto . Ponieważ ich działanie jest dość kontrowersyjne nie stosujemy ich , bo choć w swym działaniu są bardziej skuteczne, to przy tym bardzo agresywne . OLYMPUS DIGITAL CAMERA Po drugie :  środki naturalne  –  obsadziliśmy w tym roku ogród roślinami , które pomagają w tym nierównym starciu . Głownie rozmarynem , o którym niedawno dowiedzieliśmy się , że kleszcze go nie lubią , razem z lawendą , miętą i bazylią stworzą jeszcze jedną niewidzialną przeszkodę dla owadów i kleszczy . Warto też wypróbować herbatę z czystka . Napar dodany do psiej wody wpływa na  zmianę zapachu ciała zwierzęcia , i czyni go mniej atrakcyjnym dla pasożytów zewnętrznych takich jak kleszcze, pchły czy komary . Czystek jest bogatym źródłem antyoksydantów , a jego regularne stosowanie podnosi naturalną odporność na infekcje wirusowe . Przyczynia się do wzmocnienia odporności organizmu i podniesienia jego naturalnej bariery ochronnej

.

Rubik i wielka Rubi-szyszka Jeśli cała ta profilaktyka zawiedzie i krwiopijcy siedzą już na naszym psiaku , pamiętajcie : Największą „szansę” na zakażenie się odkleszczowymi chorobami mamy wtedy , jeśli niefachowo będziemy próbować usunąć . Jeśli nie macie w tym wprawy wet za „dychę” zrobi to za Was . Przy naszym poprzednim psiaku – Fokusie – idealnie sprawdzał się plastikowy „krętlik” . Samozaciskowa pęseta kupiona kiedyś w Czechach , dostępna u nas w asortymencie firmy Trixie . Pęseta jest tak wyprofilowana , że umożliwia zaciśnięcie jej tuż przy skórze psa , na głowie pasożyta . Łapanie „gadziora” za opity odwłok jest niedopuszczalne !! Są i inne „kleszczołapki” , czy pęsety z pętelką  , warto spróbować – kosztują grosze i któraś być może „przypasuje” . I najważniejsze …. zapomnijcie o babcinych metodach „topienia” kleszcza w wazelinie , oleju czy spirytusie . Wymażcie z pamięci te zabobonne praktyki . W zagrożeniu kleszcze reagują „wymiotami” swojej treści żołądkowej wgłąb ciała żywiciela . To najprostsza droga do kłopotów . Po usunięciu pasożyta najlepiej , abyśmy umieścili go na jednolitej , jasnej powierzchni , aby zobaczyć , czy usunęliśmy go w całości . Jeśli część została w ciele psa , bez weterynarza trudno będzie temu zaradzić . Jeśli wszystko poszło OK – zdezynfekować skórę zwierzaka , swoje ręce . Pamiętajcie też o tym, aby po tym zdarzeniu monitorować swojego psa i jego zachowanie, aby dostrzec ewentualnie objawy mogącej się rozwijać choroby . Rumień po kilku dniach w miejscu ukąszenia , czy apatyczne zachowanie pupila będą znakiem , że coś poszło nie tak . Nie bagatelizujcie żadnej zmiany zachowania psa . Ciemniejszy mocz , brak apetytu , zaburzenia ruchowe , utrata wagi czy ogólne osłabienie to sygnały , że wizyta u weterynarza jest nieodzowna . Przy obecnym stanie medycyny zwierząt i farmakologii , można pupila wyciągnąć ze szponów ewentualnej choroby . Działać zdecydowanie , szybko , bez emocji i paniki . I wszystko będzie dobrze 🙂 Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

30 czerwca 2019

Kategorie

Natura ,

Rubik ,

Zwierzęta

7

komentarzy do Zły sen , ma na imię „kleszcz”

Wyróżnione

NA DRUGIM KOŃCU SMYCZY . ZNOWU … …. czyli nasz osiemnasty rok z westusiami Zostały po nich wspomnienia . Zostały zdjęcia . Nasze Westy . Nasze białe anioły . Pamiętamy o nich do dzisiaj . Dalej mieszkają gdzieś w głębi naszych serc . Tazok . Słodki , wyjątkowo piękny , psie ciepłe kluchy . Biała jak śnieg ciamajda , z której co jakiś czas wychodził prawdziwy terrier . To jego ściągaliśmy z drzewa kiedy wdrapywał się za kotem . Jego rozczesywaliśmy z rzepów po wizytach w zapuszczonych starych ogrodach . Lubił krupnik , żurek i sardynki z puszki . Nie lubił kotów i podróży , wiec zjadł kiedyś jakąś „Bardzo Ważną Wajchę” w samochodzie . Pewnego upalnego dnia górska rzeka zabrała go za Tęczowy Most … miał niecałe trzy latka . Jeszcze tego samego letniego dnia trafił do nas Fokus . Brzydal . Niechciana przez nikogo , zaniedbana , czteromiesięczna karykatura Westa . Nietoperz skrzyżowany z pająkiem … Wyrósł na przepięknego „wzorca rasy” . Był z nami sporo ponad piętnaście lat , był najbardziej przewidywalnym czworonożnym towarzyszem – ever ! Był przyjacielem , obrońcą i powiernikiem , słuchał naszych myśli jak zaufany spowiednik . Nie byliśmy dłużni . Dom , ogród , wolny czas , wakacje zawsze musiały zawierać  ” psi pierwiastek ” . Były przyjemności , były wyrzeczenia , były radości i smutki . Piękne chwile . Wspólne piętnaście lat z dobrym hakiem minęło jak z bicza strzelił . Trochę wody w Wiśle – tej „złej” górskiej rzece – upłynęło zanim oswoiliśmy się z odejściem Fokusa na wieczną służbę . Tazoczku , Fokusiu  ….. zostały po Was wspomnienia . Zostały zdjęcia . Zostały po Was blaszane „guziki” bo podobno „guziki nie płoną” . Został po Was żal , ale wiem dalej jesteście z nami . Wiem , że patrzycie na nas zza tęczowego mostu . Przyjdziemy do Was … ale jeszcze nie teraz . Mamy tu jeszcze „Coś” do zrobienia . Tu na ziemi . TAZOK I FOKUS ZOSTAŁY PO NICH WSPOMNIENIA I TE DWIE „BLASZKI” Kiedy pochowaliśmy Fokusa pod bzem w ogrodzie , tam gdzie zawsze lubił się wylegiwać , obiecaliśmy sobie , że kiedyś tam w bliżej nieokreślonej przyszłości , znowu zostaniemy dla jakiegoś psiaka – „większymi braćmi” – jego miłością na drugim końcu smyczy . Po pół roku nasze myśli o „psi” jacielu zaczynały być coraz bardziej natrętne , i choć myśleliśmy , że poczekamy na to co los nam przyniesie – postanowiliśmy , że losowi należy troszkę pomóc .  Przesądziliśmy pewnego zimnego , styczniowego dnia , że znów po wariacku „skomplikujemy” sobie

życie .

Fokus 2015 Balaton

Madame & Westie 2014 Dalmacja Śledziliśmy strony adopcyjne , schroniska , na stronie West Highland White Terrier Polska obserwowaliśmy rozkoszne białe bestie 🙂 . Nie minęło czasu mało wiele a klamka zapadła . Rubin-ek ,  Rubik urodził się w marcu . Ta bliżej niekreślona przyszłość stała się teraźniejszością . PRZY MAMINYM CYCUSIU fot. Ilona Woźniewska Dobrą chemię z „rubinkowym” domem dało się wyczuć od pierwszej chwili . Dzięki zdjęciom , byliśmy świadkami „dzień po dniu” …. Narodzin , otwarcia oczu , cmokania maminego mleka , pierwszych kroków i pierwszych upadków 🙂 . Niecierpliwie czekaliśmy aż maluchy dorosną . Od dwóch tygodni pląta się nam pod nogami mały dzikus podobny do „białego chomika” . Zostaliśmy znowu westoświrkami . I wcale nam to nie przeszkadza

🥰🥰🥰

PIERWSZY DZIEŃ W DOMU WE WŁASNEJ OSOBIE 🙂 Będzie się działo jak tylko Rubik dorośnie . Zamieszka na Beskidzkiej Salamandrze , zadomowi się na dobre i pogoni pewnie w następnych felietonach niejednego KOTA A Wy dwa dzwońce …. tam za mostem ….. Tazoku  ,  Fokusie obserwujcie swojego młodszego braciszka , miejcie „białe aniołki” Rubisia w swojej opiece . Korygujcie nas i wspierajcie w jego wychowaniu , żeby można było kiedyś tak do niego powiedzieć – jak mówiliśmy zawsze do Was  : _„R__UBINKU – JESTEŚ DOBRYM

PSEM”_

Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

28 Maj 201929 Maj 2019

Kategorie

Archiwum Tazoka

,

Natura ,

Rubik ,

Zwierzęta

12

komentarzy do Na drugim końcu smyczy . Znowu …

Wyróżnione

A STAR IS BORN . NARODZINY GWIAZDY …. ….CZYLI JAK ZOSTAŁEM „OJCEM CHRZESTNYM” ….i to nie pierwszy raz , co więcej ,  z pewnością również nie ostatni w swoim życiu 😉😉. Wczuć się w rolę Marlona Brando można na wiele sposobów , choćby podrzucając koński łeb do sypialni adwersarza . Z braku łba w podręcznym ekwipunku wpadł mi do głowy dużo mniej wynaturzony sposób na zostanie Capo Di Tutti Capi . Idealny dzień , idealne warunki , idealna pora roku . Kwiecień , zimno , mżawka na przemian z deszczem , bukowy las i podmokłe , bagniste źródło górskiego potoku . Przepis doskonały na poszukiwanie wiosennych salamander w zielonej górskiej dolinie . I to wszystko na przekór wymalowanego palcem żony „kółka na moim

czole”

Dolina Brennicy  27 kwietnia 2019 No bo ustalmy , 11 st. C i deszcz – dla „człowieków” – to nie jest wymarzona aura . Za to „ognistych” , beskidzkich płazów nie może spotkać nic lepszego . Ich gody odbyły się późną jesienią ubiegłego roku . Salamandry w tym czasie wyraźnie się ożywiły . Pod koniec listopada , czarno ubarwieni Panowie w żółte ciapki , szperali po okolicy w poszukiwaniu osobników płci przeciwnej , orientując się za pomocą wzroku i węchu . Po trwającej co najmniej pięć miesięcy ciąży , tuż po okresie zimowej hibernacji –  po przebudzeniu –  w kwietniu – maju samiczki szukają teraz odpowiedniego miejsca na wydanie na świat potomstwa . Niezbyt bystrego potoku ,  lub kałuży płytkiej wody , czy choćby zwykłego bajorka obok źródła . W breńskiej dolinie 27 kwietnia 2019 Tak więc wychodząc „Im” na przeciw , w wilgotny i słotny dzień , nie musiałem zbyt długo czekać na spotkanie pierwszej beskidzkiej salamandry AD 2019 .Ta pierwsza , spotkana dzisiaj nie wystawiła mi się pod soczewkę obiektywu , tylko odwróciła się i weszła spokojnie do swojej upatrzonej norki . Ale ja już wiedziałem , że to właśnie dzisiaj jest „Ten Dzień” . Bo można spędzić godziny , dni i tygodnie w górskich dolinach i nie mieć na tyle szczęścia , by spotkać choć jedną  płomienną władczynię górskiego strumienia , i jednocześnie , w tych samych dolinach można utrafić na taki dzień jak dzisiaj , kiedy musisz uważać gdzie postawić stopę . Breńska księżniczka 27 kwietnia 2019 Mam fioła na ich punkcie – przyznaję , ale to niegroźny bzik . Uczłowieczając „Ich” zachowania , mógłbym przysiąc , że i „One” wiedzą doskonale , że mają we mnie przyjaciela i obrońcę . Przecież to dzikie zwierzęta , dość prymitywne , ich inteligencji daleko choćby do psa . Tymczasem lgną do mnie jak ćmy do światła . Po dwudziestym spotkaniu przestałem już liczyć  , a one nie tylko pozowały wdzięcznie do zdjęć , ale również urządziły sobie ze mnie park rozrywki wspinając się co rusz na moje ręce . Wiem , że może wydać się to obrzydliwe , że taki „jaszczur” miałby choćby zbliżyć się do  Was , a nie daj Boże jeszcze przespacerować po ramieniu , ale wierzcie mi ich dotyk jest niezwykle delikatny i przyjemny . Ich zapach przypomina lody waniliowe , i do tego te wielkie czarne oczy …. mogą złamać

niejedno serce 🙂

Obcowanie z nimi dzisiejszego dnia , dało mi jeszcze jedno niesamowite przeżycie . Warte poświęcenia butów i spodni upaćkanych po kolana błotnistą , pachnącą ziemistą mazią  . Ciekawość zaprowadziła na grząską i podmokłą polanę zarośniętą kaczeńcami . Tam , w niewielkich oczkach wodnych wypatrzyłem malutkie , ledwo dwu centymetrowe niemowlęta . Dziesiątki , setki małych , podobnych do kijanek żyjątek z wielkimi głowami i nieproporcjonalnie długimi ogonami . Ze śmiesznymi „kołnierzami” ze skrzelami – jakby utkanymi z

pawich piór .

Salamandrze niemowlęta 27 kwietnia 2019 Zanim dorosną , a stanie się to za mniej więcej trzy miesiące , będą funkcjonowały jak ryby – pod wodą – oddychając skrzelami ukrytymi w pióropuszach ( dziękuję sebapiwko ) . Od maleńkości są i pozostaną drapieżnikami , tak że czasami porywać się będą na większe od siebie zwierzęta wodne . Podobnie jak osobniki dorosłe nie prowadzą zbyt aktywnego trybu życia , spędzając większość czasu przy dnie zbiornika , chroniąc się wśród roślinności i kamieni . Polują z zasadzki . Rosnąc , nie zmieniają zbytnio nawyków żywieniowych , co najwyżej przerzucają się na większą zdobycz . Noworodek ma około 20 – 25 mm Mimo , że byłem mocno zaaferowany podglądaniem maluchów i ratowaniem swoich członków  przed „utopieniem” w bagnistym gruncie 🙂 , kątem oka zauważyłem zbliżającą się nad oczko wodne dużą , grubaśną , dorosłą salamandrę . To „Ona” , pomyślałem , tak duże są tylko samiczki , bo u tych zwierząt występuje tzw dymorfizm płciowy . Inaczej niż u większości zwierząt – to Panie są większe i bardziej masywne od Panów . Pani salamandra podeszła powoli , i wgramoliła się jak w zwolnionym filmie na grubą , rozkładającą się od wilgoci gałąź . Po chwili , lekko zsunęła się na płyciznę „kałuży” i zanurzyła cały ogon do wody . Wiedziałem co to oznacza – wiedziałem , że za moment będę świadkiem narodzin nowego życia . Odległość nie pozwoliła na lepsze zdjęcie  , bo  gdybym zbliżył się do niej spłoszyłbym przyszłą mamę . Tak rodzi się nowe życie w Brennej 27

kwietnia 2019

Obserwowałem ją w całkowitej ciszy i w bezruchu . Co kilka sekund pod jej ogonkiem woda stawała się mętna a nowo narodzone maluchy przemykały po dnie , i chowały się pod gruby spróchniały konar .  Salamandry rodzą dobrze rozwinięte larwy , czy może lepiej powiedzieć kijanki . Zdarza się , że samica wydaje na świat również jaja , z których potomstwo wylęga się bezpośrednio po porodzie . Dlatego salamandry są „hybrydami” żywo- lub jajożyworodnymi .  Sam poród przebiega z trudnością , bo salamandra musi przybrać odpowiednią pozę , zanurzając tylną część ciała w wodzie , co przy kiepskich umiejętnościach pływackich może okazać się dla niej niebezpieczne , szczególnie gdy nurt jest zbyt rwący . Rodzi przeważnie około 15- 40 maluchów o długości od 20mm do 30 kilku mm . Mam za sobą całe pięć minut życia Bycie akuszerką , nawet „na odległość” to niesamowite uczucie . Narodziny zawsze symbolizują dobry początek . ” _Rodzący się ” beskidzki smok” jest zapowiedzią czegoś wielkiego . Gdy się zjawia na świecie , oczekuje ode mnie pełnego zaangażowania i wydobycia ze mnie całego  potencjału . Przynosi mi szansę zmierzenia się z uśpioną dotąd moją drugą naturą , bym w pełni mógł rozbudzić swą moc . Ukazuje mi dostęp do prastarej wiedzy Matki Ziemi . Wprowadza w tajemnice świata zwierząt  i pozwala poznać magię narodzin i cud harmonijnego z naturą życia ._ ” Te słowa – nieco tylko dopasowane do dzisiejszego magicznego spektaklu – pochodzą z przekazywanych z ust do ust prastarych zasad i wierzeń Indian kanadyjskich . Przez wieki te mądrości nie straciły sensu swojego przekazu , są nadal świeże i trafne . Trzymam się ich i staram dzielić z innymi .

Fot Anna Krzysztof

Leśniak

Taka jest prawdziwa opowieść o  życiu i narodzinach . O spotkaniach z naturą i o fascynacjach jej prostym pięknem . A że wróciłem ubłocony i trochę przemoczony ? Cóż – to koszt jaki warto ponieść żeby stać się świadkiem cudu narodzin w górskim bajorku . Zostałem „Ojcem Chrzestnym” niezłej „czelodki” . To zobowiązuje . Będę o Was dbał maluchy 🙂 A Star is Born . Gwiazda się narodziła . W tajemnicy powiem – narodziła się cała galaktyka gwiazd . Czarno – żółtych

gwiazd  🙂

Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

28 kwietnia 201928 kwietnia 2019

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura ,

Zwierzęta

14

komentarzy do A Star is Born . Narodziny Gwiazdy ….

Wyróżnione

SKRZYCZEŃSKIE ROZMYŚLANIA Wszystko było „anty” . Wszytko w kontrze przeciwko tej wycieczce na nartach biegowych . Czas , dzień , miejsce , temperatura , halny . Już rozbieram temat na czynniki pierwsze co autor ma na myśli . Piątek – zły początek . Plus 13 , wieje tak , że głowę chce urwać . Do tego niewyspany , bo halny wył w kominie całą noc jak potępiony . Słońce raz jest raz go nie ma , pogodynka straszy deszczem a odwilż we frontalnym ataku . Jak buchnęła tegoroczna zima , jak dosypało nam w górach metr śniegu z dobrym kawałkiem myślałem , że białe szaleństwo na biegówkach będzie trwało do kwietnia . Indyk też myślał o niedzieli ….  Początek marca a tu trzeba poważnie rozpatrywać narciarskie ostatki . Sorry taki mamy

klimat 😉

Skrzyczne – niedawno oglądane z Hali Lipowskiej – luty 2019 Jakoś podświadomie – nieczęsto odwiedzałem Szczyrk , a całkiem świadomie Skrzyczne chcąc je zachować jako wisienkę na torcie . W moich archiwach są dziesiątki zdjęć tej majestatycznej góry . Z każdej strony świata . Bliskość Skrzycznego , związane z nim przygody , wycieczki , wyjazdy na narty odsuwały nieco w czasie napisanie specjalnie dedykowanego Skrzycznemu felietonu z cyklu „Korona….” . I mimo , że dzisiejszą wycieczkę z doliny Żylicy zakończyłem na najwyższym wierzchołku śląskich gór , nie nazwałem tej relacji „Korona Beskidu Śląskiego – Skrzyczne ” . Trafić na tę listę i stać się bohaterem cyklu to zaszczyt , na ten zaszczyt każda z „moich gór”  musi sobie zasłużyć . To nietrudne ale cały imaż Skrzycznego umniejszył skutecznie ośrodek narciarski „Szczyrk Moutain Resort” .  Tak , że „książę Beskidów” – musisz jeszcze poczekać na swoją kolej

.

I Skrzyczne dzisiaj – 08 marca 2019 Z kilku wariantów :  Solisko , Pośredni , Salmopol , Czyrna – jako start wybrałem ten pierwszy . Przyznam szczerze – bo najkrótszy i najłatwiejszy . Wystarczy wdrapać się skrajami tras narciarskich na Halę Skrzyczeńską , a potem już luzik – łatwymi trawersami północnych zboczy na szczyt . Widzę z okna domu te północne stoki Skrzycznego – białe – przez pół roku od śniegu . Dzisiaj będzie podglądanie domu z podszczytowych polan – pomyślałem  🙂 . Ale zanim to nastąpi muszę najpierw za jedyne 10PLN stanąć autem po ośki w błocie na „parkingu” . Potem wystarczy tylko przejść zdewastowanym , choć położonym ledwo w ubiegłym roku „produktem chodnikopodobnym” do dolnej stacji wyciągów – „Solisko” W okolicach „Cielętnika” marzec 2019 Obserwuję tu chaos , który nazywam „syndromem końca sezonu” . Otoczenie zaśmiecone , śnieg brudny , pełen kamieni , petów i jakiegoś żużla . Prawą , mniej uczęszczaną stroną , z nartami na plecach wspinam się w kierunku dawnego „cielętnika”  ( swoją drogą ciekawe kto pamięta tę nazwę i skąd się wzięła ? 🙂 ) Nart nie zakładam , nie dlatego , że „z buta” jest łatwiej . Dlatego , że ślizgi biegówek po kilkudziesięciu metrach wyglądały by jak tarnik do drewna . Zamiast śniegu , na przełamaniach stoku jest kamień na kamieniu – widzę jak iskry sypią się spod nart zjeżdżających . Dramatycznie wygląda ten dolny odcinek . Jak byłem szczeniakiem , za czasów GON ( górniczego ośrodka narciarskiego ) było znacznie lepiej . Szybko odkrywam powód tego stanu . Jakiś geniusz wymyślił , że trawiaste przed laty stoki trzeba było „przeprofilować” . Buldożerem . Żeby było łagodnie i szeroko . A pod spodem trawiastej łąki  były niespodzianki  🙂 Kamienie . To w górach są kamienie ? Kto by przypuszczał ???  No , no . Mołtajn rizort łelkam …. Kamieni i żwiru jest tak wiele , że nawet zima dziesięciolecia i metr naturalnego plus sztuczny śnieg ( którego baaaardzo skąpi właściciel ) nie są w stanie pokryć trasy zjazdowej w stanie choćby dostatecznym . Inne niewielkie stacje narciarskie takie jak mijane po drodze – Czantoria , Klepki czy Cieńków – wyglądają jak alpejskie kurorty . Idealnie utrzymane mimo odwilży a tutaj ??? Jakim trzeba być nieudacznikiem , żeby przez kilkadziesiąt mroźnych nocy nie naśnieżyć wystarczająco tras ??  Ale stówka za karnet wpada do kasy „od łebka” . Się wzięło , się zaksięgowało – to po co dawać w zamian dobre warunki ? Schodzę jeszcze bardziej na prawo , byle dalej od tego kamieniołomu . Pod resztkami wytrzebionego lasu jest naturalna , nierozjechana warstwa śniegu . Dawną „czerwoną” trasą zmierzam polanami ku Hali Skrzyczeńskiej . Zerkam w kierunku „nartostrad” i zastanawiam się kto przy zdrowych zmysłach przyjedzie tutaj drugi raz ? powyżej w kolażu – stan trasy narciarskiej i skutki „kamieniołomu” – dziury wyryte do blachy na ślizgach nart  ( na szczęście to nie moje biegówki ) . Hala Skrzyczeńska – już w ciszy , z nieczynnymi

wyciągami 🙂

Hala Skrzyczeńska . W końcu . Tu była knajpka „Akwarium” . Punkt zborny i kontaktowy przed erą komórek . I jakoś żeśmy się znajdywali jeżdżąc na nartach bez telefonów 🙂 . Tu na hali to dopiero wieje , nie to co ta pici dmuchawka w dolinie . Składam ręce do nieba 🙂 Dlaczego ? Bo nowoczesna kolejka Leitner na Kopę nie działa !!  🙂 🙂  Dzięki Ci wietrze !! Swoją drogą za siermiężnego P-R-L-u były tutaj orczyki . Całkowicie odporne na wiatr . Czyżby ten sam jajogłowy geniusz ? „Pan mądra głowa” od buldożerów ? Nie pomyślał , że tu może wiać wiatr ? No popatrz co za pech …  Ale , ale …. na Małe Skrzyczne prowadził zawsze bezpieczny i wiatro-odporny wyciąg  talerzykowy . Jest dalej – no jasne – też nieczynny . Bo wieje . Dwie rzeczy są jednak niezmierzone . Wszechświat i ludzka głupota . Mam namacalne potwierdzenie tezy Einsteina . Szczyrk Mountain Resort Welcome To …. niestety jest żenada na całej linii …. W drodze na Małe Skrzyczne – ostatni plan od lewej Czantoria , Równica Przebieram spoconą koszulkę , i łagodną niebieską trasą , w niecałe pół godziny jestem pod Małym Skrzycznem . Zero ludzi , zero radia „zet” skrzeczącego z głośników poniżej hali . W końcu jestem jak w domu . Cisza , obok tylko kilku podobnych mnie narciarzy na skiturach i biegówkach . W końcu spokojnie można się rozejrzeć . Na razie tylko na zachód i północ . Widoczność genialna , między chmurami przebłyskuje słońce – na szczyt i do schroniska na Skrzycznem już tylko żabi skok . A tam z pewnością czeka mnie spektakularna panorama żywiecczyzny i tatrzańskich

szczytów .

Skrzyczne – Książę Beskidów 1257mnpm – schronisko , w tle Babia Góra Skrzyczne . Książę Beskidu Śląskiego . Choć stoję na samym Twoim czubku –  jeszcze trochę wody upłynie w Wiśle , żebyś trafiło jako leitmotiv do cyklu „Korona… trzeba będzie jeszcze kilku prób . Może od Malinki ,  może od Lipowej ? Czas pokaże . Póki co przybijam „piątkę” na drogowskazie z tabliczką : 1257mnpm , z nadzieją na kolejne – piękna góro – szybkie spotkanie . Pamiętaj , że widzę Cię codziennie , przy dobrej pogodzie z mojego okna . Mała Fatra ze Skrzycznego – „poszarpany” Rozsutec i gładki wierzchołek – Stoh Wiem , wielka góro , że moim utyskiwaniom nie Ty jesteś winna . Wiem , że to zdeformowane myślenie pazernych nieudaczników z gatunku „homo – mocno – nie – sapiens ” . Z Twoich północnych stoków zrobiono coś co w zamyśle miało być wizytówką Szczyrku , a wyszedł ( póki co mam nadzieję ) pseudo kurort zwany pretensjonalnie „mołtajn rizort” . Wiem też , piękna góro , że jeśli człowiek chce – to może pogodzić i hotele i wyciągi , i atrakcje dla turystów z naturalną przyrodą , da się też zadbać o bezpieczne , urozmaicone trasy narciarskie . I takiej zmiany myślenia życzę zarządcom . Kończę pastwienie się nad tym kołchozem . Ale  – już w domu sprawdziłem na skiinfo opinie o tym ośrodku , bo myślałem , że po prostu mam zły dzień i wszystko odbieram na „BE” , ale jeśli na 130 ocen , sto jest jednoznacznie negatywnych  to znaczy , że syf , pazerność , kiepskie zarządzanie i bylejakość – tutaj to standard . https://www.skiinfo.pl/slaskie/szczyrk-czyrna-solisko/opinie.html?review_id=49175 Ten widok zrekompensował wszystko ….. Jednego nie dało sobie Skrzyczne popsuć . Widoków . Wystarczy stanąć na szczycie i zerknąć na wschód i południe . Od razu świat staje się piękniejszy . Cały świat podany jak „na tacy” . Tatry wydają się być na wyciągnięcie ręki choć to ponad 100km w linii prostej . Rozrzucone jak klocki lego , domki nad jeziorem żywieckim . Wielki Rozsutec w słowackiej Małej Fatrze rekompensują potężną skuchę zaaplikowaną wcześniej . Waga plusów i minusów dzisiejszej wyprawy stabilizuje się na plusie . Wracam pustymi trasami . Zieloną nartostradą do Hali Skrzyczeńskiej . Jezioro Żywieckie ze Skrzycznego Biegówki to nie są narty zjazdowe . Taka stara prawda z cyklu „tyz prowda” . Żeby złapać równowagę na nartach o szerokości 49mm na trasie zjazdowej – fest  trzeba się „postarać” . Cały odcinek do hali poszedł mi jednak jak z płatka . Po drodze dopadł mnie deszcz i śnieg zbity w krupę śnieżną , pełny przekrój , do wyboru do koloru . Niebieska – w teorii trudniejsza trasa w stronę „cielętnika” też okazała się banalna – mimo mokrego śniegu i slalomu od sasa do lasa – spowodowanego brakiem śniegu . „Przeprofilowane” trasy są dobre na biegówki a nie jako trasy narciarstwa alpejskiego . Patrzę teraz na na nartostrady z punktu widzenia zjeżdżającego .  I co ? Na zjazdowych nartach to bym się tu nieźle wynudził . Szału absolutnie nie ma . Dla rodzin z małymi dziećmi – a i owszem taki dłuższy stok „Krasnoludek” dobry do nauki . Takie też muszą być … bo nie każdy jak ja – miał to szczęście urodzić się „od razu” z zapiętymi nartami …. Takie rzeczy tylko w Beskidach …. 🙂 Ciau piękna góro , do zobaczenia wkrótce.. Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

11 marca 201911 marca 2019

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura 6

komentarzy do Skrzyczeńskie rozmyślania

Wyróżnione

I NIECH MÓWIĄ , ŻE TO NIE JEST MIŁOŚĆ… …. o żywieckich halach – Rysiance , Lipowskiej , Redykalnej …. Ósmy lutego . Ostatnie godziny wyżowej pogody , a planowanie tego „konkretnego” dnia na wycieczkę było aż !!  tydzień temu … Od tygodnia mam „motylki w brzuchu” – nakręcony na spotkanie i wspólną z Pawłem wyprawę .  Przecież wszystko może wziąć w łeb … Wystarczy zgniły niż , halny , czy inna atlantycka frontowa wilgoć i będzie „po ptokach” . Dywaguję nad pogodą dlatego , że wizyta Pawła w „moich” górach zobowiązuje . Przecież zapewniłem go , że zobaczy złote beskidzkie słońce i stukilometrowe panoramy . Jak to by wyglądało jakby nie dopisała pogoda ?? … skucha byłaby na maksa , i obciach na całej linii . Mój dzisiejszy gość miałby niezły ubaw i być może nawet zwątpiłby w powtarzaną przeze mnie do znudzenia tezę  , że Beskidy to najpiękniejsze góry na świecie … zresztą powiedzenie

znacie …

Żabnica .

Whatever …. w mroźny , trochę zamglony ranek spotkaliśmy się w dolinie Soły , żeby wspólnie przedreptać ładnych parę kilometrów w zimowej scenerii po górach , lasach i polanach między Węgierską Górką a Rajczą . I mimo , że poranek jest kompletnie nijaki i do tego mdły jak szary sos do wojskowej fasolki – to ciągle mam nadzieję , że może jednak – jednak , moje układy , układziki i nieformalne znajomości zawarte z zielonymi , górskimi aniołami – przyniosą nam piękną pogodę . Marzy mi się żeby znowu dobre beskidzkie duszki – tym razem w kwestii meteo – przychylnie mnie wysłuchały . Żabnica , przy nadleśnictwie . Czy to beskidzki dobry

duszek ??

Żabnica . Zagubiona beskidzka dolina . Najpierw kawałek leśną drogą , potem ścieżką  , ledwo-ledwo wydeptaną w metrowych zwałach śniegu , wspinamy się na wielkie , wysoko położone hale żywieckich Beskidów . Nie mięło czasu mało-wiele , żebym o mało nie wywinął piruetu siadanego , na twardym , zmrożonym i śliskim śniegu . W moment wspólnie ustalamy , że obaj mamy w plecakach ten sam „epokowy wynalazek” czyli raki na buty . No raczki – ustalmy – zresztą jakby nie nazwać tego stalowo – łańcuchowego bajeru –  bez jego pomocy podchodzenie byłoby istnym konkursem „spiral śmierci” na tym śniego-lodzie . Pewnie z biegiem czasu obaj opanowalibyśmy tajniki potrójnych „flipów” , „tulupów” i podwójnych axli . Zwłaszcza w parach sportowych ….. ale dzisiaj trening glebowania figurowego nie jest naszym celem . Poza tym podnoszenie lassowe i twistowe Pawła stanowiłyby nie lada wyzwanie

🙂

Dolina Żabniczanki

Blisko trzygodzinne drapanie się pod górę jest zawsze w ostatecznym rozrachunku nieco dłuższe niż wynika z mapy , zawsze trzeba się wgramolić nieco wyżej niż by wynikało z poziomic i zawsze jest nieco trudniej niż by się człowiek spodziewał . Malowane znaki szlaku co chwila gubią się pod niesamowicie grubą pierzyną śniegu . Połowa ( mniej więcej ) świerkowych wierzchołków połamana jak zapałki pod ciężarem niedawnych , potężnych opadów śniegu . Smutno wyglądają tak niedawno pokiereszowane lasy . Dużo , dożo śniegu . Półtora metra ? Może więcej Calusieńki czas przez las . Raz gęstszy , raz rzadszy , raz trawersem , raz wąską ścieżką , młodnikiem , starym stuletnim lasem , mozolnie gramolimy pod górę pokonując na prawdę spore przewyższenie . Słońca jak nie było tak nie ma . Jakąś minimalną nadzieję , żeby niebo choć trochę się przetarło dają spojrzenia na północ , w kierunku śląskich Beskidów – tam zawsze tej zimy miałem to szczęście , że świeciło słońce . Nie inaczej jest dzisiaj , pokazuję Pawłowi gdzie Skrzyczne , Barania i Malinowska Skała . Ale gruba warstwa ciemnych chmur nie puszcza ani jednego promyka w żywieckie góry . Trudno – polegnę jako meteorolog . Jeszcze jak bym miał urodę wystylizowanych pogodynek z telewizji – być może Paweł by mi wybaczył ? A tak ? Sam się wystawiłem na odstrzał jak dzik z ASF-em . Ech , życie . Wysokościomierz dobija do 1200 metrów . Znaczy się koniec wspinaczki bliski . Przełęcz Pawlusia już na wyciągnięcie ręki . Przełęcz Pawłowa  – brzmiało by lepiej  – na cześć mojego gościa , ale nie podejmuję się tematu zmiany starej nazwy . Jedno co pewne , to że leśna ścieżka przechodzi do historii , a rozległa polana pozwala się rozejrzeć po okolicy . Coś  widać w okienkach między chmurami . Nawet jakieś niebieskie refleksy błąkają się po niebie nad Romanką .  Hmmm może – może duszki i aniołki jednak posłuchały  ??? Z Pawlusiej przełęczy w kierunku Romanki – czubki drzew – połamane – ósmy lutego 2019 Południe . Kilkanaście minut po południu . Nadzieja w serce wlewa się pomalutku , że jeszcze nacieszymy oczy – zawieszając wzrok na tych bliższych i dalszych górach . Póki co , na tle Pilska niewyraźnie szczerzymy się do samowyzwalacza . To takie starodawne selfie jakby kto nie wiedział  ( przyp. tłumacza ) Hala Rysianka , schronisko . Stare i z „duszą” . Z taką duszą jaką pamiętam ze szczenięcych lat . Tu wrzątek dalej za darmo 🙂  Jest skarbonka na datki „co łaska” – i pewnie każdy coś wrzuci , tym bardziej , że cała zawartość puszki idzie na charytatywny cel . Inne schroniska – te z mniejszą duszą – dawno już wprowadziły opłaty za wrzątek . Pierwszy raz jak zobaczyłem wycenione w złotówkach ćwierć litra gorącej wody to pomyślałem , że kończy się epoka prawdziwej turystyki . Owszem , były argumenty „za” . Roztaczały one obraz plagi wycieczek niosących setki torebek z „gorącym kubkiem ” , nachodzące stadami właścicieli schronisk i żerujące jak sępy na wrzątku i na ich dobrym sercu . Tradycja – zapomniane trochę słowo kazało zawsze dać turyście nocleg , nawet na korytarzu i kubek wrzątku . Tutaj , na Rysiance komercja nie połknęła jeszcze tradycji . Aż mi lepiej

od tego 🙂

Hala Rysianka

Kawa , radler , szarlotka … należy się nam jak psu micha . Tymczasem tresowane , schroniskowe koty czają się jak futrzane sępy nad moją bułkę z mielonką . Bezskutecznie . Dieta Mruczku… BMI masz mocno zawyżone , a ja mam tylko jedną …. no sorry . Siedzimy przed wielkim oknem „patrzącym” na południe . Nie widzieliśmy się od sierpnia , więc gadamy bez ustanku , jak nie przymierzając baby , a może po prostu jak starzy przyjaciele , o wszystkim . I wypatrujemy słońca i błękitnego nieba . Coś tam się przeciera , bo norweska pogodynka głosiła na popołudnie czyste niebo „clear sky” . A tam za oknem chmury i chmury … chyba nawet Norwegowie są

omylni …..

Dobra , zjedzone i wypite . Ruchy , kluchy leniwe – mówię sam do siebie , bo Paweł młodszy , jego poganiać nie trzeba . Nie jesteśmy nawet w połowie drogi a tu prawie druga po południu . Kierunek Hala Lipowska  i Rajcza . Wychodzimy na zewnątrz . I mówię sam do siebie : WOW ! . Jak ja nie cierpię tego słowa . Ale spojrzenie na północny zachód wywołuje zachwyt . Góry najlepiej uczą , że nie wszystko na tym świecie da się racjonalnie wytłumaczyć . Nad schroniskiem niebo . W obłędnym odcieniu

błękitu .

Schronisko z duszą na Rysiance 08 lutego 2019 Bo w górach – jak w życiu – wszystko ma swój czas . Bo Beskidy najlepiej uczą, że nie wszystko na tym świecie da się racjonalnie wytłumaczyć . Głowy zaczynają nam się kręcić dookoła . Patrz tam na prawo ! Patrz na lewo ! I tam ! . Szczęki powoli szykują się żeby opaść z hukiem na podłogę . Śnieżną podłogę . Doczekaliśmy się . Po cichutku w duszy szepczę do zielonych beskidzkich aniołów . Dziękuję Wam ! Jesteście wielkie ! Mała Fatra – początek seansu  OLYMPUS

DIGITAL CAMERA

Doznajemy nieopisanego słowami uczucia nieograniczonej wolności . Obcego mieszkańcom równin . Wiem , że być może trochę podpadnę , ale przyznajcie …. kto z Was widział ostatnio świat dokoła siebie w promieniu stu kilometrów ? Kto z Was widział z Krakowa w jednej chwili i Katowice i Tarnów ( ukłony dla Pawła )  ? Albo z Wrocławia jednocześnie i Opole i Legnicę ? Z Elbląga – Gdańsk i Olsztyn w jednej chwili ??? Niemożliwe . Tylko góry dadzą taką

wolność .

Babia Góra z Hali Lipowskiej Dostało się od nas i Babiej Górze . W teorii powinna się nam jawić gdzieś na horyzoncie przez cały czas wycieczki . Ale strzeliła zmierzła baba focha i chowała się w chmurach . W końcu jak się pojawiła, to  skwitowałem krótkim , męsko-szowinistycznym zdaniem . Babo , przecież mieliśmy Cię z Pawłem dwa razy w zeszłym roku , a Ty się teraz wstydzisz ?? Przecież fajnie było – przyznaj 🙂 Mała Fatra po raz drugi … Niskie Tatry po raz pierwszy … po prawej – Wielki Chocz – Góry Choczańskie – 08 lutego 2019 Tatry trochę nas zawiodły . Czy żałuję , że ich nie było dobrze widać ? Nic z tych rzeczy . Ich mniejsi krewni – Niskie Tatry – Chopok , Dumbier i Kralowa Hola wynagrodzili nam widoki , nawet z nawiązką . Z pod morza chmur podglądały nas skaliste słowackie góry , a my nie pozostaliśmy im dłużni . Zachwyt ? To za małe słowo . Widoki na południe i wschód były ekscytujące . Chopok – Niskie Tatry i ośrodek narciarski Jasna . 90 kilometrów ? Coś około tego Tymczasem moje serce spogląda w drugim kierunku , patrząc na północ i zachód – tam są przecież „moje” najukochańsze – Śląskie Beskidy  . Chodź Paweł ,  przejdźmy te kilkaset metrów po głębokim śniegu . Nie pożałujesz . Zobacz jak pięknie wygląda Barania Góra i Skrzyczne … Barania Góra i Malinowska Skała widziane z okolic Hali Redykalnej Skrzyczne – książę Śląskich Beskidów 08 lutego 2019 Bo Beskidy nie są zwykłym , standardowym pięknem. One są pięknem ponad inne piękna . Jeżeli kochasz góry , to wszystko w nich jest cudem , i zauroczenie , i miłość , i przyjaźń , sami w ich objęciach stajemy lepsi . Żeby kochać góry , nie trzeba ich koniecznie widzieć . Jak w miłości . Jeśli kocha się istotę najdroższą , niekoniecznie musisz ją widzieć czy słyszeć , jak do nas mówi – wystarczy sama jej obecność . W górach jest podobnie – one istnieją i to wystarcza. Wieka Rycerzowa i Wielka Racza z okolic Hali Redykalnej Niezapomnianych wrażeń krocie dały nam dzisiaj Beskidy . Dały nam czarodziejski przepych swej niezrównanej piękności , spokój i powagę szczytów , dzikość i śmiałość fantastycznych wierzchołków  , bajeczne bogactwo barw i światła , pozaziemski czar księżycowej nocy . Gdzieś czytałem , że Bóg stworzył cały świat z niczego , a gdy tworzył góry –  użył okruchów gwiazd

.

A to wszystko , przez cały ten urokliwy dzień było udziałem dwóch najnormalniejszych pod słońcem facetów . Których , jeśli spotkacie błąkających się gdzieś „na mieście ” , nigdy nie posądzicie ich o to , że mają takiego fioła . Skończyliśmy wycieczkę w całkowitym mroku . Naszym udziałem stał się zachód słońca , zmrok i beskidzka noc . Ten dzień to był kompletny „odjazd” . I niech mówią ” że to nie jest miłość …. że to się tylko zdaje nam…. ” Dobranoc , do zobaczenia wkrótce Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

11 lutego 201911 lutego 2019

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura 8

komentarzy do I niech mówią , że to nie jest miłość…

Wyróżnione

KORONA BESKIDU ŚLĄSKIEGO – MALINOWSKA SKAŁA … czyli wernisaż rzeźb śniegowych  … Nawet budzik był zbędny . Tak się nakręciłem na następną wycieczkę po górach , na przejechanie się na nartach po szlakach wokół beskidzkich „tysięczników” , że już o siódmej rano miałem wyspane oczy i co więcej –  wielkie jak srebrne jednodolarówki . Oczy gotowe na przygodę . Przeturlałem się na prawy bok uchyliłem powiekę , i mój wzrok spotkał się ze wschodzącym z nad śląskich gór słońcem . Nie będzie dzisiaj „dosypiania” , nie będzie funkcji „snooze” . Nic z tych rzeczy – „No way” . Przez kilka dni , tak  układałem sobie sprawy , żeby bieżącemu tygodniowi skraść jeden dzień – i przeznaczyć go tylko dla siebie . Tak samolubnie – a co ! Dzisiejszy biznesplan ? Perła w koronie śląskich gór –

Malinowska Skała

1152 metry nad poziomem morza – Malinowska Skała –

30 stycznia 2019

Pierwszym celem – Biały Krzyż ( _Weisses Kreuz ) _na Przełęczy Salmopolskiej . Droga prowadząca z Wisły na Salmopol jest najwyższą dostępną komunikacyjnie szosą w Beskidzie Śląskim , zaś po przełęczy Lipnickiej (Krowiarki) pod  BABIĄ GÓRĄ – drugą najwyżej położoną drogą w całych polskich Beskidach . Na tej drodze widoki nigdy nie zawodzą . Dzisiaj , wyryty wirnikowymi pługami głęboki na półtora metra śnieżny tunel zasłaniał nieco okolicę . Przydałoby się trochę wyższe auto 🙂 Zakaz ruchu 🙂 Nie dotyczy psich zaprzęgów …. Przełęcz Salmopolska 30 stycznia 2019 Od niemal miesiąca w śląskich górach rządzi zima . Taka prawdziwa , jak to dawniej bywało . Metr śniegu to standard . Tu , na przełęczy jest go co najmniej 140-150cm . Im wyżej tym więcej , tam gdzie zawiało zaspy może być nawet i dwa i pół metra . Od kilkunastu lat nie było takiej bajkowej zimy . Jak pytam znajomych , przyjaciół , rodzinę – prawie nikt nie lubi zimy . Powodów ? Tysiące . Skrobanie zamarzniętych szyb trwa całą wieczność ! Zmarznięte palce u rąk i nos po każdym wyjściu z domu? Taaa , znamy to dobrze . Tu Cię zawieje , tu zmokniesz… Odśnieżanie przed domem , zakichana zmiana opon w samochodach . Czapki , szaliki …. sól na drogach… breja z roztapiającego się

śniegu.

Pod Malinowem 30 stycznia 2019 Mimo tylu argumentów „przeciw” zimowej aurze – jestem i będę w opozycji , jestem i będę mniejszością i  razem z nielicznymi , będę niedobitkiem , ostatnim mohikaninem  i klinicznym przypadkiem fanatyka białego „paskudztwa” . Należę do tych dewiantów , którzy lubią zimę …. Pewnie dlatego , że najpiękniejsza zima na świecie mieszka w najpiękniejszych górach świata – w Śląskich

Beskidach .

Widok na południowo/zach  zbocze Malinowskiej Skały Zielony Kopiec … następny w kolejce do „korony”  🙂 30 stycznia 2019 Jeszcze raz Zielony Kopiec z pod siodła pod Malinowską Skałą Pewnie czekacie na argumenty „za” …  Mimo , że lubię „zabawy” z polskim językiem , tym razem jednak pozwolę sobie użyć zamiast słów – znacznie cięższej artylerii . Obrazów . Widoków , które skusiły mnie dzisiaj , żeby odwiedzić góry na granicy między Wisłą a Szczyrkiem . Przywabiły i zbałamuciły mój „techniczny” umysł  , oczarowały i zakręciły w głowie . Bo śląskie góry – jak żadne inne – potrafią , kreować obrazy . Obrazy fascynujące , hipnotyczne i urzekające . Zwłaszcza jeśli ( przypadkiem lub celowo )  pójdziesz na wycieczkę i utrafisz tak harmonijny , słoneczny czas . Los podarował mi kolejny mroźny i słoneczny dzień , w krainie nieskażonej bieli i lazurowego nieba . Tej zimy , passa sprzyjającej aury zdaje się być nieskończona . Innych szczęściarzy , którym dany był ten bajeczny dzień , policzyłbym na palcach . Kilkunastu ? Z pewnością nie więcej . Tymczasem wokół mnie , widoki zaczynają przypominać galerię sztuki . Galerię wyrzeźbionych śniegiem , wiatrem i mrozem postaci , przedmiotów , ich zawikłanych form , i zupełnie nierealnych

kształtów .

Pogmatwana fantazja natury nie zna granic . Oglądanie tych złudnych kształtów , nie nazwanych ludzkim językiem i kompozycji śniegowych – to intrygujące doznanie . Tych obrazów zmyślonego świata przyrody nie oddadzą ani słowa , ani fotografie . Choć próbuję zapisać je , na elektronicznej kliszy aparatu , mam zbyt mało narzędzi i umiejętności  , żeby udokumentować dzieła sztuki jakie widzą moje oczy. Wyjście w góry w taką bogatą zimę z kilkumetrowymi zaspami – tak z buta – „na piechotę” po to żeby zobaczyć te fantazyjne kształty , jakie śniegowi nadaje natura – to nie najlepszy pomysł . Znacznie lepszym środkiem transportu przy takiej ilości „wody w proszku” – są narty . Możecie znaleźć się w pewnym momencie na rozstaju dróg  jak poniżej , i wybór tej właściwej  jest niezwykle trudny . „I ta kusi , i ta nęci ” . Wybrałem ten ślad po lewej 🙂 Ten wybór wydłużył moją wycieczkę o co najmniej

godzinę .

Koreański smartfon też daje radę w kwestii zdjęć – widok na Zielony Kopiec 30 stycznia 2019 Wiem co mówię , posłuchajcie… idąc na nartach – wydawałoby się – przetartym przez jednego narciarza szlakiem , miejscami zapadałem się powyżej kolan . W pewnej chwili powalone drzewa , zmusiły mnie do odpięcia nart i przejścia między kilkoma leżącymi świerkami na piechotę . I to był najgłupszy pomysł tego dnia . Pierwsza narta odpięta , odpinam drugą i bach … w sekundę zapadłem się do białego puchu po pachy . Niby nic , po prostu wpadłem w głęboki śnieg . Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę , że gdyby nie gałęzie powalonych drzew – znalazłbym się w pułapce . Możesz się oprzeć na kijkach ??? Podpowiada mi głowa – tak , ale kijki 145cm zapadają się całe , a ręka po łokieć . Co najmniej dwadzieścia minut wykopywałem się z białego potrzasku , drugie tyle łapałem oddech po wyjściu ze śnieżnych sideł .  Od razu zapaliła mi się czerwona lampka . Wywrotka w takiej głuszy zadziała jak lep na muchę – to labirynt prawie bez

wyjścia .

Malinowska Skała , w głębi Skrzyczne – 30 stycznia

2019

Wczłapałem w końcu na szczyt Malinowskiej . Z powrotem będzie już z górki , więc fraszka – igraszka . Drugie śniadanie znika w moment . Gorąca herbata . Stoję na szczycie i nie poznaję „SKAŁY” . Bez śniegu – to na prawdę spora wychodnia skalna . Dobre pięć , czy sześć  metrów wzrostu , dzisiaj ledwo wygląda spod śniegu malutki kamyczek . Dla porównania – poniżej zdjęcie z tej samej perspektywy – autorstwa Magdy – nieco bardziej od beskidzkiejsalamandry – zbzikowanej na punkcie gór  🙂 Malinowska Skała – źródło http://www.wiecznatulaczka.pl Zjazd w dół , przez przełęcz pod Zielnym Kopcem to już „bułka z masłem”. Co prawda w bułce z masłem , trafił się zakalec w postaci gleby , i wciągnięcia pod kurtkę odrobiny „białego proszku ” a potem otrzepywania się ze śniegu . Przyzwyczajony jestem . To nie pierwszy i nie ostatni raz 🙂 . Jeszcze rzut oka na Magurkę i halę Radziechowską , na ostatnie śniegowe rzeźby ….. Magurka Radziechowska i Hala Radziechowska z przełęczy

pod Zielonym Kopcem

Oj , jak ja nie lubię wracać z Beskidów . Zawsze łapię dołka kiedy kończy się  taki dzień . Dzisiaj trochę szczęście się do mnie uśmiechnęło . Oprócz tych niesamowitych wrażeń , widoków , i przygód „po pachy w śniegu” poznałem bratnią duszę z Wisły . Heńku – to była przyjemność poznać Cię i przejechać się z Tobą na nartach po naszych cudnych górach . Pewnie nasze „biegówki” jeszcze kiedyś się skrzyżują 🙂 Pozdrowienia . Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

1 lutego 20194 lutego 2019

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura 18

komentarzy do Korona Beskidu Śląskiego – Malinowska Skała

Wyróżnione

PRZEŁĘCZ KUBALONKA … CZYLI CO ZOBACZYŁA ALICJA PO DRUGIEJ STRONIE LUSTRA? W tym roku „Blue Monday” czyli najbardziej depresyjny dzień roku wypada w trzeci poniedziałek stycznia . Zresztą jak co roku . Chwila , chwila – znaczy kruca bomba – dzisiaj . Wyjrzałem za okno , wystraszony nieco taką perspektywą . Bleee….. koszmar , nie inaczej ….. minus dziesięć , mgła . Smog jak smok …. Motywacji do pracy ani grama . Druga kawa . Motywacji  po małej czarnej przybyło aż !  0,16 miligrama . Norma chęci do pracy zaniżona o 842% . Poziom pyłu zawieszonego przekroczony o dokładnie tyle samo . Pierwszy krok do zniechęcenia i apatii wydaje się być zrobiony ? Nieee… nic z tych rzeczy . Rzucam wszystko i jadę w góry . Na miejskim ratuszu – smog jak smok – 21

stycznia 2019

Szybko ubieram ciepłe , merynosowe wynalazki , napełniam termos , prowiant wzięty , narty nasmarowane , auto odmrożone . Kierunek Istebna , trasy narciarskie na Kubalonce , za nieco ponad pół godziny będę już na miejscu . Tymczasem mijam Wisłę , a niebo jak na złość – nic a nic się nie przeciera . Chmurno , mgliście , nieprzyjemnie , minus jedenaście . Marzy mi się – jak Alicji – skoczyć za białym królikiem i trafić w inny , bajkowo piękny świat górskiej zimy . Niereal­ne ? Ale takie właśnie marze­nia zap­rzątają moje myśli , dając nadzieję na zais­tnienie

niemożliwego .

Wisła – w Wiśle Obłaziec 21 stycznia 2019 Nie policzę ile razy „moje” góry przyjemnie mnie zaskoczyły , właściwie zaskakują mnie przy każdym z nimi spotkaniu . Nie inaczej dzieje się dzisiaj . Nagle , ciemna i chmurna dolina zaczęła jaśnieć w oczach . Wjeżdżałem serpentynami na przełęcz , a chmury jak w przyspieszonym filmie stawały się najpierw jasnoszare , potem żółte , w końcu oślepiająco białe . W przeciągu dosłownie kilku minut – mgła , i zgniłe , ciężkie , smogowe powietrze nagle się rozstąpiły . Instynktownie opuściłem osłonę przeciwsłoneczną . W ostatniej chwili . Słońce pojawiło się tak nagle jak błysk atomowej eksplozji . Jakby ktoś wyciągnął je z worka , kosmiczne wrażenie . Przełęcz Kubalonka – 760mnpm w głębi Girova – Czechy Kompleks tras biegowo – biathlonowych na Kubalonce 21 stycznia 2019 Najlepsze w okolicy miejsce na biegówki , szerokie , świetnie utrzymane , urozmaicone trasy na przełęczy między Wisłą a Istebną zastałem rozpromienione blaskiem słońca . Ośnieżone drzewa skrzyły się świetlistymi refleksami , a kopy świeżego puchu migotały jak ogniki w kryształowym zwierciadle . Aaa…… rozumiem już –  więc tak wygląda druga – świetlista strona

lustra .

I ten oszałamiający błękit …  kolor natury , wody i nieba . Takiego lazurowego nieba nie ogląda się codziennie …  a wierzcie mi , wiem co mówię .  Surrealistyczne ale prawdziwe… . Tak igrają sobie ze mną śląskie góry – po prostu rozpusta dla zmysłów . Szybko ściągam rzepy z nart . Lekkie , przyciemniane okulary na nos , klik – klik , wiązania zapięte i hulaj dusza –

piekła nie ma .

Barania Góra Zielony Kopiec i pasmo Skrzycznego 21 stycznia 2019 To właśnie

lubią tygrysy 🙂

Przede mną szeroka słoneczna polana i kilometry zjazdów , podbiegów i leśnych trawersów . Rezerwuję sobie trzy godziny , wyłączam telefon i wpadam w objęcia bajecznej zimy , beskidzkiego lasu i boskiej słonecznej aury . Tak – to właśnie „tygrysy lubią najbardziej ” . Bardzo ciekawe , idealnie utrzymane i zróżnicowane  „pętle” , dostępne są dla każdego  . Wszystko gratis . Niewiele aktywności może być tak przyjemnych i uruchamiać takie bogactwo endorfin jak narciarstwo biegowe , może kiedyś bardziej rozwlekę się nad zaletami biegówek . Ale to kiedyś… bo póki co – wokół mnie są przede wszystkim niezapomniane widoki , pejzaże , panoramy i beskidzkie plenery . Również wszystko gratis. Okno w śniegowych zaspach – a w oknie 🙂

Tatry

A miałem się dołować w Blue Monday . Pewnie , że można by się zakopać pod koc i przeczekać „skisły” dzień , ale wybrałem inne rozwiązanie . Na przekór aurze , pod prąd i trochę wbrew logice . Pogoda w górach to zawsze loteria . Dzisiaj z pewnością wyciągnąłem wygrany los . To również jeden z niewielu dni w roku , kiedy z wierzchołków „moich gór” widzialność w tak czystym powietrzu przekracza sto kilometrów . Nie było obok mnie nikogo , kto nie zachwyciłby  się widocznymi w oddali majestatycznymi szczytami Tatr i słowackiej

Małej Fatry .

I powiedzcie , jak teraz z własnej woli , bez przymusu wracać do domu ? Po takim dniu ?  Po takich widokach , wrażeniach , po bajecznych , unikalnych chwilach spędzonym po drugiej stronie lustra ?  Tylko szczypiące od słońca i mrozu policzki i niezapomniane obrazy , jakie zostały w pamięci podtrzymają morale i stan ducha , tam w dolinach – „w cywilu” do następnej wyprawy w Beskidy . W każdym razie jeszcze o mnie usłyszycie . Niebawem . Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

22 stycznia 201929 stycznia 2019

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura 16

komentarzy do Przełęcz Kubalonka

Wyróżnione

TAKIE BUTY !

_… CZYLI JAK , A ZWŁASZCZA „CZYM” – MOŻNA RÓWNIEŻ USZCZĘŚLIWIĆ FACETA ? _ Przeszły ze mną kilka tysięcy kilometrów . Na moje „oko” , lekko licząc jakieś cztery tysiące . Z hakiem . Takim góralskim hakiem.  W każdą porę roku . Wytrwały tropikalny letni skwar i syberyjskie mrozy .  Wspólnie zaliczyliśmy kilkadziesiąt kąpieli wodnych , trochę mniej błotnych… I nie zawiodły . Ani razu . Polegałem na nich przez z górą pięć lat – jak na Zawiszy . Prawdziwi przyjaciele . Nazwałem je „Kajtki” od marki . Kilometry razem przebyte …. po śniegu , po kamieniach , po klamrach na skałach . W deszcz i palące słońce . Prawy przeszedł ze mną ponad dwa tysiące kilometrów i lewy , też dwa tysiące . Razem cztery . I to z hakiem . Takim góralskim. Kilka lat  temu pewne wydarzenie wstrząsnęło światem . _Tam , gdzie chodzę niewiele jest ludzkich śladów_ Nawet pisał o tym  Brzechwa : _POJECHAŁ MACIEK POD CZĘSTOCHOWĘ, _ _TAM KUPIŁ BUTY SIEDMIOMILOWE._ _CO STĄPNIE NOGĄ – SIEDEM MIL TRZAŚNIE, _ _BO TAZOK TAKIE BUTY MIAŁ WŁAŚNIE._ _SZEDŁ PEŁEN DUMY, SZEDŁ PEŁEN BUTY, _ _W SIEDMIOMILOWE BUTY OBUTY._ _Nie będziemy się nudzić 🙂_ Jednakże  czcigodnemu Panu Brzechwie – jako humaniście , takie pojęcia jak wytrzymałość materiałów , tarcie , czy nacisk kilogramów na centymetr kwadratowy  były obcymi , a i nieubłagany czas siedmiomilowym butom też dał się we znaki . Vibram starł się aż  „do białego” , zmęczyła membrana . Czas na zasłużoną emeryturę . Widziały kawał świata . Niejeden człowiek nie widział i nie przeszedł tylu dróg , ścieżek , leśnych duktów i ( a może zwłaszcza ) bezdroży . _… i co z tego że się droga kończy ?_ Niejednokrotnie tylko Gwiazda Polarna , mech na kamieniach i róża wiatrów wskazywały Im a przy okazji mnie właściwy kierunek . Gościńce , trakty i podejścia były dla nich jedyną racją bytu , racją ich istnienia . Służyły wiernie , tak jak potrafiły – jak para najwierniejszych psiaków . Ich misja dobiega końca . Wchłonęły w swoim życiu kilogramy wosku i impregnatów . Przesiąkły wilgocią górskich łąk , opalały się w słonecznych promieniach – kiedy wysychały . Mimo wieku i końca i swojego posłannictwa te wyjątkowe buty , pachną zupełnie odmiennie niż inne stare kamasze . Pachną żywicą , jodłowymi szyszkami , beskidzkim wiatrem i wiadomo – orchideami . Zatrzymały w sobie aromat jesiennych ognisk i pieczonych kartofli  , a kiedy przyłożysz do nich ucho – usłyszysz w nich – jak w morskiej muszli – szum górskiego strumienia. OLYMPUS DIGITAL CAMERA Przy całym Ich dorobku – żadne z nich „gwiazdy” czy „celebryci „ Żadne tam wypasione za pierdylion PLN-ów mega odjazdowe „trekkingi” . Kupowane nierzadko tylko po to by „błysnąć” na Krupówkach dobrą marką i odblaskowymi wstawkami  . Przez lata nabrałem pewności , że  buty to najważniejsza część ekwipunku , bardzo indywidualnie dopasowana do oczekiwań . Tak więc wybór ich następców musiał być rozsądny , rozważny i świadomy . Te „stare” zasłużyły na to , żeby ich następcy nie zawiedli mnie w czasie wędrówek , a ja w zamian chcę tylko tego by te „nowe” były mi przyjaciółmi równie wiernymi jak ich poprzednicy . Nówki sztuki – Kajtusie 🙂 .  Pasują jak ulał – 07 stycznia 2019 Też pozostałem wierny i pewny w stu procentach temu , że nie wdepnę – dosłownie i w przenośni – w – …  wiadomo co … Czas na nowe pokolenie . O tym samym szewskim DNA . Dokładnie takie same .  Kropka w kropkę . Witajcie , fajnie że jesteście – sklonowane idealnie – co do ułamka skórzanego chromosomu – nowe siedmiomilowe Kajtki . Wasze prawdziwe życie dopiero się zaczyna . Nie będziecie siedzieć w ciemnej szafie . Zapewniam . OLYMPUS DIGITAL CAMERA Właśnie dzisiaj , siódmego dnia stycznia zacząłem kontynuować z całkiem nowymi Kajtkami swoją górską przygodę . Urwaliśmy się z pracy . Na parę godzin . Żeby się „Kajtusie” trochę rozeszły i przypasowały , żeby przylgnęły do moich stóp jak druga skóra .  I żeby zobaczyły co je czeka w przyszłości . Widziały dzisiaj skrawek  najpiękniejszych gór świata –  oto Śląskie Beskidy w zimowym anturażu .  I jak tu nie pozazdrościć im przeznaczenia ?? W drodze na przełęcz Karkoszczonka 07 stycznia 2019 Brenna Bukowa 07 stycznia 2019 Tymczasem u nas sypie, sypie i końca nie widać 🙂 Oj będzie się

działo  !!

Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

8 stycznia 20198 stycznia 2019

Kategorie

Góry ,

Natura 13

komentarzy do Takie buty !

Wyróżnione

WILCZE ECHA – CZĘŚĆ 1 z pozdrowieniami dla Grażki ….. Pierwszy stycznia . To miał być tylko kilkugodzinny , całkowicie niewinny noworoczny spacer. Na szybko wymyślony . Choćby po to , żeby uzupełnić kule dla ptaków , które niedawno wypatrzyłem , zawieszone przez kogoś na drzewach w głębokiej beskidzkiej dolinie . Pretekstem styczniowej wycieczki mogły być również historyczne kamienie graniczne Komory Cieszyńskiej , rozsiane po okolicznych pagórkach . Zresztą …. każdy powód jest dobry , żeby wyjść górom na spotkanie , nawet w taką psią pogodę . Plus dwa – trzy stopnie , siąpi wredny deszczyk , drobne krople zacina silny zachodni wiatr . Szaro , buro , mokro . W ślōnskij gŏdce – po prostu

„łoszkliwie” .

_Kamień graniczny komory cieszyńskiej – Teschner Kammer – będzie o nich więcej na beskidzkiejsalamandrze_ Po śniadaniu stałem chwilkę z nosem przyklejonym do szyby . Słuchałem przekomarzania się mojego serca z rozumem . Oczywiście kibicowałem sercu , sam podsunąłem dwa argumenty , które przeważyły . Pierwszy – że nie jestem z cukru i się nie roztopię na deszczu . Drugi , w odpowiedzi na pytanie  …” ale właściwie po co chcesz opuścić ciepłe pielesze i leźć w ten słotny dzień gdzieś w nieznane ? ” – ten już absolutnie nie do zbicia – BO TAK ! Bo mam taki kaprys 🙂 . Jeszcze tylko herbata do termosu , spakowanych do plecaka kilka niezbędnych utensyliów z „tex-em” w nazwie , i w niewiele ponad kwadrans stanąłem u wylotu tajemniczej breńskiej doliny . Wiele lat temu – nazwałem tę doliną – „doliną do jelenia” a przełęcz na jej końcu – „chłodną przełęczą ” _W bramie Doliny do jelenia – 01 stycznia

2019_

Wokół nikogo . Psia pogoda skutecznie odwiodła innych wędrowców od łażenia po błocku , wśród kapiących za kołnierz kropel deszczu i brnięcia w mokrym śniegu . Już na początku zimy , jeszcze w listopadzie , zauważyłem , że u wejścia do głębokiego wąwozu ktoś kochający zwierzęta zawiesił na drzewach kule z pokarmem dla ptaków . Przezornie zabrałem do plecaka dwa takie przysmaki i życząc Dosiego Roku – uzupełniłem skrzydlatym przyjaciołom zimowe zapasy . _Zmiana strefy klimatycznej 🙂 _ Wzdłuż wartkiego i szumiącego strumienia – którego dawno już nie pamiętam tak wesołego i tak głośno szumiącego – bo pełnego po brzegi życiodajnej wody , powolutku zapuszczam się w coraz większą głuszę . Im wyżej , tym las stawał się coraz bardziej zimowy . W końcu , tuż za paśnikiem niewielka warstwa śniegu była już wszędzie wokół mnie i na ścieżce , którą sobie obrałem wchodząc pod górę . Ludzkie ślady zostały w dolinie ,  za to , na mokrym śniegu wyraźnie odznaczały się zwierzęce tropy . Tu sarnie kopytka – malutkie jak naparstki , gdzie indziej znacznie większe – ślady jeleni . Górski las choć zdaje się być na pierwszy rzut oka –  uśpiony i niemal zupełnie pusty – żyje

swoim życiem …

Są też i psie ślady . Wyraźne . Klasyka – jak „pod psem pogoda”  – to i psie ślady – normalne . Wspinając się stromym trawersem do krainy śniegu coś nagle zaprząta moją głowę . Wielkie te psie łapy – pomyślałem … Przyłożyłem dłoń do śladu – i wtedy wszystko zaczęło układać  się jak dopasowane puzzle . Kilkanaście innych mniejszych i większych „psich” łap wymieszanych z sarnimi tropami , wielkie , wyraźne , ostre pazury . Odciski ludzkich butów – też są – ale tylko moje . _Wilcze echa – Brenna 01.01.2019_ Wilków nie było w tej dolinie ze dwadzieścia – może więcej – lat . Czyżby wróciły ?? 🙂 🙂  Zanim powiem sakramentalne – Tak !! – muszę zdobyć jeszcze kilka niezbitych dowodów. Zaczynam podążać za odbitymi na śniegu łapami , zapuszczam się w coraz gęstszym lesie . Ścieżka dawno przeszła do historii . Co chwila doświadczam jak bardzo nieporadny jest człowiek – zimą – wśród dzikiego lasu . Jak bardzo jest niezdarny  na swoich dwóch nogach w takiej gęstej puszczy – do tego – stromej , śliskiej i zarośniętej . Co innego czworonogi , którym próbuję dotrzymać kroku . Kolejne tropy rozwiewają moje wątpliwości . Jestem już pewien . To wilki . Stemple ich łap odbite na śniegu , są niemal dokładnie takie logo pewnej firmy . Wilcze ślady prowadzą mnie w coraz większe ostępy . Czy się boję ? Nie wiem ….  sama sytuacja , tajemnicze i odludne miejsce raczej wyzwalają olbrzymie pokłady niezaspokojonej ciekawości niż lęku . Gramoląc się pod górę natrętnie zżera mnie fascynacja . Fascynacja tym niezwykłym miejscem . Wkroczyłem w Ich zaklęte rewiry . Jakby były w pobliżu , wyczułyby mnie już na początku wyprawy , także spokojnie – nic nie mów – powtarzam sobie – słuchaj i patrz . Drobinki szarej sierści przylepione do żywicznego , świerkowego pnia mówią mi : ” idziesz w dobrym kierunku ” . Koncentracja 110% , oczy same kręcą się dookoła głowy . Widzę ciemną plamę wygrzebaną w chruście – to chyba wilcza ostoja – ich legowisko . _Tu spały 01.01.2019 _ Ale jazda ! Wiedziałem , że wilcza wataha grasuje po śląskich górach . Były zgłoszenia z Istebnej i z masywu Skrzycznego , ale że spotkam ich ślady aż tak blisko !! Pod samym nosem !! Kilka / naście  kilometrów od domu . NatGeo Wild . Moje ciało i duszę wzięła w swój jasyr – ekscytacja . Idę dalej po śladach , tym razem stromo w dół strumienia . Widzę krople krwi na śniegu …. Jeśli miałem jeszcze cień niedowierzania , czy to aby na pewno „Wilcze Echa” – to  ten widok całkowicie je rozwiał . Moje uczucia są mieszane . Rozdarte pomiędzy biedną sarną , a dzielnym myśliwym – basiorem  . Pocieszam się , że pewnie sarna była bardzo słaba , i tak nie przetrwałaby zimy . Za to Jego , małe dzieci – wilcze szczenięta nie będą chodziły głodne tej zimy . Las ma swoje milczenia i wielką białą ciszę lecz gra czasem hymn smutku gdy się mocno kołysze Las wspina się ku niebu długie lata też rośnie żeby potem już stary mógł zaszumieć radośnie Żeby potem gdy słońce nad górami hen gaśnie mógł spragnionym marzenia ludziom zaszumieć baśnie Żeby wyszumiał ludziom wszystkie bóle ducha albo w ciszy milczeniu ich spowiedzi posłuchał

autor:  Yeja

Czas wracać . Żegnam się z tajemniczą doliną na „Chłodnej Przełęczy” . Zataczam wielkie koło wokół „Jeleniego strumienia” . Uśmiecham się sam do siebie , bo przecież miał to być tylko kilkugodzinny , całkowicie niewinny noworoczny spacer . Na szybko wymyślony . Podobnie jak tytuł tej opowieści . Ciekawe co to mogą oznaczać te słowa  :  „część pierwsza” ?? 🙂 _Do zobaczenia 🙂_ Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

3 stycznia 20194 stycznia 2019

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura ,

Stela 26

komentarzy do Wilcze echa – część 1

Wyróżnione

SHARE ? PODZIEL SIĘ ? OPISYWANIE JEST JAK UŻYWANIE . Niszczy . Blakną kolory , zacierają się kontrasty , brzegi i ranty tracą ostrość  . W końcu to co opisywane również zaczyna blaknąc i zanikać. Dotyczy to zwłaszcza miejsc . Ogromnych spustoszeń dokonała literatura przewodnikowa. Bedekery zniszczyły i zadeptały piękne ustronia na zawsze , wygumkowały te miejsca z naszej planety . Informatory , wydane w milionach egzemplarzy i setkach języków – osłabiły miejsca, zatarły ich kontury , skradły im to – co było w nich baśniowe , zabrały ich magnetyzm. Kiedy przyroda jest przestraszona, kiedy delikatne środowiska ulegają degradacji – są to oznaki zużycia . BESKIDZKA BUKOWA ARKADIA BESKIDZKI ŹRÓDLANY RAJ W swojej naiwności sam zająłem się opisywaniem „moich” magicznych miejsc , kiedy potem do nich wracałem usiłując wziąć głęboki oddech , kiedy próbowałem nastawić ucho by usłyszeć ich szemrania , by zachłysnąć się ich intensywnością – przeżywałem zawód. Dlatego trzeba bardzo uważać . Najlepiej nie używać nazwy , trzeba kluczyć i kręcić , by nie kusić do nieodpowiedzialnych pielgrzymek .

BESKIDZKI KOZIOŁEK

Naturę i piękne miejsca wiele osób zaczęło postrzegać jako kolejny produkt do skonsumowania . Beskidzkie lasy to jedne z ostatnich naturalnych świątyń natury , dlatego należy je chłonąć w ciszy i skupieniu , tak jak w sanktuarium , z szacunkiem do cudów jakie się tu widzi………… Prawda jest straszna – opisać – to znaczy zniszczyć . Dzisiaj , ukryte zakątki śląskich gór są ósmym cudem świata – jutro , po kolejnym tłumnym „sezonie” … cóż  tam znajdę ??? Rozjechaną pod parking łąkę , martwe polany , kurz i zeschłe ogryzki ….. BESKIDZKI , BOROWIKOWY RAJSKI OGRÓD Mam sobie dużo do zarzucenia . Nikt inny jak tylko człowiek ma wobec przyrody więcej możliwości i mocy niszczycielskiej niż twórczej . Mogę nieświadomie , zachwycony beskidzką naturą – zadeptać te cuda . „Niechcący” .  Dzielić się dobrem – to wielka przyjemność . Tylko muszę to robić rozważnie , odpowiedzialnie i

z umiarem .

BESKIDZKA  KSIĘŻNICZKA BESKIDZKA  KRAINA „KRÓLOWEJ ŚNIEGU” JAK W TEJ MĄDREJ REKLAMIE – WSZYSTKO W NASZYCH RĘKACH… Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

5 grudnia 20187 grudnia 2018

Kategorie

Archiwum Tazoka

,

Fotografia

,

Góry ,

Natura 8

komentarzy do Share ? Podziel się ?

Wyróżnione

RÓBMY SWOJE

Trudno . Podpadnę . Ale nie mogłem się już doczekać kiedy nadejdzie ten dzień , że powiem „basta” – i odwieszę grzybowy kosz na kołek . Że w końcu nadejdzie ten czas , kiedy oddam się bez reszty  temu , co najbardziej mnie fascynuje . Górom . Ich cudnym strumieniom , żyjątkom wokół tych strumieni – pluszczom i pliszkom , salamandrom i traszkom , głowaczom i pstrągom . Górskim lasom , w których żaden boletus czy xerocomus nie rozproszy już mojej uwagi . Styknie . Najbliższe pół roku poświęcę wyłącznie temu co naprawdę jest dla mnie ważne – Beskidzkiej Przyrodzie – tej ożywionej  – dostrzeganej czasami przez co bardziej spostrzegawczych „cywilów”  i tej nieożywionej , skutecznie kryjącej przed się ludzkim wzrokiem . Bo choć znaleziony prawdziwek zawsze wymaluje uśmiech na mojej twarzy , to nie wywoła takiego ogromu wrażeń jakie wszystkim moim zmysłom dostarczy widok , szum i dotyk zimowego wodospadu ukrytego w głębokiej dolinie . A beskidzka przyroda bywa bardzo , bardzo zazdrosna . I zaborcza . Beskidzki wodospad w dolinie Leśnicy Oddaję więc swoją duszę , swój czas i swój zapał –  w leasing – zielonym beskidzkim aniołom –  drzemiącym gdzieś w leśnych kapliczkach – w niech mnie prowadzą i dadzą energię do coraz lepszego poznania gór  – „od podszewki” a nawet głębiej . Będę szukał w górach skarbów , których wcześniej nie dostrzegłem , skarbów przyrody i natury , które są tuż , tuż , ale wymagają wprawy , cierpliwości , i czasu aby się im dokładniej przyjrzeć . Mam teraz czas , aby oddać Beskidom część siebie , tak jak One dają mi od lat – swoją cząstkę . Każdy człowiek powinien być dawcą i odbiorcą. Nie pełniąc tej podwójnej roli , czułbym się jałowy . Potok Gościradowiec Ustroń – wiosna 2018 Człowiek będący częścią przyrody powinien dostrzegać i szanować panującą w niej harmonię i wolność. Świat przyrody to wielki, obracający się mechanizm . Życie się budzi , przemija , daje życie innym. Gdzieś przeczytałem , że w każdej istocie tkwi odrębna zasada życia . Gdyby człowiek nie „uczłowieczał” przyrody , to nie smuciłby się nigdy nad jednodniowym życiem owadów , ale starał się zrozumieć zasadę ich życia . Bo nierzadko przeznaczeniem życia sarny jest ginąć w kłach wilka , a wody krążyć w przyrodzie . Zasadą życia skały jest ulegać erozji , a kilkusetletniego dębu spróchnieć . Jak wygląda ten cykl u człowieka ?  We współczesnym świecie wydaje się niemożliwy do poznania . Każdy konsumuje jak potrafi , jak mu wygodniej i według własnych reguł , a najczęściej przy całkowitym braku reguł . Fakt , że człowiek stanął na szczycie łańcucha pokarmowego ( bez podtekstów ) utrwala w nim przekonanie o władzy wszechmocnej i wzmaga konsumpcjonizm. Człowiek , to w takich okolicznościach – nie brzmi dumnie My , ludzie jesteśmy zależni od przyrody , a przyroda od nas, ponieważ stanowimy jedną, niepodzielną całość . Czy ludzkość potrafi się odnaleźć w tym ciągle zmieniającym się świecie i czy zmiany czynione przez człowieka są twórcze, czy też destrukcyjne ? A może nie nam , ludziom , oceniać co twórcze, a co destrukcyjne… OLYMPUS DIGITAL CAMERA Mam takie dywagacje głeboko w nosie . Bo filozofowanie niczego nie zmieni . Załączane tu i ówdzie zdjęcia świństwa , jakie zostawiają po sobie niektórzy ludzie i bulgotanie w komentarzach , że tak się nie godzi , to zwykłe trzepanie piany i nic nie wnoszące gadanie „dziada do obrazu” . Zamiast grafomańskiego nawijania makaronu na uszy , potrzebny jest wielki worek na śmieci ( najlepiej pięć worków ) , rękawiczki , czas i przeświadczenie , że to co robisz ma sens . Niby niewiele . Całego świata nie da się „posprzątać” ale mój – „beskidzko-salamandrowy” okruszek  ziemi będzie czysty . OLYMPUS DIGITAL CAMERA Twój też może taki być . Ten Wasz kawałek leśnego raju na Śląsku , na Pomorzu czy na Mazowszu , czy staruszek – nadodrzański dąb – https://www.lenartpawel.pl/dlaczego-nie-szanujemy-starych-drzew.html – każdy z nich proszą się o Waszą pomoc . Nie ma się co wstydzić „brudnej roboty” . Najtrudniejszy jest ten pierwszy krok . Potem idzie z górki . Od Was tylko zależy jak będzie wyglądał las , do którego chodzicie na spacery . Dolina Hołcyny – w mglisty dzień , w listopadzie 2018 Mnie wystarczyło kilka godzin , na świeżym powietrzu , i zaliczone kilka kilometrów wzdłuż nurtu , żeby strumień w breńskiej dolinie wyglądał tak jak powyżej , a nie jak na wcześniej załączonych zdjęciach . Żeby górski nurek – pluszcz ze zdjęcia poniżej nie musiał wić na wiosnę swojego gniazda z foliowych torebek . Mark Twain powiedział , że człowiek to jedyne zwierzę które się rumieni . I jedyne , które ma za co. Pluszcz – upodobał sobie górskie strumienie OLYMPUS DIGITAL CAMERA Moje / Nasze / starania ,  jakie dotąd – po cichu i w samotności – czyniliśmy dla górskich rzeczułek i dla ich mieszkańców – popierają nie tylko pstrągi i głowacze . Jest duża i aktywna grupa tych , dla których przyszłość naszych wód jest szczególnie ważna .  Beskidzkasalamandra została przyjęta niedawno do Koalicji Ratujmy Rzeki . Skupia ona organizacje , naukowców , osoby , samorządy i instytucje , dla których los polskich rzek i ekosystemów wodnych jest istotny . Zajmuje się ochroną polskich rzek , potoków , obszarów wodno-błotnych i źródeł . „U źródeł” – dosłownie – to rewir dla beskidzkiejsalamandry , tu gdzie zaczyna się dewastacja rzek , które ”nagle” na swoim czterdziestym kilometrze stają się ściekiem . Obejrzyjcie jeden z filmów Piotra Topińskiego – koalicjanta KRR – filmu o beskidzkich potokach i zagrożeniach jakie funduje im cywilizacja . Przybliży Wam przedmiot i cel Naszych działań . Edukacji w tym względzie – nigdy za wiele . źródło : spodlady.pl A worki z „pamiątkami” ?? – były , są i będą . Ale jestem pewien , że dzięki tej idei będzie ich coraz mniej . Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

19 listopada 20189 grudnia 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura ,

Zwierzęta

18

komentarzy do Róbmy swoje

Wyróżnione

MUCHOMOR CZERWONY

…. CZYLI STRACH MA WIELKIE , CZERWONE OCZY Cudna , oszałamiająca barwami jesień , A ty chowasz się przystojniaku pod liśćmi . Na nic Twoje starania , i tak Cię beskidzkasalamandra wypatrzy wśród jesiennych , październikowych grzybów . Będziesz i Ty muchomorku miał swoje pięć minut …. Bo kiedy , jak nie teraz . Złota polska jesień – to Twoje dni . Ależ ty jesteś krasny . Esencja elegancji i estetyki . Jedyny taki , czerwony , piękny i …. groźny – bo większość mieszkańców współczesnej Europy , włączając w to Polskę , niezależnie od poziomu wykształcenia , uważa że muchomor czerwony to śmiertelnie trujący grzyb , a jego spożywania powinno się unikać za wszelką

cenę .

Tymczasem , niezbyt znana zasada Paracelsusa – ojca medycyny – mówi , że tylko wielkość dawki określa czy dana substancja jest trucizną czy lekarstwem . Jeśli by tylko ostrożnie zastosować tę zasadę do tego wspaniałego grzyba , można by porzucić nasze czarno-białe myślenie. W Beskidach , w październiku 2018 Od razu powiem , nie odważyłem się jeszcze przyrządzić z niego potrawki , nalewki , czy cremebrulee 🙂 . I chyba długo nie będę na to gotowy , choć nasze – ludzkie – związki z tym niesamowitym grzybem sięgają tysięcy lat przed naszą erą . Od zawsze przykuwał ludzkie spojrzenia , od zawsze otaczali się nim czarownicy , szamani i znachorzy . Bo w odpowiednich dawkach potrafi uleczyć , w innych zatruć , w jeszcze innym stężeniu wprowadzić w trans , dać nadludzką siłę lub spowodować „odmienny stan świadomości” .  To najbardziej rozpoznawalny na świecie grzyb , a wiemy o nim tak niewiele – pomyślałem i za namową KAZANSKY – EGO postanowiłem nieco to zmienić . Petroglify odkryte na Syberii mają 6 tysięcy lat . Przedstawiają ludzi „upojonych” muchomorami czerwonymi Plemię Koriaków – ludu syberyjskiego – opowiada sobie z ojca na syna – taką przypowieść o początkach doświadczeń z muchomorem : _„Wielki Kruk napotkał fokę i nie mógł wysłać jej z powrotem do jej morskiego domu , bo nie miał siły unieść worka z trawą , która była dla foki prowiantem na drogę. I Wielki Kruk zwrócił się do najwyższego bóstwa Vahinina o pomoc. I Vahinin odrzekł mu: `Idź na równinę koło morza a tam znajdziesz białe łodygi z nakrapianymi kapeluszami . Są to duchy Wapaq. Zjedź kilka a one ci pomogą`. I Wielki Kruk poszedł. Wtedy Bóg splunął na ziemię i z jego śliny wyrosły muchomory. Wielki Kruk odnalazł grzyby , zjadł je i zrobiło mu się wesoło. Muchomor powiedział do niego `Jak to, nie możesz podnieść worka?`, `Tak, właśnie jest` odpowiedział mu Kruk. `Ja jestem silny, pójdę i podniosę worek` odparł Wapaq. Poszedł , podniósł worek od razu i wysłał fokę do domu a następnie pokazał Krukowi jak tego dokonał i jak foka powróciła do swych towarzyszy . Wtedy Wielki Kruk rzekł: `Niechaj muchomor pozostanie już na ziemi i niech moje dzieci widzą to co on zechce im

pokazać`_

Nikt już nie opowiada takich mitów , XXI wiek przyniósł za to pojęcie „etnofarmakologii” …. Kobieta – szaman z Kamczatki ( Rosja ) podczas rytuału nad muchomorem – źródło https://www.mushroomstone.com/ Bo muchomor czerwony – Amanita Muscaria to więcej niż tylko leśny przystojniak . To grzyb symbol . Przez wieki muchomor czerwony był i nadal jest symbolem wielu religii , sztuki , architektury . Grzyb znany dziś jako muchomor czerwony był znany od początku historii . Pod swoją czerwoną skórą w charakterystyczne białe cętki kryje potężny halucynogenny środek . Stąd jego szamańsko-religijne użycie wśród niektórych syberyjskich plemion . W ostatnich latach , sam grzyb , jego związki chemiczne oraz jego własności – zarówno te ekscytujące jak i te depresyjne – zostały klinicznie zbadane . Zostało stwierdzone,  że wywołują u ludzi pobudzenie zdolności percepcyjnych , tak że widzisz obiekty o wiele większe lub znacznie mniejsze niż w rzeczywistości . Muskaryna i kwas ibotenowy –  wzmacniają ludziom postrzeganie kolorów a dźwięki są znacznie intensywniejsze . Istnieje ogólne poczucie siły , zarówno fizycznej , jak i mentalnej , zupełnie poza normalnym zakresem ludzkiego doświadczenia . Gdzieżby indziej ? Jasne , że w Brennej –

październik 2018

Według Wassona religijne używanie grzyba Amanita muscaria było szeroko rozpowszechnione zarówno w Starym , jak i w Nowym Świecie . Ten niezwykły grzyb , jak wykazał Wasson , miał  być tajemniczym boskim brzemiennym bóstwem , zwanym Soma , czczonym przez indoeuropejskie ludy , nazywane Aryanami . Wasson napisał  : „Wierzę , że Soma był grzybem , Amanita muscaria u nas zwanym muchomorem , Fliegenpilz-em u Niemców , fausse orange lub tue-mouche u  Francuzów , mukhomor-em , u Rosjan. Ten płonący czerwony grzyb z białymi plamkami , które łopoczą na jego czapeczce , jest znany na całym świecie i często opisywany jako śmiercionośna trucizna , ale jest to fałsz , jak sam mogę to potwierdzić” Brenna , dolina Leśnicy w połowie

października 2018

Muchomor czerwony , pomimo , że zaliczany jest do grzybów trujących , działa różnie , zależnie od dawek . Surowy i suszony ma właściwości silnie halucynogenne – dlatego był świętą rośliną szamanów syberyjskich . Wywołuje jednak wymioty oraz nudności . Aby tego uniknąć , plemiona Syberii zamiast jeść grzyb , piły napary z suszu muchomorowego , lub piły mocz osób , które już „wzięły” muchomora . Miał działanie halucynogenne , ale nie dawał skutków ubocznych . Czarownik , który wprowadził do organizmu odpowiednio spreparowane muchomory , widział przyszłość , kontaktował się z duchami przodków i był we władzy duchów mieszkających w lesie i w samych grzybach . Ostatnio ukazało się kilka artykułów potwierdzających , że są miejsca na świecie , na przykład okolice Nagano w Japonii , gdzie gatunek ten jest uznawany za cenny grzyb jadalny pod warunkiem ugotowania go w dużej ilości

osolonej wody .

Żywieckie muchomory , październik 2017 Sam spotkałem na swojej „leśnej drodze” amatorów tego typu eksperymentów , i mam nadzieję ,że jeszcze kiedyś spotkam tych

samych smakoszy .

BO TAK NAPRAWDĘ MUCHOMOR CZERWONY NIE JEST TAKI TRUJĄCY jak się powszechnie sądzi . Zawiera różne związki trujące , ale po pierwsze w niezbyt silnych stężeniach, szczególnie jeśli chodzi o owocniki jesienne , a po drugie związki te , przyjęte razem, nawzajem nieco się neutralizują . Porażają , owszem , system nerwowy i mogą powodować nawet paraliż , ale zwykle są to objawy przejściowe . U osób , które spożywały muchomory czerwone nie zanotowano trwałych uszkodzeń narządów wewnętrznych . Żeby naprawdę zatruć się tymi grzybami dorosły człowiek musiałby zjeść przynajmniej kilkanaście dużych okazów. Jednak nikomu nie polecam eksperymentów z grzybami na własnym ciele bo to jest zbyt

niebezpieczne .

Świat pełen jest teorii spiskowych . Że Elvis żyje , że Masoni , że Trójkąt Bermudzki . Każda jest równie zagmatwana , brawurowa i awanturnicza . Można obok nich przejść obojętnie malując sobie kółko na czole , ale można też spróbować wysłuchać argumentów – tej dziwnej – nieco surrealistycznej drugiej strony . W przypadku muchomorów wystarczy wysłuchać tych argumentów – i wyłowić te , które są zastanawiające i prowokują do snucia domysłów . Co powiecie na ten obraz powyżej ? To dwunastowieczny przedni ołtarz , przedstawiający Chrystusa i Dwunastu Apostołów (Kolekcja Museu Nacional d’Art de Catalunya , Barcelona ) . Zwróćcie uwagę , że wszystkie dwanaście par oczu Apostołów są utkwione lub wpatrujące się w to , co dwóch XX wiecznych uczonych : Wasson i Allegro niezależnie , uznali za zakodowane grzyby Amanita muscaria , „Ukryte w zwykłym widoku” w szacie i nogach Jezusa Chrystusa . Hmmm nawet jeśli to tzw. szukanie dziury w całym , spójrzcie na następny obraz : Powyższy kolaż jest przykładem tego , jak prawosławne kościoły oddają hołd kształtowi , kolorowi i proporcjom – niemal identycznym – jak przymioty grzyba Amanita muscaria . W cerkwiach traktuje się go symbolicznie i przedstawia jako Drzewo Życia . Grzyb , jego barwa , zarys i jego cechy zewnętrzne stanowią niemal w każdej cerkwi  bramę portalową , ba więcej – w prawym górnym rogu – stał się tłem  dla gołębicy – Ducha Świętego Śląskie , beskidzkie AMANITY …. versus piękne mazowieckie muchomory – fot Kazansky Polska nazwa muchomorów nie jest przypadkowa . Kiedyś mieszano go z mlekiem i z muchomora czerwonego sporządzano wabik i trutkę na muchy . Muchy przy nim padały jak martwe , ale w rzeczywistości były po prostu silnie odurzone i po jakimś czasie „ożywały” . Zwabione jego lekko-słodkim zapachem kosztowały trunek po czym padały . Jednak nie ginęły . Mówiąc kolokwialnie – FAZA! Okazało się , że muchy jechały sobie tylko na „bad tripa” ,  były jedynie sparaliżowane przez kilka dni , po czym wstawały i odlatywały w

swoim kierunku .

Z kolei łacińska nazwa pochodzi od substancji chemicznych zawartych w tych grzybach, a dokładniej od muskaryny i muscymolu. Lepiej zjeść to co w koszu , zamiast tego co rośnie obok . We wrześniu 2018  w Beskidzie Śląskim Proszę , na zakończenie – potraktujcie ten felieton jako zwykłą ciekawostkę . To typowy przykład głuchego telefonu , coś tam słyszałem  , po swojemu zrozumiałem i dzielę się tą swoją wiedzą . To nie jest poradnik etnobotaniki i etnofarmakologii . Bo grzyby i ich właściwości są tak różne jak różni są ludzie i ich osobowości . Dlatego spożywanie grzybów zwłaszcza konsumpcja niektórych ENTEOGENNYCH grzybów nie jest dla wszystkich , a w szczególności powinni się wystrzegać tego ludzie niedoświadczeni , mniej dojrzali emocjonalnie, słabi psychicznie i ze skłonnościami do depresji bądź paranoi. I prawdą jest , że choć grzyby nie uzależniają fizycznie ( no może za wyjątkiem grzybobrania 🙂 ) , jednak mogą powodować przyzwyczajenie psychiczne, a w wielu przypadkach jedzenie może zaprowadzić prościutko do „wariatkowa”, nieraz na całe życie. Fot : Robert Kazański SKĄD SIĘ BIORĄ NA KAPELUSZU BIAŁE KROPKI? Jest to pozostałość po „czasach młodzieńczych”. Młode osobniki pokryte są białą koronką, błoną, albo profesjonalniej osłonką, która podczas wzrostu grzyba zostaje rozerwana i uniesiona po czym przylepia się do kapelusza rozciągając się wraz z jego dalszym wzrostem. Owocnik nosi jej szczątki potem na sobie aż do końca swojego żywota. Jej szczątki to właśnie białe kropki . I jeszcze jedna prośba – dajmy im rosnąć w spokoju –  to jedne z najpiękniejszych leśnych grzybów – powtarzając za wieszczem Adamem …. ” one zwierza pasą , i gniazdem są owadów i gajów okrasą ….. Ni wilczych , ni zajęczych nikt dotknąć nie raczy , A kto schyla się ku nim, gdy błąd swój obaczy , Zagniewany, grzyb złamie albo nogą kopnie ; Tak szpecąc trawę , czyni bardzo

nieroztropnie ”

Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

28 października 2018

Kategorie

Fotografia

,

Grzyby i grzybobranie

,

Natura 4

komentarze do Muchomor czerwony

Wyróżnione

PAN ZAMSZOWY

….CZYLI CHRONIONY GORYCZAK Z „CZERWONEJ LISTY” Dzisiaj może będzie trochę nietypowo , ale chcę Wam przestawić myko-przystojniaka , którego spotykamy w Beskidach . Od zawsze znaliśmy go z Panią mego serca – Sznupokiem , zbieraliśmy i nazywaliśmy : „ grzyb ziemny „ . Jego właściwa nazwa to goryczak purpurowozarodnikowy , choć częściej chyba słyszy się nazwę : grzybiec . Rośnie w lasach iglastych i mieszanych, rzadziej w liściastych , w ściółce pod świerkami , często „koleguje” się z jodłą i bukami . Spotkacie go na kwaśnych glebach , szczególnie w rejonach wyżej położonych . Owocniki Pana Zamszowego wyrastają od czerwca do listopada Pan Zamszowy – grzybiec purpurowozarodnikowy pod Grabową – w październiku 2018 Jest absolutnie wyjątkowy , wygląda jakby go skrojono z najlepszego gatunku matowego aksamitu , wydaje się jakby był lekko przydymiony lub może lepiej powiedzieć – okopcony dymem , nawet w wilgotne dni trzyma fason zamszowego eleganta . Nos nigdy mu się nie świeci , mimo , że  nie używa pudru. Wizażystka nie miała by z nim zachodu , by przygotować go do występu – przed wejściem na wizję . Mimo , że to borowikowaty pełną gębą , nie sposób go pomylić z żadnym innym , jest ciemnoszary ze szczyptą brązu, czasami niemal czarny , o zapachu wilgotnej ziemi.

W dolinie Dobki .

Lubi towarzystwo , rzadko spotykamy go rosnącego solo . Mimo , że jest jadalny , a u nas , w śląskich górach stosunkowo częsty , nie zbieramy go by zasycić głód . Wśród borowikowatych wyróżnia się związkiem chemicznym o innym składzie. Brenna , w lipcu 2017 , w wieczornym słońcu. Jest gatunkiem zagrożonym , wpisanym w wielu krajach , w tym w Polsce na czerwoną listę , więc i Wy , jeśli go spotkacie dajcie mu rosnąć dalej . Proszę , zastosujcie wtedy foto – grzybobranie , może i Waszym obiektywom uda się go upolować jak wygrzewa się w wieczornym słońcu , jak ten nasz , swego czasu spotkany w Brennej. Też w lipcu ale 2018 , też w Brennej Ciemnobrązowy niemal czarny , ciemny trzon  , śnieżnobiały pod cienką skórką i ciemne rurki pod kapeluszem – to również Jego znak rozpoznawczy , lekko sinieje przekrojony. Zanim dowiedzieliśmy o jego obecności na czerwonej liście , zbieraliśmy go jak podgrzybki , czy zajączki . I jedliśmy . Mea culpa . Z racji miejscowej nazwy „grzyb ziemny” – faktycznie przypomina smakiem , a może bardziej zapachem świeżą „wzruszoną” ziemię . Moim zdaniem nie jest gorzki , niesmaczny ani przykry w smaku . Jest specyficzny i łatwy do rozpoznania „pod językiem” . Traktowanie Go jako niejadalnego lub trującego to brednie . Ale nie zachęcam , ze względu na jego rzadkość występowania do „napychania żołądka” Panem Zamszowym . Niech cieszy Wasze oczy  – życząc wielu wrażeń na grzybobraniu – pozdrawia Was –

beskidzkasalamandra

Tmavohrib Obycejny 🙂 – żródło

naturfoto cz.

Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

7 października 20187 października 2018

Kategorie

Archiwum Tazoka

,

Fotografia

,

Grzyby i grzybobranie

,

Natura 3

komentarze do Pan Zamszowy

Wyróżnione

GŁOWACZE BIAŁOPŁETWE – BIOINDYKATORY ….CZYLI ŻYWE WSKAŹNIKI CZYSTOŚCI ŚRODOWISKA Tak , to woda . Dla mnie woda to początek wszechrzeczy na świecie . Na zdjęciu jest WODA . Chemik powie : widzę tlenek wodoru 🙂 , taki koktail złożony z dwóch atomów wodoru i jednego tlenu . Ja powiem Wam w sekrecie , że jest na tym zdjęciu jest znacznie więcej niż tylko woda – to obraz szczęśliwego  domu , mieniącego się kryształowymi odblaskami i pachnącego migotliwą wilgocią wczesnej jesieni . To zdjęcie domu – jednego z czterech żywiołów – zadbanego i niezwykle czystego . Tam co wieczór , wodna hacjenda tuli do snu swoich mieszkańców jednostajnym szumem srebrzystych wodospadów . Szczęśliwi , którym woda daje taki cudny dach nad głową . To breńska dolina Leśnicy . Dzisiaj . Chcecie poznać mieszkańców tego bajecznego domu ?? Jesienne niebo w zwierciadle leśnickiego potoku 28 września 2018 Jest symbolem nieskończoności, odrodzenia, nowego życia. Kojarzy się z morzem , rzekami , jeziorami , z deszczem i śniegiem , również ze łzami , z krwią , limfą . Jest płynna , a zatem również zmienna, nieprzewidywalna. Raz opada, innym razem wzbiera, raz jest łagodna, jakby uśpiona, innym razem wzburzona, groźna. Zupełnie jak kobiece emocje. Woda to ten spośród czterech żywiołów któremu przypisuje się energię żeńską. Woda jest ściśle związana z księżycem, który ma wpływ i na kobiece cykle, i na przypływy morza. Obdarza uczuciowością, czułością, wrażliwością intuicją – dzięki temu żywiołowi jesteśmy zdolni do przebaczenia, współczucia, empatii. Wodospad na leśnickim strumieniu 28 września

2018

Jeszcze kilka/naście lat temu leśnicka struga była na skraju katastrofy ekologicznej . Mętna woda zabiła dziesiątki zwierzęcych istnień , ludzka głupota i pazerność zaśmieciła potok , szara , nieprzejrzysta woda , na każdym progu zmieniała się w gęstą brunatną pianę . Nieliczne niedobitki pstrągów , strzebel i głowaczy ukryły się przerażone w źródliskach Wilczego Potoku . Takie cuda potrafi wyrzucić do strumienia człowiek . W miniaturce worek z „bonusem” od letników. Wyzbierane w leśnickiej dolinie 28 września 2018 Myślałem , że „sapiens” to nie tylko przymiotnik – „myślący” – że to również parametr i znak probierczy nas – ludzi . Nadzieja zachwiała się wraz z pierwszą , znalezioną oponą od ciągnika , przysmyczoną co najmniej kilometr od zabudowań i wrzuconą do leśnickiego strumienia . Bo dzisiaj , zamiast siedzieć przed ogłupiającym – momentami – szklanym ekranem wybrałem się wzdłuż leśnickiego potoku , naszego leśnego sanktuarium . Wyzbierać pozostałości po „letnikach” , „turystach” i „grzybiarzach” . Nie dla lajków , nie dla innych , trochę dla siebie , dla hedonistycznej przyjemności że zrobiłem „coś” dobrego . Czuję się z tym co dzisiaj zrobiłem – wyśmienicie . Spełniony . Choć to robota Syzyfa , i tak przyjdą leśnicy , przyjadą znowu letnicy i z powrotem zamienią ławeczkę przy trzech strumieniach w stajnie Augiasza . Edukacja konsumpcyjnego społeczeństwa ? W XXI wieku ? Bez jaj . Groch o ścianę . „Po mnie choćby potop” – to modne w wielu kręgach , współczesne credo . Głowacz białopłetwy 🙂 I tak będę robił swoje . Bo to co robię , robię z potrzeby serca , dla niczemu niewinnych roślin , grzybów , ssaków i ryb zasiedlających tę okolicę . Po to by powracały , tarły się i odnawiały w tych ostępach głowacze białopłetwe – ryby świadczące o niesamowitej czystości wody w strumieniach . Nic dawno tak mnie nie ucieszyło , jak spotkanie głowacza – zwanego „klapoczem” . Wypatrzyłem go po raz kolejny w tym roku przy kaskadzie potoku – mocując się z oponą . I postanowiłem o nich napisać ten felieton . Te wodne stworki , to ryby wskaźnikowe tzw. bioindykatory , a głowacze są jednymi z nielicznych zwierząt skrajnie wyczulonych na zanieczyszczenia . O minimalnej wręcz tolerancji na wszelkie skażenia . Ich spotkanie oznacza : pij wodę wprost z rzeki – nic Ci nie grozi – jest lepszej jakości niż butelkowana w sklepie ! Głowacz białopłetwy – źródło magickahlubina.cz Nazywane u nas w śląskiej gwarze z cieszyńskiego – „klapoczami”  głowacze , są wyjątkowo ciekawymi rybami , to mali drapieżnicy mieszkający przy dnie wartko płynących potoków i strumieni  . Większość swego życia spędzają schowane pod kamieniami , wybierając się na polowania głównie  popołudniową porą , poruszają się bardzo charakterystycznie . Nie pływają jak inne ryby . Polując na potokowe skorupiaki i larwy owadów głównie chruścików ,  posługują się wielkimi i mocnymi płetwami piersiowymi by poruszać się jakby żabimi skokami , lądując po każdym takim skoku na brzuchu. Klapocz w leśnickim strumieniu 28 września

2018

Powodem takich akrobatycznych skoków jest pęcherz pławny , a właściwie jego szczątkowa forma , którego upośledzenie nie pozwala im baraszkować  w wodzie jak pstrągom czy strzeblom. Nazwa głowacz została im nadana nieprzypadkowo , wyglądają jak wielka głowa z szeroką uśmiechniętą od ucha do ucha buzią i wyłupiastymi oczami , zakończoną silnym ogonem – to takie malutkie „górskie sumy”  ( 10cm to już duży osobnik ) . Umaszczone są od odmian  albinotycznych (prawie  białych ) przez piaskowe aż po niemal czarne . Ich umaszczenie zależy od koloru dna , na jakim aktualnie żerują i zmienia się w kilka minut . Górski sum – głowacz w leśnickim potoku

wiosna / lato 2018

Wyjątkowość tej mało znanej ryby , kryje się również w tym , że w wielu krajach nadano jej status  tzw. bioindykatora – GATUNKU

WSKAŹNIKOWEGO

gdyż jego

występowanie świadczy o wyjątkowej czystości wód , w których żyją . Ale moim zdaniem najciekawszą ich cechą jest to , że klapocze  są jednym z nielicznych wyjątków potwierdzających regułę, że „ryby głosu nie mają „  Otóż one mają głos! Głowacze charakterystycznie „szczekają” . Mogłem się sam o tym wielokrotnie przekonać , kiedy bez większego zresztą problemu łapię  do rąk tę rybkę , oczywiście delikatnie i z dużą ilością wody w dłoniach . Patrzą się wtedy na mnie z wyrzutem swoimi wielkimi oczami  i wydają dźwięki przypominające czkawkę

.

Obszczekał mnie 🙂 28 września 2018 Głowacze żyją w rwących potokach z czystą, dobrze natlenioną wodą, rzekach i jeziorach z kamiennym lub żwirowo-kamiennym dnem oraz słonawych wodach estuariów dużych rzek. Prowadzą przydenny tryb życia. Większość czasu spędzają schowane pod kamieniami. Są ekstremalnie czułe na zanieczyszczenie wody i spadki zawartości tlenu. Jakie to szczęście , że znów są w potoku Leśnicy Tu mieszkają, w krystalicznej górskiej wodzie . Brenna Leśnica 28 września 2018 Jeszcze kilka / naście  lat temu głowacze z Beskidów były na skraju wytępienia . Zwłaszcza szkodzą im prace regulacyjne strumieni , naruszanie stanu dna potoków , prace związane z długotrwałym mącenie wody  i zanieczyszczenia , te komunalne wylewane bezmyślnie do rzek i strumieni , chemiczne , związane z opryskami , a głownie te pochodzące od nieodpowiedzialnego „off-roadu” . Wszyscy martwimy się losem pand, orangutanów czy innych egzotycznych gatunków zwierząt i roślin , a często zapominamy o rodzimych zwierzętach , którym sami możemy pomóc i je uratować. Oczywiście nikomu nie sugeruję, aby przestał interesować się losem innych gatunków ,ale jeśli już  „cudze chwalimy „ to pamiętajmy też o tych z naszego najbliższego otoczenia . Pocieszam się , że może swoim działaniem choć w niewielkim stopniu przyczyniam się do powrotu klapoczy w dolinę

Leśnicy .

Dwudniowa salamandra w dolinie Leśnicy , wiosna 2017  – prawie jak „klapocz” 🙂 Zaangażowałem się w to ładnych kilka lat temu. Dla salamandrzych niemowląt ( na zdjęciu powyżej ) , żeby te maluchy wydoroślały i mogły cieszyć oczy nielicznych szczęśliwców , którzy zawitają do źródeł w beskidzkich dolinach . Dla czystych rzek pełnych głowaczy , i pstrągów . Zamiast klepać ozorem banały na forach internetowych – wynoszę po cichu śmieci pozostawione przez „ludzi myślących”  którzy odwiedzili  „mój górski mikroświat” – robię to dla jodeł , buków , dla ceglasiowych i borowikowych polanek by grzyby nie rosły wśród opon do traktorów , by ptaki nie zadławiły się foliowymi reklamówkami . Tafla leśnickiego potoku . Jesienny impresjonizm nieskażonej przyrody 28 września 2018 Nie robię tego dla lajków , nie dla „innych” , pewnie samolubnie – trochę dla siebie . A tak na prawdę to z przyzwoitości i szacunku dla natury . Spróbujcie tak kiedyś … zobaczycie , że to bardzo konstruktywne i podnoszące ducha zajęcie – czego wszystkim życzę , abyście tak dobrze się poczuli jak dzisiaj autor-Tazok

CIEKAWOSTKI

* Żyje często w tych samych wodach co śliz, jest bardzo wrażliwy na zmiany składu chemicznego wody, dlatego prawie zupełnie zniknął z niżej leżących odcinków rzek. * Głowacz podobnie jak afrykańskie naskalniki i lirniczki należy do grupy ryb speleofilnych – wychowujących narybek w małych grotach i szczelinach wśród kamieni . Głowacze są niezwykle opiekuńczymi rodzicami. Zwłaszcza samce. * Wraz z nastaniem wiosny samiec obejmuje rewir i broni go (szczelina pod kamieniem) w miejscu tym zaproszona przez niego samica lub czasami kilka samic ( ma facet szczęście 🙂 składa ikrę, po tarle rola samicy się kończy. * Ikrę samica składa w pozycji obróconej brzuchem do góry, przyklejając ją do stropu małej groty. GATUNEK WSKAŹNIKOWY,BIOINDYKATOR (RZADZIEJ BIOWSKAŹNIK) _GATUNEK O WĄSKIM ZAKRESIE TOLERANCJI (STENOBIONT) WZGLĘDEM NIEWIELKIEJ LICZBY CZYNNIKÓW OGRANICZAJĄCYCH (BIOINDYKATOREM MOŻE BYĆ TEŻ INNY TAKSON NIŻ GATUNEK). WYKORZYSTUJE SIĘ JE NP. DO OZNACZANIA STOPNIA ZANIECZYSZCZENIA POWIETRZA (GŁÓWNIE POROSTY – SKALA POROSTOWA ), STOPNIA ZANIECZYSZCZENIA WODY (WYBRANE GATUNKI RYB, I LARWY NIEKTÓRYCH OWADÓW), ZAWARTOŚCI RÓŻNYCH SUBSTANCJI W GLEBIE (GATUNKI ROŚLIN) I INNYCH. WIĘKSZOŚĆ Z NICH ZNAJDUJE SIĘ POD OCHRONĄ PRAWNĄ ZE WZGLĘDU NA ZNACZNĄ DEGRADACJĘ ŚRODOWISKA. METODA OCENY ZANIECZYSZCZENIA NA PODSTAWIE WYSTĘPOWANIE BIOINDYKATORÓW TO BIOINDYKACJA. GŁOWACZE SĄ GATUNKIEM CHRONIONYM , WPISANYM DO POLSKIEJ CZERWONEJ KSIĘGI ZWIERZĄT Z KATEGORIĄ „BLISKI ZAGROŻENIA” .W NIEMCZECH I AUSTRII UZNANY ZA RYBĘ ROKU 2006. JEGO OBECNOŚĆ WSKAZUJE NA ZNAKOMITĄ JAKOŚĆ WODY _ Głębokość wody około 20-25cm . Tylko gdzie ta woda ???? Woda, której nie widać 🙂 🙂 Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

28 września 201829 września 2018

Kategorie

Fotografia

,

Natura ,

Stela ,

Zwierzęta

8

komentarzy do Głowacze białopłetwe – bioindykatory

Wyróżnione

SPADEK OD WUJA SAMA – RZECZ O BOROWIKACH WRZOSOWYCH CZYLI JAK MIMOCHODEM ODKRYLIŚMY AMERYKĘ …. A było to tak …. Cudny , absolutnie niepowtarzalnie ciepły , fantastyczny koniec lata . Wrześniowy bajeczny tydzień plus ( taka teraz moda z tym plusem ) . Upragniony , wytęskniony i wyczekiwany przez lata urlop . Gdzie „beskidzkasalamandra” uda się na upojne dni wakacyjnej laby ? Pewno w góry – rzecz jasna jak słońce ….. Gdzieś na tysiąc pięćset ponad poziomem morza , a może na dwa tysiące , w rześkim rozrzedzonym , górskim powietrzu, żeby ponad kosodrzewiną spoglądać na świat u naszych stóp ??? . PUDŁO ! Postanowiliśmy przyjąć na klatę wyzwanie aklimatyzacyjne i „zjechać” kilkaset metrów w dół na poziom Bałtyku . Uroczego

polskiego morza .

Wysoko …. całe trzy metry nad poziomem morza …. plus reklama produktu Casio 🙂 By dotrzeć w „amerykańskie” klimaty , minęliśmy po drodze i sopockie molo , i Hel , Rozewie i Jastrzębią Górę , spotkaliśmy kormorany na falochronie i pobawiliśmy się piłką razem z uroczymi fokami w helskim fokarium . Zjedliśmy kilogramy łososi z grilla , dorszy w sosie kurkowym , kilka panierowanych fląder i skarpów – w nowomowie zwanych obecnie turbotami ( że niby tak z francuska ,

światowo 😉  )

Dzisiaj – letnik w cywilu , jutro łowca

przygód 🙂

Ja tu wyjeżdżam z gastronomią i razem ze Szczepanikiem gonię kormorany , a przecież miało być o Ameryce…. Wygrzani przez wrześniowe słońce , pewnym wczesnym popołudniem usiedliśmy przy kawie i pysznych lodach rabarbarowych i planowaliśmy sobie kolejny dzień. Plan mógł się nie udać , bo rozmawialiśmy głośno ….. o „_upolowaniu amerykańca_”  a CIA przecież nie śpi , tylko jak kiedyś – ORMO – czuwa skrycie . Morski piesek 🙂 seehund – foka szara w

Helu

Łebski facet 🙂  – kormoran na falochronie w Łebie Czas więc na  D-Day , dzień inwazji wypadł nam w tym roku we wrześniu . Normandzką plażę Omaha zamieniliśmy na piaskowe , porośnięte sosnami wzgórza koło Łeby . Z letników w słomkowych kapeluszach przeobraziliśmy się w poszukiwaczy leśnych przygód . Czy spotkamy tu amerykanów ??? Zabieramy Was na krótki spacer przez łebskie lasy , w kierunku latarni Stilo , na wycieczkę po mierzei

sarbskiej .

Bajeczna pogoda we wrześniu nad Bałtykiem – Szczęściarze z nas – trzeba mieć w życiu farta 🙂 Słyszeliśmy o nich , oglądaliśmy na zdjęciach , naczytali o inwazyjnym nowym gatunku borowików . O kolejnym po stonce ziemniaczanej najeźdźcy zza Wielkiej Wody , co to niby ma wyprzeć z jesiennego krajobrazu nasze ulubione ceglasie i prawdziwki . Nigdy w życiu nie spotkaliśmy tych nieznanych kapeluszników – więc jednym z celów spaceru , ( poza podziwianiem wybrzeża ) stało się odnalezienie tego „grzybowego graala” . W slangu pomorskich grzyboświrków nazywane są „amerykańcami” , bardziej fachowo – borowikami wysmukłymi . Tajemniczej urody z pewnością dodaje im zagadkowe pojawienie się w nadmorskich lasach . Oto one „upolowane” obiektywem : borowiki wrzosowe Boletus projectellus – borowik wrzosowy / wrzosowiskowy , w Łebie we wrześniu 2018 Są urodziwe . To nie ulega wątpliwości , pojawiły się w Polsce kilka lat temu , i szturmem zdobyły okolice wydmy lubiatowskiej , Łeby i Białogóry . Trafiliśmy na najlepszy dla nich czas do wzrostu , w lasach na mierzei sarbskiej spotkaliśmy wielu amatorów grzybobrania , i wszyscy mieli wielkie kosze , a w nich pokaźne ilości leśnych łakoci . Nam , zupełnie nieznającym grzybodajnych miejsc nie sprawiło żadnego kłopotu znalezienie „amerykańców” Wyglądem przypominają kozaki , wyrastają z mchu i wrzosów jak latarnie morskie , ich kapelusze są sympatycznie wypukłe i rumiane jak rogale maślane. Nóżki tych grzybów mają wyraźny „żłobkowany” wzorek a rurki pod kapeluszem są w ciepłych odcieniach żółci, oliwki i seledynu. Podobno są wyjątkowo smaczne , porównywane do borowików szlachetnych . Nie dane było nam skosztować tych leśnych delicji – wystarczyć musiało fotogrzybobranie , bo _sarbska mierzeja to_ _rezerwat przyrody_ i nawet jeśli wolno w nim zbierać runo leśne , to jakoś etyka wzięła górę nad „głodem” . Podobno widać go było nawet ze Szwecji 🙂 Hotel Neptun na łebskiej plaży Wracaliśmy prawie pustą plażą . Szliśmy niespiesznie , piękną , szeroką riwierą po gorącym bielusieńkim piasku . Słuchaliśmy krzyków rybitw i szumu fal przybojowych , chłodząc się co chwilę w wielkiej , słonej sadzawce . Obgadywaliśmy sympatycznych „jankesów” , którzy upodobali sobie na miejsce desantu – łebskie wydmowe lasy . Było to dla nas nowe , fantastyczne doświadczenie jakiego zakosztowaliśmy w pomorskich zagajnikach , szczęściarzami nazwaliśmy tutejszych amatorów grzybów i grzybobrania , bo póki co tylko tutaj znajdziecie borowiki wrzosowe , zwłaszcza we wrześniu , a zwłaszcza we wrzosach A my – pozdrawiamy wszystkich i już planujemy przyszłoroczny wrzesień ….. 🙂 Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

15 września 201815 września 2018

Kategorie

Fotografia

,

Grzyby i grzybobranie

,

Natura

Tagi

borowik wrzosowy

15

komentarzy do Spadek od wuja Sama – rzecz o borowikach wrzosowych

Wyróżnione

BABIA GÓRA PO RAZ DRUGI …. CZYLI JAKI MAGNES KRYJE W SOBIE WIELKA KUPA KAMIENI ? No i stało się . Nie dalej jak w maju napoiliśmy się w strumieniu Szumiącej Wody u podnóża Babiej Góry . Nie baczyliśmy wtedy na „pozorną ” klątwę , na czarodziejskie sztuczki i na urok jaki może na nas rzucić ten niepozorny potoczek. Bzdety dla letników – tak sobie wtedy pomyślałem , wspominając mimochodem o tym przesądzie – jakoby łyk szumiącej wody miałby przyciągać człowieka na „dach Beskidów” do końca jego życia . A tu klops , żadne to farmazony , to najprawdziwsza prawda , taka z cyklu prowd góralskich – czyli „tyz prowda” . Wygląda na to , że wpadliśmy jak śliwki w kompot . Bynajmniej , daleko mi od lamentowania nad magiczną formułą , która mnie dotknęła , naznaczyła i napiętnowała . Co więcej , na samo wspomnienie o powrocie na Królową Beskidów moje stare , wysłużone , ale najwygodniejsze na świecie buty – same się wypastowały i dzień wcześniej wlazły do bagażnika wyraźnie podekscytowane nadchodzącą wycieczką . Wielka kupa kamieni w sierpniu 2018 No jasne , że z Pawłem , jasne że inną drogą , jasne że pogoda na Kapryśnicy znowu nam dopisała , o tym chyba nie muszę wspominać . Takim dwóm aniołkom jak my niebiosa są wyjątkowo przychylne w tej kwestii – widać góry chyba nas lubią . Zresztą nawet gdyby Matka Niepogód zafundowała nam oberwanie chmury , gradobicie i koklusz , i tak nie przestałbym kochać Beskidów . Parę minut po ósmej rano w , świeżym górskim powietrzu zaczęliśmy naszą jedenastogodzinną „pętelkę” po masywie Babiej Góry . To nasz cel. Jeszcze daleka droga 🙂 Do schroniska na Markowych Szczawinach prowadzi niezwykle przyjemny szeroki , zacieniony borem jodłowo – jaworowym  chodniczek zwany „płajem” . W dziesiątkach ujęć źródełek i strumyków możesz ugasić pragnienie lodowatą , wyśmienitą wodą , pamiętając tylko , że jednego z nich strzeże utopiec , albo może krasnolica , wodna wróżka , rzucająca urok na wędrowców . Łyk wody i przepadniesz – pamiętaj – jesteśmy z Pawłem chodzącymi

tego przykładami .

Stare – w latach 70-tych  i nowe schronisko na Markowych Szczawinach Trzask , prask , po godzinie jesteśmy przy schronisku , choć drogowskazy sugerowałyby znacznie dłuższy spacer . Ładnie tu . Pamiętam stary budynek , a właściwie szpetny barak za to z wielką duszą , pełniący rolę schroniska . Teraz , nowe „ciało” na polanie Markowych Szczawin jest przestronne  i atrakcyjne w formie . I solidne – jak na góry przystało . Podobno dusza istnieje sama w sobie, niezależnie od ciała , gdyż ono może ulec zniszczeniu , a duch zawsze gdzieś pozostanie . Pracuje więc nowe schronisko powoli na to by stało się jak tamto – „kultowe” – swoją drogą nie cierpię tego słowa , ale stało się , napisałem to i sie nie wygumkuje . Może dlatego ,że tutejsza szarlotka jest jedną z najlepszych w Beskidach , a to krok w dobrą stronę . Zanim babiogórska dusza na dobre zamieszka w nowych murach , przeniosła się na chwilę do „goprówki” . Do maleńkiej chatki , tuż obok , a w jej wnętrzu – inny świat , świat w stylu retro . 111 letnie menu , ceny w halerzach austro-węgierskich Zawsze marzyłem o wehikule czasu , tak by przenieść się do dawnego świata . Takiego jak na czarno-białych kliszach , niespiesznego – w stylu vintage , bez „wyścigu szczurów” , bez komórek , obleśnych polityków , tabloidów , hejtu , świata bez „mody” i  fejsowych słitfoci  . Wchodząc do izby w „goprówce” nie cofasz się o sto lat , ale znajdziesz namiastkę tego jak kiedyś było . Normalnie było .  Zerknijmy w cennik z przed 111 lat . Z jaką miłą chęcią zamówiłbym jedną z … ” potraw i napojów w schronisku oddziału Babio-górskiego … ” . Co powiedzielibyście na „jajo” z „porcyą masła ” za parę halerzy ? Butlę wina „zieleniaka” , lub szklankę kwaśnego mleka za dziesięć halerzy ? O flaszce żywieckiego piwa marcowego nie wspominając . Za nocleg wraz z małżonką zapłacilibyście jedynie koronę , a po okazaniu „legitymacyji” członka Towarzystwa Tatrzańskiego objęło by Was skonto 40 halerzy . Inny świat , inna

epoka …..

Dworzanin Jej Królewskiej Mości W 2018 pozostało nam tylko na chwilkę zwolnić i zadumać się nad staroświeckim światem pokazanym w izbie tradycji turystycznych . Zatrzymać się i wdać się w dłuższą , fantastyczną pogawędkę z opiekunem tego miejsca . Konesera i znawcy historii i beskidzkich pagórków . I tylko szkoda , że mimo wielu gości przy schronisku , nikt oprócz nas  nie pojawił się w tym maleńkim „muzeum” . Dobra , koniec melancholii , lecim na Szczecin . Właściwie tylko kierunku tego pięknego miasta , na zachód , znowu płajem , dawną myśliwską ścieżką w kierunku przełęczy jałowieckiej . Polica z przełęczy Brona Dziką , nietkniętą górską puszczą , gdzie słowa „szyszko” nikt na szczęście nie słyszał , zachwyceni babiogórską przyrodą , mijamy wielki jęzor osuwiskowy , który lata temu zniszczył wielkie połacie lasów i ścieżkę turystyczną . Do dzisiaj widać siłą z jaką zbocze Małej Babiej Góry „zjechało w stronę Zawoi . Przystajemy przy każdej tablicy informacyjnej Babiogórskiego Parku Narodowego . Bo wiedzy o górach , poszerzania horyzontów i nauki nigdy nie jest za wiele . Dochodzimy do rozstai polskich i słowackich szlaków. W kierunku południowym droga prowadzi na Małą Babią Górę . Koniec laby . Zaczyna się mozolne podejście wzdłuż granicy słowackiej pod Cyl ( 1517mnpm ) . Najdłuższa wioska – Zawoja i stacja narciarska Mosorny Groń widziane z pod Babiej Góry sierpień 2018 Jak idę pod górę , zawsze obieram sobie jakiś punkt . Drzewo , skałę , przegib na stoku , cokolwiek . Oczywiście najbardziej znamienne i wyczekiwane jest to,  jak tym „punktem” jest wierzchołek . Uwielbiam też jak przebłyskuje błękit nieba wśród drzew – znaczy że na szczyt już niedaleko . Ale podejście pod Cyl jest dość długie , punktów orientacyjnych nie znam , więc gramolenie się pod górę chcąc-nie-chcąc umila mi Paweł . Pociesza  : „Patrz – tam , za niecały kilometr jest „tyci-tyci” Babia , tam dalej malusieńka Babia a przy kapliczce malutka Babia . A stamtąd , od kapliczki na szczyt już tylko ….. daleko , w jasną cholerę albo jeszcze gorzej , w pierony – daleko . Halt . Stajemy na popas przy kapliczce . Woda , owoce , kawa czyli : Akcja regeneracja . Koszulkę mokrą od potu można wykręcać , tak więc zarządzamy wietrzenie i szybką zmianę fatałaszków . Ta przynosi niesamowitą ulgę. Nooo… w takim eleganckim uniformie to mi żadna „babia” się nie oprze 🙂 Autor . Mokry jak szara mysz ale prze-szczęśliwy. Na Świstowych Skałkach przy kapliczce. fot Paweł Pasmo Jałowieckie z pod Małej Babiej Nie szata zdobi człowieka ? A jednak !! Chwila wytchnienia , odrobina kofeiny i „Nowe Szaty Tazoka” podziałały na nas jak sok z gumijagód na Gumisia . Wrzucamy szósty bieg , Do tego turbodoładowanie w postaci boskich widoków …. W końcu nie są to jakieś skromniutkie okienka pomiędzy drzewami . Wyłaniają się z pomiędzy kosodrzewiny – baśniowe , absolutnie oszałamiające i spektakularne panoramy . W każdą stronę świata . W sumie nie dziwota – jesteśmy przecież w najpiękniejszych górach świata . Prawie na ich dachu . No…  , na „daszku” ustalmy . Mała Babia Góra Welcome To 🙂 „Duża” widziana z „Małej” Na czubku „Małej” z widokiem na

„Dużą”

Zachwytom nie ma końca . Powiedzieć , że jest „ładnie” byłoby grzechem . Nie ma słów mogących opisać tę czarowną arcy-piękność Beskidów , ich rajskie krajobrazy , to misterne górskie arcydzieła natury . Kto temu zaprzeczyć spróbuje , wyzwę go na walkę konną lub pieszą . UFF , dobrze , że nie widzę chętnych  bo utrzymanie się w siodle nie jest moją mocna stroną . Cały świat u naszych stóp , wszystko można obserwować jak na dłoni . Staję co chwilkę by pstryknąć kolejną urzekającą fotkę. Karta pamięci aparatu pełna , bateria rozładowana . Ale, ale… przezorny zawsze ubezpieczony , mam na szczęście zapasowy akumulator . Wrzucamy plecaki na grzbiet i hajda na główny

wierzchołek.

Fot : Paweł

Mała Babia Góra

Zaczynamy wspinaczkę na szczyt . Istotnym elementem rzeźby północnych stoków Babiej Góry są rumowiska skalne (tzw. gołoborza), wykształcone tysiące lat temu. Są one wynikiem wietrzenia mrozowego skał , które ulegają rozdrobnieniu na bloki po wielokrotnym zamarzaniu i odmarzaniu. Obecnie rumowiska można podzielić na dwa rodzaje: żywe – nadal tworzące się rumowiska, ulegające przemieszczaniu (2-3 cm/rok), występują w górnej części stoku tworząc tzw. „babiogórskie morze głazów”, jęzory i wstęgi gruzowe oraz martwe rumowiska – ustabilizowane przez roślinność krzewiastą i las, występują w dolnej części stoku. Rumowiska tworzą się u podstawy klifów mrozowych na północnych , polskich stokach dolna granica rumowiska sięga 1300 m npm . Ciągłemu tworzeniu się rumowisk sprzyjają warunki klimatyczne okolicy głównego szczytu , gdzie średnia roczna temperatura wynosi ok. 0,7 °C.   Dzisiaj temperatura mocno powyżej średniej – plus dwadzieścia kilka . Idealnie. W tym samym czasie w dolinach tropikalne upały – grubo ponad 30 stopni . Rumowiska skalne fot. Paweł Fenomenalne proporcje , plastyczne plany krajobrazu , nastrojowość i powabne kształty babiogórskiego masywu , odpowiadają na stawiane sobie w myśli pytanie : Cóż takiego magnetycznego kryje w sobie ta góra ? Czy to trzeci biegun Ziemi ? To przecież tylko wielka kupa kamieni , w niezwykle finezyjny , artystyczny wręcz sposób usypana na polsko – słowackim pograniczu . To dwór Królowej Beskidów . Prezentuje się niezwykle okazale , nasza prośba o audiencję została przyjęta , monarchini wskazała nam miejsce a jej wierny dworzanin – czarny oswojony kruk – pozwolił spocząć na samym

jej wierzchołku .

Klapnęliśmy na wielkim kamieniu , zrobili remanent w plecakach pod kątem tego co mamy jeszcze do zjedzenia i wypicia . Opróżnili podręczne spiżarnie do ostatniego okruszka , i zaczęliśmy snuć plany na następne wspólne wycieczki . Paweł wykombinował , że skoro Vivaldi skomponował „Cztery Pory Roku” – a my byliśmy już na „babiej” wiosną , jesteśmy na jej czubku latem …………. może pójdziemy w jego ślady ?? Żegna nas wieczorne słońce , wracamy . Góry to idealne miejsce do wyciszenia. Pomimo zmęczenia wędrówką , właśnie tu zawsze naładuję swoje akumulatory mentalne. I napełnię się pozytywną energią . Tu mogę zawsze spokojnie pomyśleć i poukładać sobie wiele spraw . Obcowanie z przyrodą i przepięknymi widokami budzi we mnie radość i szczęście . Tu naprawdę czują , że żyję . Po powrocie z górskich szlaków wracam zupełnie inną osobą . Nie wiem jak Wy , ale ja jestem zawsze ciekawy świata. Lubię odkrywać nieznane , doświadczać różnych sytuacji . Kosztować smaków życia . A w górach mam to wszystko pod ręką . Kiedy tylko mam okazję odkryć nowe miejsce , lub zobaczyć nowe widoki pójdę tam bez zastanowienia . Zwłaszcza w Pawła towarzystwie . Także ostrzegam ! Jeszcze o nas usłyszycie 🙂 Pasmo Policy w popołudniowym słońcu 23

sierpnia 2018

I na koniec lektura nieobowiązkowa – esencja tego co widzieliśmy dzisiaj na Dachu Beskidów – wiersz Adama Asnyka „Ranek w

górach”

_WYZŁOCONE SŁOŃCEM SZCZYTY_ _ JUŻ RÓŻOWO W GÓRZE PŁONĄ,_ _I POGODNIE LŚNIĄ BŁĘKITY_ _NAD POGIĘTYCH SKAŁ KORONĄ._ _W DOLE — LASY SKRYTE W CIENIU_ _TONĄ JESZCZE W MGLE PERŁOWÉJ,_ _CO W PORANNEM OŚWIETLENIU_ _MKNIE SIĘ ZWOLNA PRZEZ PAROWY._ _LECZ JUŻ WIETRZYK MGŁĘ ROZPĘDZA,_ _I TA RWIE SIĘ W CHMUREK STADA…_ _JAK PAJĄCZA, WIOTKA PRZĘDZA,_ _NA KRAWĘDZIACH SKAŁ OSIADA;_ _A Z POD SINEJ TEJ ZASŁONY_ _ŚWIAT PRZEGLĄDA CORAZ SZERZEJ,_ _Z NOCNYCH, CICHYCH SNÓW ZBUDZONY,_ _TAKI JASNY, WONNY, ŚWIEŻY!_ _WSZYSTKO SREBRZY SIĘ DOKOŁA_ _POD PERLISTĄ, BUJNĄ ROSĄ;_ _ŚWIERKI, TRAWY, MCHY I ZIOŁA_ _BALSAMICZNY ZAPACH NIOSĄ._ _A BLASK SPŁYWA WCIĄŻ GORĘTSZY,_ _CORAZ GŁĘBIEJ OKO TONIE;_ _CUDOWNOŚCI ŚWIAT SIĘ PIĘTRZY_ _W WYZŁOCONEJ SWEJ KORONIE._ _GÓRY WYSZŁY JAK Z KĄPIELI_ _I SWEM ŁONEM ŚWIECĄ CZYSTEM,_ _W GRANITOWEJ ŚWIECĄ BIELI,_ _W TEM POWIETRZU PRZEZROCZYSTEM._ _KAŻDY ZAKRĘT, KAŻDY ZAŁOM_ _WYSKAKUJE ŻYWY, DUMNY;_ _SŁOŃCE DAŁO ŻYCIE SKAŁOM,_ _RZEŹBIĄC ŚWIATŁEM ICH KOLUMNY._ _WSZYSTKO SKRZY SIĘ, WSZYSTKO MIENI,_ _WSZYSTKO W OCZACH PRZEISTACZA;_ _GRA PRZELOTNYCH BARW I CIENI_ _CORAZ SZERSZY KRĄG ZATACZA._ _JUŻ ZDRÓJ SREBRNĄ PIANĄ BRYZGA,_ _GDY PO OSTRYCH GŁAZACH WARCZY;_ _JUŻ SIĘ ŻYWSZY ODBLASK ŚLIZGA_ _PO JEZIOREK SINEJ TARCZY;_ _JUŻ POKRAŚNIAŁ RĄBEK LASU,_ _JUŻ SIĘ WDZIĘCZY I UŚMIECHA_ _BRZEG DOLINY — A Z SZAŁASU_ _DOLATUJĄ ŚPIEWNE ECHA…_ _PRZEZ ZIELONE ŁĄK KOBIERCE,_ _DZWONIĄC, IDĄ PAŚĆ SIĘ TRZODY…_ _JAKAŚ ROZKOSZ SPŁYWA W SERCE,_ _POWIEW SZCZĘŚCIA I SWOBODY._ _PIERŚ SIĘ WZNOSI, PIERŚ SIĘ WZDYMA_ _I POWIETRZE CHCIWIE CHWYTA;_ _DUSZA WYBIEC CHCE OCZYMA_ _UPOJONA, A NIE SYTA —_ _NIBY LECIEĆ CHCE SKRZYDLATA,_ _OBUDZONA JAK Z ZAKLĘCIA,_ _I TĘ CAŁĄ PIĘKNOŚĆ ŚWIATA_ _CHCE UCHWYCIĆ W SWE OBJĘCIA._ Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

26 sierpnia 201826 sierpnia 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura

Tagi Babia

Góra 12

komentarzy do Babia Góra po raz drugi

Wyróżnione

LEŚNA APTEKA – INDYCZY OGON …CZYLI SŁÓW KILKA O TURKEY TAIL’U – WROŚNIAKU RÓŻNOBARWNYM Wrośniaka różnobarwnego – bardzo pospolitego grzyba , nie raz mijasz na spacerze w lesie . I pewnie nie przeszło Ci przez myśl, jaki to skarb. Anglojęzyczna nazwa „turkey tail” (indyczy ogon) świetnie opisuje jego wygląd przypominającego ogon dzikiego indyka . Rozpoznamy go po charakterystycznych paskach, koncentrycznie ułożonych na owocnikach . Im owocniki starsze, tym paski są wyraźniejsze. Paski na wrośniakach przyjmują różne barwy w odcieniach brązów i beżów, ale też czerni, z lekko niebieskawym odcieniem. Czasem pojawia się zielony nalot , za który tym razem nie odpowiada fizjologia , są konsekwencją porastających wrośniaka glonów . Brzeg jest zawsze cienki i ostry. Owocnik jest raczej wąski , ma kilka milimetrów do centymetra grubości. Dorasta nawet do wielkości dłoni, ale zwykle są mniejsze, za to w skupiskach. Jest to dość twardy i sprężysty grzyb nadrzewny , pachnie przyjemnie. Po zerwaniu szybko wysycha i blaknie (trzeba trzymać go z dala od

światła).

Fotografia ze strony urbol.com Huba . Zwykła huba , zawsze tak o nim myślałem , no może troszkę bardziej kolorowa niż inne szaro-buro-brązowe huby . Przez większość swojego życia , nawet nie pokusiłem się o sprawdzenie w atlasie jego nazwy . A można go znaleźć niemal wszędzie : na martwych drzewach powalonych przez wiatr , suchych konarach leżących na dnie lasu , pniakach, czy nawet na obumierających  już drzewach . Zwykle rośnie dachówkowato, jeden nad drugim, ale na pniakach potrafi rosnąć w koło, tworząc formy podobne do kwiatów. Wrośniak z Beskidu Śląskiego Kariera tego niepozornego grzyba nabrała tempa ostatnimi czasy za sprawą amerykańskich naukowców. Jednak wrośniak był stosowany już w tradycyjnej medycynie chińskiej, dorobił się nawet opinii najbardziej poszukiwanego grzyba witalnego. Według chińskiej medycyny , grzyb ten działa oczyszczająco – oczyszcza ciało z toksyn i flegmy , pomaga w natlenieniu krwi , wzmacnia układ odpornościowy . Używano go do leczenia problemów z trawieniem i wątrobą, ale też tych natury duchowej : wrośniak uspokaja, przeciwdziała bezsenności i kołataniu serca. Usuwa niepokój i rozdrażnienie. Herbata z wrośniaka ma tysiącletnie tradycje w Azji. Fot : Arkadiusz Tyka Indycze ogony są tradycyjnie stosowane w leczeniu  różnych schorzeń . Dotyczą głównie chorób płuc , śledziony i wątroby . W Japonii wyekstrahowane z wrośniaków , a związane z białkiem polisacharydy są stosowane jako leki przeciwko nowotworom . Jest także skuteczny przeciwko bakteriom E. coli , opryszczce i stanowi jeden ze składników leków przeciwko AIDS . Zapobiega przeziębieniom i grypie , zabija wirusy uciążliwego brodawczaka – odpowiedzialnego za wstrętne i uporczywe kurzajki . Od czasów dynastii Ming wyciąg z grzyba pito jako herbatę dla ogólnego zdrowia . Wrzenie zabija zanieczyszczenia na grzybie i uwalnia aktywne enzymy . Dzięki nowoczesnym metodom ekstrakcji , związki, które są najbardziej korzystne, wydobywane są z wrośniaków jeszcze bardziej

skutecznie.

Fot : Arkadiusz Tyka Związki te specyficznie wpływają na jedną z najważniejszych komórek układu immunologicznego – tzw. komórki pomocnicze T . Komórki te regulują funkcję wszystkich innych komórek układu odpornościowego. Wysyłają sygnały , które komórki mają być aktywowane, kiedy, do kiedy i w jakim stopniu . Owocniki „Indyczego ogona” pomagają w reaktywacji komórek pomocniczych T w celu przywrócenia normalnych procesów odpornościowych . Dzięki swoim silnym właściwościom immunostymulującym, fitoterapeuci polecają wrośniaka również w profilaktyce i w zwalczaniu wczesnych stadiów BORELIOZY. Wspomagając immunologię organizmu , przyspieszymy efektywność walki z tą chorobą. Fot : Arkadiusz Tyka Turkey Tail, dzięki obecności niektórych związków z grupy sacharydów korzystnie działa na mikroflorę jelitową. Podwyższony zostaje poziom „dobrych” bakterii chroniących nas przed infekcjami , np. z grupy bifidus natomiast poziom baterii chorobotwórczych zostaje zmniejszony . Pacjenci, którzy przechodzili długą i intensywną antybiotykoterapię, są szczególnie narażeni na zaburzenia równowagi mikroflory, stąd przyjmowanie przez nich preparatu zawierającego wrośniaka jest szczególnie wskazane. Prawdę mówiąc wystarczy wpisać w wujka goggle hasło wrośniak lub turkey tail , a wyskoczy nam litania dostępnych na rynku – nie tylko suplementów diety , ale i lekarstw przez duże „L” . Co ważne nie będzie to chemiczna breja , ale naturalne farmaceutyki. Fot : Arkadiusz Tyka Wrośniak należy do tzw. gatunków kosmopolitycznych , występując prawie na każdym kontynencie . Obecnie grzyb jest również hodowany , w celu pozyskiwania ekstraktów i później otrzymywania z nich leków. Nie bez przyczyny nadano mu jeszcze jedną nazwę : „grzyb witalny” . Analizując zawarte we wrośniaku substancje czynne, można wywnioskować jego możliwe zastosowania w lecznictwie. Jako pierwsze wymienić należy działanie przeciwnowotworowe , przydatne szczególnie w leczeniu raka piersi, gdyż zwiększa skuteczność stosowanej chemioterapii. niwelując jednocześnie skutki uboczne chemio- i radioterapii . Ponadto pamiętajmy, że do walki z każdym nowotworem potrzebny jest silny układ immunologiczny . Przyjmowanie preparatu z Turkey Tail jest zasadne, gdy zakłócona jest tzw. odpowiedź komórkowa organizmu, czego przyczyną jest np. długotrwała antybiotykoterapia, która obniża poziom limfocytów Th1. Wrośniak okazał się również skuteczny w leczeniu zakażeń bakteryjnych , np gronkowcem złocistym, Należy pamiętać, że ogólna modulacja układu odpornościowego uzasadnia także suplementację Turkey Tail-em  podczas zwyczajnych infekcji, które pojawiają się przy osłabieniu odporności wywołanym typowymi czynnikami, jak zła dieta czy długotrwały stres. Fot : Arkadiusz Tyka No dobrze , znaleźliśmy w lesie ten „indyczy ogon” , i co dalej ? Wrośniaki możemy zrywać cały rok. Są pospolite w lasach, ale mogą wyrosnąć też na podwórku lub w parku, o ile będzie tam martwe drewno. Po zebraniu trzeba wrośniaki pokroić lub w inny sposób rozdrobnić i wysuszyć. Nie należy przekraczać przy suszeniu temperatury 50 stopni, nie wolno suszyć na słońcu. Jak wszystkie grzyby lecznicze suszyć należy w okrągłej suszarce do grzybów , tej samej, w której jesienią rządzą podgrzybki i prawdziwki. Po wysuszeniu grzyby przechowujemy w ciemnym i suchym miejscu np. w szczelnie zakręconym słoiku. Fot : Romuald Tomaszewski ( roto1 ) Fitoterapeuta Jan Oruba podaje następujący sposób przyjmowania wrośniaka: 10 gram suchego grzyba zalać 500ml wody i gotować 45 minut. Odcedzić, pić w dwóch ratach. Można też przyjmować suchy proszek – 3 razy dziennie po 3g przed posiłkiem, popić gorącym napojem. Maksymalną ekstrakcje polisacharydów uzyskamy gotując grzyba 80 minut na wolnym ogniu. Wiele ciekawych informacji o tej „niby zwykłej”  hubie , zaczerpnąłem ze strony :  https://urbol.com/turkey-tail/  , zdjęcie w nagłówku – Josef Hlasek – http://www.hlasek.com Jednocześnie dziękuję Arkowi ( ArekGeo ) i Romkowi ( roto1 ) za pokazane tu świetne zdjęcia. Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

22 sierpnia 201822 sierpnia 2018

Kategorie

Grzyby i grzybobranie

,

Natura 5

komentarzy do Leśna apteka – indyczy ogon

Wyróżnione

MAGIĄ PODSZYTY SATELITA Czyli … gusła , przesądy i skojarzenia z zaćmieniem w tle Księżyc od zawsze był postrzegany jako uniwersalny wzór przekształceń realizowany przez wszystko co żyje . Każdy element świata podlega narodzinom i śmierci , rozwojowi i rozpadowi . Przyroda rodzi się wiosną by zimą przeminąć  . Księżyc pojawia się, narasta , jest w pełni, by potem zniknąć . Comiesięczna księżycowa sinusoida  ujawniają istotę rytmu życia . Jest to rytm bezwarunkowy i niezmienny , obowiązujący cały świat, wszystkie formy żywe. A co z przesądami księżycowymi ?  Całe wieki pielęgnowano i wyolbrzymiano księżycowe wady i zalety . Przy obrazach widzianego tazokowym obiektywem – wczorajszego zaćmienia księżyca – i jego spektakularnego powrotu na nieboskłon , wysznupałem ciekawostki i ludowe przesądy z księżycem związane  . Może znacie inne niecodzienne księżycowe

bajania ??

Gdy w czasie nowiu księżyc miał rogi zagięte w górę oznaczało to słoneczną pogodę na najbliższe dni , natomiast jeśli było one skierowane do dołu zapowiadało to deszcz . Księżyc dobrze widoczny i jasno świecący zapowiadał długotrwałą pogodę, księżyc zamglony, otoczony białym, czasem tęczowym kręgiem, który nazywano lisią czapką , a u nas , na Śląsku – „Halo” –  wróżył opady i mgły . Jeśli pełnia przypadła w Boże Narodzenie to zima miała być łagodna, a nadchodzący rok szczęśliwy i urodzajny , przeciwnie działo się jeśli w tym czasie wypadł nów . Czerwona lub przezroczysta tarcza księżyca w pełni była zapowiedzią klęsk żywiołowych, wojen, zarazy. Był to jeden z powodów, którym tłumaczono wycie wilków i psów do księżyca – czuły bowiem zbliżające się nieszczęście. Wierzono , że księżyc w czasie największego wzrostu jest pełen sił zapładniających, na wzór dojrzałego mężczyzny, dlatego włada wówczas wodą , której w kulturze ludowej przypisywano gotowość do zapłodnienia, trwanie w stanie potencjalności . Światło księżyca ma budzić demony wodne . Topielce , na śląsku cieszyńskim zwane „utopcami” lub utopkami i rusałki pod jego wpływem wychodzą i tańczą nad brzegami rzek i jezior.  Księżyc aktywizuje także inne demony. Podczas księżycowych nocy można zobaczyć dusze snujące się w pobliżu cmentarzy i na rozstajnych drogach . Przy świetle księżyca czarownice zbierają zioła . Uaktywniają się także diabły, które tańczą z czarownicami. Księżyc wywiera wpływ na demony domowe, które podczas pełni okazują gorączkowe poruszenie , krzątają się nerwowo, usilnie pracują. Szczególnie w czasie pełni wzrastała aktywność wampirów ,  upiorów, które wychodzą z grobów i wilkołaków, które wyją do księżyca. Przez trzy dni księżyc chowa się w cieniu ziemi , więc przez ten czas nie widać go na niebie. Symbolicznie oznacza to wejście w stan śmierci, po której następują ponowne narodziny . Na ziemi panują całkowite ciemności, jest to więc czas uaktywniania się demonów , strzyg, i czartów . Identyczność losu człowieka i księżyca  potwierdza zwyczajowe trzydniowe czuwanie przy zmarłym nazywane _pustymi nocami_, podobnie jak czas nowiu nazywany był _pustymi dniami _. Mimo, że czas ten był interpretowany negatywnie, istniały nakazy wykonywania lub rozpoczynania pewnych czynności . Należało wtedy urządzać wesele ,  szczepić drzewka, zbierać plony i podejmować walkę

z chorobami.

Księżyc w pierwszej fazie jest młody, rozpoczyna swój wzrost, wpływa na kondycję roślin , zwierząt i ludzi i z tego względu cieszył się sympatią. Ogólnopolskim zwyczajem ludowym było witanie nowiu, kiedy na początku pierwszej kwadry pojawiał się na niebie w postaci wąskiego sierpa. Było to traktowane jako powrót aktywności, wzrostu, rozwoju i odmładzanie świata. Uznawano to za święto i łaskę Boga . W wielu wiejskich kościołach w pierwszą niedzielę po nowiu modlono się o szczęście, zdrowie, dostatek, powodzenie. Witano go specjalnymi formułami przypisując mu królewskie atrybuty. Wierzono, że w czasie nowiu dobrze jest wykonywać niektóre prace gospodarskie , polowe, magiczne i lecznicze. Należało więc: siać rośliny rosnące na powierzchni ziemi – jęczmień  bo wyrośnie czysty i duży, zacząć siew  prosa sadzić  kapustę , bo nie popsuje się w beczce, sadzić drzewka owocowe bo przyjmują się i idą w górę. Należało bydło wganiać do nowych obór , wtedy dobrze będzie wiodło się w gospodarstwie, strzyc owce, bo wełna mocniej i szybciej rośnie. Przy nowiu należało trzykrotnie potrząsnąć sakiewką i wypowiedzieć zdanie: _Aby zawsze była pełna_. Gospodarze wiedzieli, że rozpoczynać budowę  powinno się zawsze w okresie nowiu, najlepiej w marcu  , w czasie przybywania

księżyca.

W zakresie medycyny ludowej ten czas jest odpowiedni dla zbierania ziół leczniczych i leczenia chorób skórnych, sporządzania maści przeciw liszajom.W zakresie białej magii należało w tym czasie zrywać majeranek, aby po odpowiednim zastosowaniu pozyskać wzajemność ukochanego innym sposobem na wywołanie miłości jest wołanie przez trzy dni imienia tej osoby. Czas nowiu można także zastosować czarną magię –  w czwartek po nowiu dziewczyny mogą znaleźć ziele, które szkodzi płci męskiej . W tym czasie można również sprowadzić na kogoś chorobę, na przykład sprawić, że

straci wzrok.

Guślarze , w czasie nowiu leczyli kołtuna , natomiast czarownice suszyły liście dębu, zatykały w dom danego gospodarza i życzyły mu, aby on i jego rodzina uschli, tak jak ten liść . Na nowiu dobrze jest także urządzać wesele , odstawiać dziecko do piersi , bo wtedy będzie ładne, liczyć pieniądze, potrząsać kiełbasą, bo spowoduje to pomnożenie zasobów i szczęścia. Woda była szczególnie uzależniona od księżyca z tego względu studnie budowano w czasie nowiu, aby w niej wody nigdy nie brakowało. Znane są także czynności których należy zaniechać w tym czasie: nie należy siać, bo  plony zarosną  chabrami. Według innej relacji nów wstrzymuje dojrzewanie, dlatego należy zaniechać siania zboża i roślin ogrodowych. Nie należy w tym czasie ścinać słomy i siana, bo bydło i tak nie będzie tego jadło . Należało także zaniechać wyrzucania obornika, bo na takim nawozie plon nie urodzi się zbyt obfity. W zakresie medycyny ludowej niewłaściwe jest stosowanie w tym czasie różnych kuracji, bowiem na wzór księżyca choroba będzie się odnawiać, na tej samej zasadzie opiera się przekonanie, że choroba, która pojawiła się w czasie nowiu, będzie się powiększać, na przykład rana będzie się jątrzyć i zagoi się dopiero podczas pełni. Wierzy się także, że nów jest porą działania czarownic, które mają wtedy większą władzę i mogą sprowadzać różne choroby i nieszczęścia, robić psoty, odbierać krowom mleko. W celu nabrania mocy w czasie nowiu o północy chodzą one na rozstajne drogi i zrzucają szaty za siebie. Jeśli ktoś chce sprawdzić, która z kobiet jest czarownicą, musi podczas nowiu patrzeć przez otwór po sęku z deski trumiennej lub ze środkowego okna nowej kaplicy. Na Łysej Górze zbierają się czarownice i odbywają się biesiady lub

diabelskie gody.

Pełnia – Księżyc w fazie najlepszej widoczności postrzegany jest jako miara doskonałej okrągłości, założonego celu , ludzie pełnię utożsamiali z tym, że wszystkiego jest pełno. A jak pełnia to ludzie mówili do siebie , że wszystko się tak jakoś wypełniało , pełno wszystkiego się robiło , grzyby , rosły w pełni, to już wszystko tak przyszło razem z pełnią księżyca. Szczególnie odnoszono to do grzybów, związek ich _wysypu_ w czasie pełni księżyca został podkreślony przez większość informatorów. Jak była pełnia księżyca, to wszystkie cieszą się grzybiarze, ostrzą nożyki i pucują kosze.  O i Pan Kret ten, co pogodę zapowiada, mówi: Będzie wysyp, bo pełnia będzie jutro. Tak tłumaczył. Księżyc w pełni mógł być szkodliwy dla ludzi. Gdy śpią, wysysa z nich krew, odbiera siły i zdrowie . Pojawiają się także inne opisy zależności snu od księżyca. Jego szkodliwe działanie udzielało się małym dzieciom kiedy w nocy kołyska stała przy oknie światło miesiąca mogło wywołać. A tu już następne jest polecenie, żeby matka właśnie nie stawiała kolibki, kolebki nie stawiała broń Boże w oknie, żeby księżyc, miesiąc mówiło się, żeby miesiąc nie spojrzał na dziecko, bo dziecko dostanie miesięcznika czyli biegunki … Aby chronić się przed negatywnym działaniem księżyca należy zasłonić okna , zasłonić łóżko, zwinąć dziecko w chustę, nie spać w miejscu wystawionym na promienie i nie stawiać kołyski koło okna, bo księżyc może wyciągnąć ją przez okno. Dobrą ochroną jest także postawienie na oknie naczynia z wodą lub skórki chleba. Brzemienne białogłowy  nie powinny wystawiać się na światło księżyca, czyli nie powinny chodzić z odkrytą głową, gdyż może to sprowadzić ciężki poród .  Wskazane jest także przykrywanie wody, na którą pada światło luny, gdyż picie takiej oświetlonej wody grozi lunatyzmem . Wierzono też, że podczas pełni potęgują się choroby nerwowe i psychiczne: epilepsje, obłędy, napady szału. Nie należało spać tak, aby światło księżyca padało na twarz, gdyż groziło to zniekształceniem twarzy śpiącego, a nawet szaleństwem. Zbyt długie wpatrywanie się w księżyc mogło grozić utratą wzroku lub inną ciężką chorobą. Choroba rozpoczęta w pełni kończy się śmiercią, a jeśli przetrwa nów, to wtedy nastąpi ozdrowienie. Pełnia księżyca wyznaczała daty sabatów czarownic na Łysej Górze. W tym czasie wiły / wiedźmy / zbierały się i decydowały o spuszczeniu na ziemię deszczu lub rozpędzeniu chmur. Przed pełnią i w czasie pełni dobrze jest zaczynać pracę, orać pole , siać zboże, siać groch i bób, żeby w pączkach było pełno, siać lub przesadzać rośliny, bo wtedy dobrze rosną, sadzić ziemniaki, rozpoczynać sianokosy, ścinać drzewa do budowy, bo wtedy są zdrowe, wprowadzać się do nowego domu dokonywać zakupu inwentarza, bo wtedy będzie wszystko dobrze się chować. Pełnia to także dobry czas na pozbywanie się niektórych chorób, na przykład brodawek. Jest to także dobry czas na zawieranie małżeństw,  bo oznacza to obfitość szczęścia, natomiast jeśli dziecko urodzi się w czasie pełni to będzie _pełne rozumu_, sprytne, bystre, a jeśli w tym czasie przestanie się karmić piersią to dzieci będą tłuste, pełne na twarzy, ale według innych przekazów będą miały

_uroczne oczy_

.

Natomiast zakazy w tym czasie to: sianie pszenicy, bo będzie pełna chwastów, koniczyny, szczepienie drzewek owocowych, bo będą tylko kwitły a nie będą miały owoców , nasadzanie drobiu , bo kurczęta poduszą się w skorupkach jajek . Przy podejmowaniu prac w polu lub wykonywaniu ważnych czynności kierowano się fazami księżyca . Na przykład wykę na nasienie należało siać podczas ubywającego księżyca, zaś kapustę sadzić od pierwszej jego kwadry, aż do pełni. Drzewa liściaste ścinano podczas ostatniej fazy księżycowej, owoce, które miały zostać przechowane przez zimę, zbierano wyłącznie w czasie pełni, natomiast wodę pobierano w czasie ubywania księżyca. Księżyc sprawiał także, że włosy pięknie odrastały, jeśli ścinało się je przy pełni księżyca. W czasie ubywania księżyca podejmowano czynności, które wykonywane w tym czasie będą podobnie ukierunkowanie , czyli pranie , bo brud ustępuje, wymiatanie nieczystości, bielenie chat . Z podobnego powodu był to czas na podejmowanie leczenia na przykład chory na wrzód powinien zwrócić się do księżyca, uczynić nad chorym miejscem znak krzyża i wypowiedzieć odpowiednią formułę. Jeśli guślarze , strzygi i wilkołaki nie pomogły na dobre plony , nie wyleczyliśmy placków na skórze a wody w studni ubywało . W akcie desperacji zawsze można sięgnąć po pędzoną nocną porą „księżycówę” a troski znikną , jak zniknął nam wczoraj

księżyc .

Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

28 lipca 201828 lipca 2018

Kategorie

Fotografia

,

Natura

Tagi

księżyc 11

komentarzy do Magią podszyty satelita

Wyróżnione

NA „PODDASZU” BESKIDÓW – PILSKO Różne krążą legendy i przypowieści o nazwie tej pięknej góry . Najbardziej karkołomne wytłumaczenie pochodzi z ludowego przekazu – jakoby na szczycie góry  zbierali się po pracy orawscy zbóje i upijali się na umór okowitą , winem węgrzynem , czy co tam innego udało im się złupić , lub nabyć w monopolowym po drodze . Taką wersję podaje wójt Żywca Andrzej  Komoniecki

w swoim

_Dziejopisie żywieckim_ . Inna legenda podaje , że dawno dawno temu miało dojść do żeniaczki Pilska i Babiej Góry. Pilsko upił się jednak przed ślubem i Babia Góra porzuciła go nie kryjąc oburzenia . Opuszczonego wzięła za męża sąsiednia Romanka . Tyz piknie , bo Romanka to dziewczyna jak malina . Romanka z pod szczytu Pilska 21 lipca 2018 Jakby nie tłumaczyć Pilska – zawsze gdzieś w tle błąka się gorzoła . Widno , nasi dziadowie sączyli ostro procenty zabijając nudę , a w przerwach nadawali nazwy beskidzkim wierzchołkom . Na przekór tym przesłankom , stawiliśmy się dzisiaj u podnóża wielkiej góry . Paweł i ja , bez żadnych we krwi promili . Za to z mocnym postanowieniem – wdrapać się na 1557m . Byliśmy ostatnio na dachu Beskidów – na Babiej Górze – teraz nadszedł czas na „poddasze” najpiękniejszych gór świata , na majestatyczną górę . Na Pilsko . Ktoś spyta po co ? – Ot tak – bo mamy taki kaprys , dla zaspokojenia naszego górskiego „ego” , dla dzikiej , hedonistycznej przyjemności , dla wulkanu endorfin , i dla takich widoków jak poniżej . Mocne argumenty 😉 Nieprawdaż ?? Jak się zaczęło z wysokiego „C” – od Królowej Babiej to każda góra zdawa się być z założenia przez Nią przyćmiona . Tak można by stereotypowo pomyśleć – a tu nic bardziej błędnego , bo każdy beskidzki szczyt to inna opowieść , inne widoki , inne uroki , nowe ,  niezapomniane wrażenia . W końcu to  kontynuacja naszej z Pawłem górskiej włóczęgi , lub bardziej wzniośle – odysei . I co ważniejsze naszej górskiej przyjaźni . Aura ? No jaka ma być – skoro obu nam udało się wyrwać z banalnej powszedniości na cały boży dzień ?? Od świtu zamówione słońce puszcza do nas perskie oczka . Dziewiąta rano , Korbielów . Saluto Paweł – miło Cię widzieć . Pilsko , trochę po ósmej rano 21 lipca . Widziane z Górnego Korbielowa Podglądamy z dołu , z doliny – drugą beskidzką Fudżi-Jamę i przychodzi najpierw mnie , potem nam ( ech ta siła przekonywania 🙂 ) do głowy na szybko wymyślony plan . Taki oto żeby zamiast standardowo , znakowanym szlakiem turystycznej pielgrzymki pójść trochę na skróty , trochę na kompas , lasami , ścieżkami do zwózki drzew , trasami ośrodka narciarskiego iść od doliny Kamiennego na Buczynkę i dalej na Hale Miziową . W końcu sezon na grzyby trwa w najlepsze . A nuż w lesie , czy choć na jego skraju trafi się jakiś wypasiony borowik ?  Po krótkiej chwili okazuje się , że mój chytry z założenia i misterny plan nie był specjalnie epokowym odkryciem . Ładnych kilka grupek podąża tymi samymi słonecznymi polanami pod górkę , co więcej też łypią raz na prawo , raz na lewo wypatrując prawdziwków . Ale , ale – nie z nami te numery . W końcu w temacie borowików ani ja , ani tym bardziej Paweł nie wypadliśmy sroce z pod ogona . Znalezienie takich rumianych „chlebków” ( co ważne bez mięsnego nadzienia ) to dla nas „chlebek” powszedni i tylko kwestia czasu

.

Tazok ! Kaś ta wloz ??  złaź mi zaraz . fot. Paweł Wlozłech bo z ambony lepi widać 🙂 Lasy pod masywem Pilska są piękne , o ile w dolinach jeszcze nieco „gospodarcze” to już od Hali Buczynki , przez Szczawiny aż do schroniska na Miziowej to dzikie jodłowo świerkowe starodrzewia . Bogate w wielkie krzaki jagód , wysokimi  miejscami aż do pasa , z dużymi jak borówki amerykańskie , pysznymi słodkimi owocami . Lasy soczysto zielone – jak wczesną wiosną , mokre jak torfowiska z pachnącymi wilgocią „mszarami” – niewielkimi mikro – jeziorkami ze stojącą wodą . Raj dla traszek , salamander i wszelkiej maści tazoków . Jedna z mszar pod Halą Miziową . Wilgotność 110% 🙂 Idzie się lekko , przyjemnie , w gęstym i chłodnym lesie , dalej jakoś nie złożyło się , żeby cały czas iść szlakiem , co raz zbaczamy w las znanymi mi wcześniej przełajowymi ścieżkami . Lekko , bo cały tłuszcz wytopił się z nas na Golgocie pod Buczynką. Podjadamy garściami wspaniałe jagody i leśne maliny , bez żadnych obaw o złapanie bąblownicy czy innego trypra . Najwyżej . Wyleczymy się okowitką albo pudrem dla niemowląt 🙂  . Bach : szlak , kapliczka , hala , schronisko na Hali Miziowej . Mija nas terenówka – jakiś grubas z mniejszym , młodszym grubasem jadą offroadową Toyotą na lody i jagodziankę , uzupełnić kalorie , cyknąc selfika i zaistnieć na fejsie . OK – podobno de gustibus non est disputandum . Wymieniamy więc tylko z Pawłem miedzy sobą uwagi o granicach ( a właściwie o ich braku ) cywilizacyjnego obciachu. Hala Miziowa schronisko . W tle Babia Góra Nie mogę się nacieszyć , zarówno pawłowym towarzystwem , widokami jak i boską pogodą – idealną na forsowny spacer po górach . Chwila odpoczynku w nowym , atrakcyjnym architektonicznie schronisku , z cenami jak w Waldorff Astoria . Dobrze że kawę mamy własną , i sznitki , bo bo musiałby linię kredytową uruchomić . Ludziów jak mrówków . Za sprawą kolejki krzesełkowej z Korbielowa – Kamiennej. Patrz – mówi Paweł , a my jak frajerzy wchodziliśmy dwie godziny na piechotę po wertepach . Było się ściepnąć po dychu i za kwadrans bylibyśmy w schronisku . A my jak ludzie pierwotni – w butach uświnionych błotem , z termosem i sznitą z tustym – obok panienek w ładnych legginsach i różowych „najkach” . Pewnie po cichu obmawiają nasze kanapki i wymieniają

uwagi o obciachu .

Dobra koniec laby . Pakuj się do miski MM-msie jeden – znaczy na górę , bo trochę do szczytu nam jeszcze zostało . Znowu jakiś diabełek podpowiada mi , żeby pójść nie szlakiem , a trasą narciarską i lasem . Dla widoków , dla ciszy , dla jagód . Po kolana w jagodzinach , na szczycie Kopca stwierdzamy , że to na pewno był diabełek i że w dół będziemy jednak schodzić bardziej przetartą ścieżką . Z Kopca widok na Jeleśnię Tak by się mogło wydawać , że Miziowa to już właściwie Pilsko , a tu furt pod górę , kurcze , za bajtla – do szkoły pod górę , w życiu pod górkę , w robocie też raczej „pod” niż „z” górki . Do kompletu tego co „pod górę” jeszcze ta nasza ciągotka , pasja i słabość do beskidzkich pagórków . Żeby nie sympatia i gór umiłowanie pewnie też byśmy wciągnęli ciacho i lody i zjechali terenówą albo „krzesełkiem” na obiad do Korbielowa . A tak na poważnie – za żadne skarby świata nie zamienię tego mojego górskiego fioła na drinka pod palmami . Never . I basta . Zrozumie tylko ten co wdrapał się choć raz na górkę , zasapał , a czasami spocił jak mysz , potem stanął na wierzchołku , rozejrzał dokoła , poczuł pachnącą kosodrzewinę , smagnął go wiatr po twarzy . I w sekundę zatęsknił za tym , że stąd już wyżej nie da się wejść . Jeszcze po polskiej stronie 🙂 Sam wierzchołek , to już zagranica . Oj tam zagranica – słowacka wielka polana – doskonałe miejsce na krótki piknik i nasycenie oczu widokami na Orawę , ledwo widoczne Tatry , oglądamy Rozsutec w Małej Fatrze , i całą żywiecczyznę . Widać i miasto Żywiec i Bielsko , aż po „moje” strony – Klimczok i Magurę . Rysianka z Lipowską jak na dłoni – może to kolejny cel ?? Kto wie . Hala Rysianka i hala Lipowska ze szczytu Pilska W tej pełni szczęścia tylko jeden szkopuł . Trzeba wracać a całe ciało i dusza mówią : Nie ! Zostań proszę , jeszcze chwilkę , jeszcze momencik , jeszcze jedno zdjęcie . Słucham się serca ale też pocieszam , że droga powrotna dopieści wrażeniami . Będziemy wracać halami Górową , Jodłowcową , halą Uszczawne , przy popołudniowym słońcu z pewnością będzie na czym oko zawiesić. A nie mówiłem ,że będzie na czym oko zawiesić ? Hale :  Miziowa , Jodłowcowa i Uszczawne Schodzimy . Ale nie da się ukryć , że robimy wszystko , żeby wycisnąć z dnia ile się tylko da . Rozciągamy chwile mijającego dnia jak gumkę w bokserkach . Pazerni na każdą minutę upływającego czasu – jeszcze tu , i tam patrz : muchomór , tam motyle , patrz kałuża , ale fajna kałuża . Może kawa na pniu ? Zostało jeszcze troszkę kawy , nie spieszmy się ….. Niech ten dzień jeszcze trwa , niech się jeszcze nie kończy …. Co tam focisz ? Muchomora z bonusową jaszczurką 🙂 fot

„fifty/fifty”

Genialna kałuża !!! A w niej śliczności : Pan Traszek fot

Paweł

Co może być fajnego w bajorku z wodą ? Nas zauroczył Pan Traszek wypatrzony pawłowym wzrokiem , żyjątko które skradnie nawet serce najbardziej opornych dam . Obok „taty traszki” grzecznie pływały malutkie traszkowe kijanki . Cud natury , maleńki ubłocony ekosystem . Dla innych to tylko kałuża , dla pana w offroadowej Toyocie przecież to spora dawka adrenaliny , można wszakże rozjechać bajoro wielkimi oponami , rozjechać wszystko co w nim żyje , ukatrupić potomstwo traszek  , wylać do kałuży z miski olejowej strupiałego LandCruisera trochę mazidła . Niech zdychają  . Po co się gadziory pchały na świat ? Windows arkadia – darmowa tapeta na pulpit Odganiam od siebie ten ohydny scenariusz , licząc na ułamek przyzwoitości panów w autkach 4×4 . Może nie jest tak źle jak myślę … Wpuszczamy tatę traszka do bajorka . Adieu pięknisiu – łamaczu niewieścich serc  . Ciągle nienasyceni beskidzką naturą kierujemy w kierunku Czarnego Gronia . Takiego perfekcyjnego dnia nie sposób sobie wyobrazić , wymarzyć ani napisać mu wcześniej scenariusza . Kłania się nam na odchodnym „Kapryśnica”  i zachodzące słońce na polanie . Spędziliśmy w górach dziewięć godzin , i żadnemu z nas nie jest spieszno do zegara żeby „odbić” kartę . Permanentnie i nieustająco kradniemy popołudniowe minuty . Strumień , muchomór , rydze , salamandra – no bo jakby tak miało być ? W górach i bez salamandry ?? Wykluczone 🙂 Chłopaki , przyjdźcie jeszcze kiedyś 🙂 Będę Was wyglądała Podobno to nie wrzucony grosik , a tylko kąpiel w rzymskiej fontannie DiTrevi , gwarantuje powrót do Wiecznego Miasta . Zakazano w Rzymie tych ablucji , bo zabytkowa fontanna nie pomieściła by chętnych . Tu , u podnóża Pilska nie ma takich zakazów . Zanurzam się ostrożnie w Czarnym strumieniu , żeby tylko się trochę odświeżyć przed powrotem co zwykłego , szarego świata , ale żeby broń Boże nie spłukać z siebie ogromu wrażeń z dzisiejszego dnia . Po cichu też i po to by wrócić tu jak najszybciej . Choćby tylko w korbielowskie lasy , bo grzybów w nich bez liku. Tazok bez makijażu – z nienacka ufocił : Paweł Do plecaka , w którym wszystko jest niby na swoim miejscu , a i tak ciągle czegoś szukam dopakowałem dzisiaj trochę niewidzialnego ekwipunku . Kilogram emocji , dwa łuty doświadczenia , uncję niezapomnianych wrażeń , trochę wzruszeń i pół funta uniesień . Właśnie dla takich dni warto żyć , dziękując Tobie Pawle , za dwadzieścia kilometrów Twojego genialnego towarzystwa , zapewniam o tym wszystkich którzy dotrwali do końca naszej wyprawy . Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

23 lipca 201823 lipca 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura ,

Zwierzęta

Tagi

Pilsko 6

komentarzy do Na „poddaszu” Beskidów – Pilsko

Wyróżnione

DWIE MGLISTE DOLINY

Helweci mają swoje Quatre Vallées – wyjatkowe tereny narciarskie w Alpach Szwajcarskich . Cztery bajkowe doliny nad Rodanem wokół Veysonnaz i Verbier są z pewnością uroczym zakątkiem . Francuzi szczycą się trzema dolinami – Les Trois Vallées – są również rajem dla miłośników białego szaleństwa . Kurorty w Courchevel , Les Menuires i Meribel są obiektami westchnień dla narciarzy z całego świata . I my mamy w Polsce swoje dwie doliny czyli Muszynę

i Wierchomlę .

W Śląskich Beskidach też mam swoje ulubione dwie doliny . Dwie breńskie perełki . Dolinę Leśnicy i  Hołcynę – rozdzielone

STARYM GRONIEM

i Grabową  . Postaram się pokazać Wam jak cudownie wyglądają „moje góry” – w późny , mglisty , lipcowy podwieczór , w promieniach zachodzącego słońca , podświetlone jego purpurowym

blaskiem .

_BREŃSKIE DOLINKI PRZYKRYTE BEZAMI „UPIECZONYMI” Z DESZCZOWYCH CHMUR PO PRAWEJ LEŚNICA , PO LEWEJ HOŁCYNA 16 LIPCA 2018_ Tuż przed wieczorem , po rzęsistych ulewach wyszedłem na spacer pod „Dwie Cisowe” by z daleka, z wysoka , z góry , nacieszyć oko widokami moich „Dwóch Dolin” . Z nad gór powoli , jak w zwolnionym tempie unosiły się mgły , zawieszały się leniwie na wierzchołkach drzew i otulały śródleśne polany . Zwrotnikowa wilgoć parowała , tworząc niesamowite obrazy . Zawsze mówiliśmy , że góry „dymią” , i zawsze taki widok zwiastował zbliżającą się kilkudniową słotę .

_DYMIĄCE BESKIDY _

Tumany wilgotnego powietrza niesione ledwo odczuwalnym wiatrem , to odsłaniały całe wielkie połacie górskich grzbietów , to znowu zasnuwały doliny białą mgłą . Wśród mgieł , nisko nad horyzontem co raz rozbłyskiwała chyląca się ku zachodowi – karmazynowa , gorąca kula . Słońce malowało góry ciepłymi , nienaturalnymi jak na lipiec kolorami . _TO SAMO MIEJSCE – W ODSTĘPIE KWADRANSA – DOLINA  POTOKU LEŚNICA – WIDOK W KIERUNKU KAMIENIOŁOMU 16 LIPCA

2018_

Czas uciekał a ja stałem oczarowany . Natura mieszała na swojej malarskiej palecie wszystkie kolory . Nie skąpiła żadnej barwy . Krzyżowała ze sobą pory roku , łączyła soczystą wiosenną zieleń ze śnieżną bielą i październikowymi brązami . Zachodzące słońce uknuło , klimatyczną kolorową bajkę . Po mistrzowsku żonglowało tonacją i nastrojem oglądanych obrazów . Stałem wpatrzony w ten spektakl świateł i cieni i nie wierzyłem , że to dzieje się na jawie . I tak zakończył się ten niesamowity wieczór . Wracałem do domu w kompletnym mroku . Odprowadzały mnie dźwięki lasów i strumieni , migały jak iskierki w ciemnościach , dziesiątki ciekawskich par zwierzęcych oczu . Żegnały mnie ich pomruki i nawoływania . Słyszałem jak zwierzaki szeptały między sobą : …. ” On tu wróci , zobaczysz łaniu , mogę się założyć z zającem o trzy marchewki , że on jeszcze tu wróci …..” Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

17 lipca 201818 lipca 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura

Tagi

dolina Leśnicy

,

miłość 11

komentarzy do Dwie mgliste doliny

Wyróżnione

W BESKIDZKIEJ FABRYCE KAPELUSZY W Skoczowie, gdzie mieszkamy , niedaleko naszego domu , dosłownie „za płotem”  – od stu niemal lat działa fabryka kapeluszy . Założona jako filia słynnej wiedeńskiej firmy _Hückel _ była w latach międzywojnia , wizytówką miasta . Kapelusze od Huckla nosiło się dumnie , a metka świadczyła o doskonałym guście i elegancji . Być może moda na te finezyjne nakrycia głowy kiedyś jeszcze powróci , ale póki co skoczowskie kapelusze toczą się po równi pochyłej. Tymczasem tuż , tuż po sąsiedzku otwiera się coraz raźniej konkurencja . To breńska – sezonowa fabryka kapeluszy . Fabryka nazwana została imieniem „Matki Natury” , ubiega się w grzybowym konkursie o laur „Pride Of Beskidy” Breńska buczyna 18 czerwca 2018 Breńskiej fabryce nie potrzebne są hale produkcyjne ani maszyny . Zakładzik nie dba ani o ZUSY , ani o podatki , w nosie ma też wydatki na reklamę . O dopuszczeniach dozoru technicznego i ochrony środowiska też w tej naturalnej manufakturze nikt nie słyszał . Wystarczą dobre buty , wiklinowy koszyk i kilka popołudniowych godzin wolnego by zwiedzić fabrykę kapeluszy . Hitem eksportowym , prawdziwym produktem z górnej półki – są znane na wszystkich kontynentach – kapelusze zwane szlachetnymi . Tak ze względu na ich urodę , jak i na budzące zazdrość – spojrzenia innych elegantów . Te nakrycia głowy sprawdzą się zarówno podczas eleganckich wieczorów , jak i do kreowania codziennego wizerunku.  Beż i ochrowe brązy to klasyka w pigułce .

Styl i elegancja .

Borowiki szlachetne Brenna 18 czerwca 2018 Nie mniej estetyczne są meloniki ceglaste . Te – z kolei w modnych czekoladowych odcieniach brązów , z czerwonymi akcentami dodały by szyku damom odwiedzającym wyścigi konne w Ascott . Zwłaszcza tam , na angielskiej ziemi , każde finezyjne nakrycie głowy będzie zauważone , obsypane zachwytami i opisane w rubryce „towarzyskie” w gazecie „The Sunday Times” Dodatki zielonych akcentów – koniczynek wyznaczą nowe trendy w modzie na wytworny , sportowy luz . Tak wyznacza się nowe standardy w stylizacji na nadchodzący sezon  2018 . Strojnie , wykwintnie i zalotnie . Tak się teraz wypada nosić w wyższych sferach . Borowiki ceglastopore 18 czerwca 2018 A co z tymi dandysami , którym wzrost , bądź tusza nie będzie współgrała z kapeluszami ? Dla nich breńska  fabryka proponuje grubotrzonowe nakrycia głowy . Popielate , z rubinowymi dyskretnymi wstawkami , o fakturze aksamitu przydadzą szyku nawet osobnikom ze znacznie zawyżonym BMI . Zalotna czerwień i klasyczna szarość – borowik grubotrzonowy 18 czerwca 2018 Młodsze pokolenie również nie będzie narzekać. W katalogu wyrobów znajdziemy figlarne , kanarkowe czapeczki , w slangu technologicznym zwane pieprznikami . Nie , że „pieprzne” i ostre . Wykwintne i poszukiwane , zawsze będziecie w dobrym nastroju przyozdobieni takim zalotnym , szelmowskim kapelusikiem . Zawsze „w sosie”  to slogan , który spodoba się młodzieży. Breńskie pieprzniki Klasyka , klasyką ale dwudziesty pierwszy wiek wyznacza bardziej ekstrawaganckie kierunki . To kapelusiki w kropki . Dla panienek , na plażę , dla dam , jako ochrona przed słońcem . Zastosowań wiele , fasonów również kilka . Kolorystyka pełna . Nawet na zamówienia specjalne stworzymy tęczowe wyroby. Tęgości od rozmiaru S do 3XL . Bestsellerem jest w tym roku brąz w ciapki . Nasze wyroby zadowolą najbardziej wymagających klientów . Tych poszukujących ekstrawagancji , jak również tych , zakochanych w klasycznym stylu , gwarantujemy zadowolenie dla starszych i dla młodszych . Wyroby  są bezcenne , wytwarzane jednostkowo i w krótkich seriach . Z najlepszych naturalnych materiałów . Pachnące nowością , świeżością przyniosą Wam wiele radości zarówno podczas „zakupów” jak i w trakcie ich użytkowania . Szkoda , że mam tylko jedną głowę , gdybym jak niektóre bajkowe smoki miał tych głów więcej niż czterdzieści – każdą z nich przyozdobiłbym dzisiaj niekonwencjonalnym nakryciem głowy . Z breńskiej fabryki kapeluszy , zachwycony podażą wysmakowanych majstersztyków kapeluszniczej pracy – pozdrawia wszystkich  Tazok ze specjalną dedykacją dla nieco zasmuconego klimatem dolnośląskim i trzaskającą pod nogami suszą – Pawła . Z życzeniami by i u Ciebie las był tak mokry , bogaty i hojny w kapelusze , a zwłaszcza tak rozkosznie pachnący wilgocią jak lasy u nas – w Beskidach _https://www.lenartpawel.pl/lipcowe-klimaty-w-czerwcowym-lesie_ Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

19 czerwca 201810 lipca 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Grzyby i grzybobranie

,

Natura 4

komentarze do W beskidzkiej fabryce kapeluszy

Wyróżnione

KRZYŻE POKUTNE NA ŚLĄSKU CIESZYŃSKIM ….czyli będzie trochę mrocznej historii Podbeskidzia

.

Krzyże pokutne to monolityczne, proste i surowe kamienne formy w kształcie krzyża wznoszone przez zabójców w miejscu popełnionego morderstwa. Tej wiosny , 2018 roku postawiłem sobie zadanie znalezienia wszystkich krzyży pokutnych , które znajdują się w mojej okolicy . Na terenach , które kiedyś , przed wiekami , a często nawet i dzisiaj nazywane są „Księstwem Cieszyńskim” . Zwyczaj stawiania tych kamieni przywędrował do Polski z zachodu, a panował prawdopodobnie od XIII wieku do połowy XIX wieku . Na przestrzeni lat krzyże zmieniały swój wygląd oraz formę. Obszar ich występowania sięga od północy Włoch , aż po Skandynawię. W Europie istnieje ok. 7000 krzyży, w tym najwięcej w Niemczech_._

.

Kościół w Studzionce k / Pawłowic Śląskich 04 kwietnia 2018 To niesamowite i fascynujące „budowle”. Do 14 wieku krzyże były proste i pozbawione inskrypcji czy rytów . Te z wyżłobionymi narzędziami, przy pomocy których dokonano zabójstwa, zaczęły pojawiać się w 15 i 16 wieku . Można znaleźć krzyże z rzeźbami kuszy , noży , mieczy , sztyletów , wideł , toporów , włóczni , sierpów , rewolwerów . Zdarzały się też krzyże z atrybutem zawodu ofiary , np.  młotkiem i obcęgami – Napisy informujące o czasie , miejscu , sprawcy , ofierze , powodzie i narzędziu mordu zaczęły się pojawiać wraz z upowszechnieniem pisma. Zadanie , którego podjąłem się w kwietniu 2018 wydawało się być banalne , bo według wujka goggle i danych encyklopedycznych , są tylko cztery miejsca , na ziemi cieszyńskiej , gdzie ostały się te relikty przeszłości . Nic bardziej błędnego , trzy miejsca to betka , znalezienie czwartego zajęło mi dwa dni.

.

Studzionka , dwa krzyże bez inskrypcji , oba przeniesione na teren przykościelny kwiecień 2018 Zwyczaj stawiania krzyży pokutnych kultywowany był na ziemiach polskich od XIII w., a utrzymywał się powszechnie do wieku XVII. Zbrodniarz , najczęściej morderca, chcąc uniknąć kary, mógł zawrzeć z rodziną swej ofiary tzw. traktat pokutny, obejmujący pewną ilość warunków. Do obowiązków sprawcy należało pokrycie kosztów przewodu sądowego i pogrzebu ofiary oraz świadczenie wobec kościoła (np. zakup wosku na świece); musiał także odbyć boso pielgrzymkę do miejsca świętego. Symbolicznym zakończeniem pokuty było postawienie krzyża. Tradycja, pomimo zapewne okazji do wielu nadużyć, wpisywała się w głęboką chrześcijańską symbolikę. Krzyż był jej wyrazem zadośćuczynienia. Stawiano go ku pamięci, uwadze i przestrodze potomnych. Miał również skłaniać przechodniów do modlitwy za dusze tak ofiary jak i zabójcy . Jeden z krzyży w Studzionce , kwiecień 2018 Przy krzyżu następowało pojednanie sprawcy z rodziną ofiary.Znak krzyża – męki Chrystusa, równocześnie świadczący o zbrodni i pokucie, skłaniał przechodniów do modlitwy za dusze ofiary oraz zabójcy. Służył wreszcie ku przestrodze. Zabójca musiał także łożyć na utrzymanie rodziny swej ofiary. Tradycja stawiania krzyży przetrwała do 1532 r., kiedy w Rzeszy (obejmującej także Księstwo Cieszyńskie) zaczął obowiązywać kodeks karny cesarza Karola V „Constitutio Criminalis Carolina”. Po tej dacie stawiano je już tylko na pamiątkę wydarzenia. Krzyże wykuwane były z miejscowego surowca, którym w przypadku ziem polskich był zazwyczaj granit, piaskowiec, lub zlepieniec. Krzyże różniły się wielkością i kształtem , a ich wysokość wahała się od 30 do 250 cm. I drugi , również w Studzionce . kwiecień

2018

Śląsk Cieszyński był wschodnią granicą stosowania kodeksu Carolina , umownie przyjmuje się , że granica na której kończyło się to prawo , przebiegała na Wiśle i rzece Białej. W granicach Księstwa Cieszyńskiego zachowały się cztery takie miejsca . Pierwszy i drugi stoją  na cmentarzu w Studzionce k/Pawłowic Śląskich – co najmniej jeden z nich pochodzi z obszaru księstwa cieszyńskiego. Przypuszczalnie z okolic Strumienia . Trzeci , skromniutki znajdziemy w Cieszynie . Tam zobaczymy krzyż pokutny przy ul. Majowej . Czwarty krzyż – najlepiej zachowany i niedawno odrestaurowany stoi w Pruchnej przy drodze z Cieszyna . Ostatni z tego rodzaju obiektów zapomniany w gęstym, górskim lesie,  znajduje się na zboczu góry Łazek , gdzie dojść można ( przynajmniej teoretycznie ) w 40 min. od przystanku PKS Brenna Skrzyżowanie . Cieszyn , ulica Majowa , najskromniejszy ale chyba i najstarszy . W połowie kwietnia 2018 W Cieszynie – Boguszowicach , niedaleko przejścia granicznego , stoi na prywatnej posesji najmniejszy tego typu obiekt. Jedynym rytem jest ledwo widoczny symetryczny znak krzyża na prawym jego ramieniu . Nic więcej o nim nie wiadomo , ze zdjęciem też problem , bo otoczony jest wysoką niefotogeniczną siatką i strzeżony przez wielkiego , czworonoga wyglądem przypominającego „Psa Baskervillów ” . Klasyfikowaniem i oznaczaniem krzyży pokutnych w Polsce zajmuje się świdnicka grupa pasjonatów zwana „bractwem krzyżowców. Ich inicjatywą są jednakowe tablice informacyjne – niestety –  bez szczegółów i historii miejsca czy okoliczności

wydarzeń .

.

Pruchna przy drodze z Cieszyna do Pawłowic 09

kwietnia 2018

Najlepiej zachowany zabytek pochodzi z 1645 roku . Ustawiony został w Pruchnej , przy ul. Cieszyńskiej i Kilisztwo , po przeniesieniu go z pobliskiego rowu, podczas remontu drogi .Ten wykuty z piaskowca krzyż to jeden z ostatnich na Śląsku Cieszyńskim świadków funkcjonowania starego prawa, nakazującego skazanym wystawiania na ich koszt lub ich wysiłkiem krzyża na miejscu dokonania zbrodni. Napis na krzyżu sporządzono w języku _staroczeskim_ i głosi on : „Roku 1645 dnia 25 lutego został na tym miejscu przez lekkomyślnych towarzyszy syn pana Jana Czerwenki obywatela Starego Cieszyna zamordowany. Boże, bądź miłościw duszy jego amen.” Jan Czerwenka mieszkał w Cieszynie . Zajmował się rymarstwem i wytwarzaniem siodeł . Do dzisiaj w mieście stoi jego kamienica. Sam Czerwenka zamiast brać odwet za śmierć syna zgodził się na pojednanie z zabójcą.

.

Inskrypcje na krzyżu w Pruchnej – po lewej tuż po renowacji w 2009 r ( źródło fotopolska.eu ) po prawej stan obecny w

kwietniu 2018

Ostatni zabytek , „namierzyłem” w Brennej . I choć to jeden z najstarszych obiektów zabytkowych breńskiej gminy , gminne księgi milczą o nim , a internet  też niezbyt wylewnie o nim opowiada . 40 minut od przystanku Brenna Skrzyżowanie , pod górą Łazek – w okolicach ulicy Wierzbowej. W przysiółku Barujec.  Według innych danych „ulica”  Rolnicza – Tyle koordynatów. Niewiele . Wjechało mi takie dictum na ambicję . Co ? W Brennej ? Ja nie znajdę ??? Tazok nie znajdzie ? Nie ma takiej możliwości .

.

Dolina Brennicy zwana Sznuplandią 🙂 – teatr moich poszukiwań . Od lewej Pasmo Szyndzielni , Wysokie , Zebrzydka , Łazek , Czupel , Mała Cisowa w kwietniu / maju 2018 Jak widzicie na fotografii powyżej – jest gdzie sznupać po breńskich groniach . Bez mapy , w bujnym wiosennym lesie , szukaj tu człowieku bez dżi-pi-esa metrowego kamienia . Pierwsze poszukiwania skończyły się odwiedzinami przy góreckim potężnym dębie , pod Zebrzydką , o którym przeczytacie tutaj , na blogu dendrofila Pawła

:

https://www.lenartpawel.pl/dab-szypulkowy-z-gorek-wielkich-potega-od-korzeni.html Dopiero druga wyprawa w mglisty majowy dzień zakończyła się

sukcesem .

.

Ryty i inskrypcje na krzyżu pod Łazkiem czytelne jedynie ” zabit 1696″ Brenna 19 maja 2018 Za górami , za lasami , za dolinami , pobili się dwaj górale …. ale czym oni się pobili ? Według słów znanej piosenki – wiadomo że ciupagami . Ale breńscy górale chcieli być oryginalni . Pobili się kopaczkami do kartofli . Już wojna trojańska była o dziewczynę , to powód znany i stary jak świat , nie inaczej było podobno w Brennej . Krzyż pokutny , świadczy o tym , że obydwu Panom zależało na pięknej dzieweczce , a jeden z nich był lepszym kopaczkowym szermierzem niż drugi . I stało się .

.

Pod górą Łazek – najstarszy zabytek breńskiej gminy 19 maja 2018 Znalezienie owego krzyża tak po prostu „z buta i z marszu” , musi być naznaczone dużą dozą szczęścia. W takim lesie jak na zdjęciu poniżej , trzeba być na prawdę blisko , by dostrzec ten obiekt. Nie wyróżnia się z tła lasu ani kształtem , ani kolorem . Tym większą radość sprawiło mi odnalezienie zagadkowej budowli. Starałem się wszystkimi siłami , by odczytać z rytów coś więcej niż tylko ” zabit 1696 ” . Może to siła sugestii , tym niemniej wydawało mi się , że faktycznie jednym z rytów na piaskowcowym krzyżu jest kopaczka

.

.

.

Natomiast według ludowego przekazu znanego kilku okolicznym mieszkańcom zbrodni miano dokonać kopaczką (w czasie sąsiedzkiej sprzeczki, gdy dwóch gospodarzy próbowało zmienić koryto potoku okresowego, by woda nie niszczyła ich pola, a pole sąsiada). Symbol takiego narzędzia miał się znajdować wyryty na krzyżu u góry nad napisem (podobny znak istnieje, ale jest słabo widoczny i może mieć wiele interpretacji). Krzyż nie jest wpisany do żadnego rejestru zabytków (wbrew tabliczce umieszczonej obok niego przez historyków-amatorów . Każdy dzień jest podróżą przez historię – świadka minionych czasów , życia pamięci i zwiastunki przyszłości . Nie odwracajmy się tyłem do przodków i pamiętajmy o historii . Bo historia to również suma tego , czego można było uniknąć . Historia jednego człowieka jest historią całej ludzkości . Jak mawiał mój nauczyciel, w szkole są dwa najważniejsze przedmioty : przysposobienie obronne, żeby wiedzieć , jak strzelać , i historia , żeby wiedzieć , w czyim kierunku a zwłaszcza – z jakiego powodu – użyć wiatrówki 🙂 A że odnalezienie „na czuja : krzyża pokutnego pod Łazkiem to na prawdę nie lada sukces – link poniżej : https://www.polskieszlaki.pl/wycieczki/relacja,680,lazek-713m-wspomnienie-lata.html Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

14 czerwca 201814 czerwca 2018

Kategorie

Fotografia

,

Stela 7

komentarzy do Krzyże pokutne na Śląsku Cieszyńskim

Wyróżnione

BESKIDY PACHNĄCE ORCHIDEAMI Przymknijcie na chwilę oczy i wyobraźcie sobie łąkę . Pomyślcie sobie o takiej zwykłej , górskiej polanie , bogatej w kwiaty mniszka i dmuchawce , w kolorową  koniczynę , z kilkoma fioletowymi dzwonkami , łące nakropionej setkami kwiatów rumianku . Z trawami , wysokimi po kolana . Widzicie już tę łąkę oczami wyobraźni ? No jasne , przecież pamięć bogata jest w spokojnie falującą na wietrze trawę i w sielskie zielone krajobrazy . A teraz dołączcie do mnie na chwilkę , na dziesięć minut . Siądźcie trochę bliżej , nie tam pod drewnianym ogrodzeniem z bali , tam jest mrowisko . Uważajcie też na świerszcze , nie zróbcie im krzywdy . Wygodnie ? To posłuchajcie i obejrzyjcie co kryje w sobie ta skromniuteńka , malutka polana w Śląskich Beskidach  …. W ciepłe , czerwcowe popołudnie usiadłem na beskidzkiej słonecznej łące , żeby odpocząć , tylko na chwilkę – żeby na moment odsapnąć podczas wędrówki . Rozejrzałem się wokoło i momentalnie zapomniałem o bożym świecie . I zostałem – tam na polanie . Na blisko dwie godziny . OLYMPUS DIGITAL CAMERA My , normalni ludzie nie zdajemy sobie sprawy , jak bogate w gatunki są łąki w naszym kraju . Inne rośliny spotkamy na  łąkach leśnych , inne na okresowo zalewanych , jeszcze inne tam, gdzie poziom wody jest wysoki i łąka jest stale podtopiona. Nie bez znaczenia jest także rodzaj podłoża i orografia terenu . W „moich” górach na łąkach i na polanach rosną liczne rośliny , których nie spotyka się na nizinach . Nie jestem botanikiem , odróżniam jedynie maki od chabrów , odróżnię stokrotkę od kaczeńca . Nie będę tego foto – felietonu zasypywał łacińskimi nazwami i mędrkował nad polską terminologią napotkanych na łące kwiatów. Wystarczy mi dotyk wiatru , roznoszący ich słodki zapach , i obrazy , które udało mi się zachować . Zanurzyłem się z aparatem wśród fioletowego , białego i błękitnego kwiecia , wśród jego różnorodnych kształtów i dyskretnych wonności . Znacie to uczucie , kiedy włoski na ręce stają dęba , i nagle wyskakuje na ramionach „gęsia skórka” ?? Mam tak często , kiedy „Ona” powie do mnie z uśmiechem :  „Maciusiu” , mam tak , kiedy słucham dobrej muzyki . Miałem „to” niedawno , na szczycie Babiej Góry , kiedy spojrzałem z „dachu Beskidów” na świat u

moich stóp.

To coś naszło mnie i teraz …. gęsia skórka i włoski na sztorc . Widzę „Kwietną zjawę ?? Szukam jak Hilary okularów …  , gdzie te bryle ?  …. Są . Zakładam na nos i patrzę , a to się dzieje naprawdę , to nie jest wirtualna kwiaciarnia z orientalną florą . Szczypię się w nadgarstek , niemożliwe … Nieopodal , wśród jaskrów i koniczyny widzę – Orchidee ???  na łące ??? w Beskidach ???  Macam kwiaty palcami . Macam , jak kwiaty w wazoniku , na stole w restauracji . Czy to sztuczna chińska podróbka , czy prawdziwe , żywe dzieło sztuki ? OLYMPUS DIGITAL CAMERA One też patrzą na mnie . Pociesznymi buźkami beztrosko , jak skowronki na wiosnę , śmieją się do mnie . Wyglądają zupełnie jak naturalne , rozbawione emotikony . Flirtujemy ze sobą wodząc po sobie wzrokiem i podglądamy się nawzajem z każdej możliwej perspektywy . Storczyki wyraźnie mnie kokietują . Mrugają , puszczają perskie oczka . Aż po chwili jeden z tych maleńkich kwiatuszków zebrał się na odwagę , i odezwał się do mnie . I

powiedział tak :

_…. czy wiesz Tazoku , że nasze kwiaty , kwiaty storczyków górskich zapylane są nocą wyłącznie przez ćmy . Wabimy nocne motyle niezwykle intensywnym i bardzo przyjemnym zapachem . Storczykowy nektar dla ćmy jest ambrozją i nieprzeciętnym przysmakiem . Przylatują o zmierzchu po nektar , dotykają wewnątrz naszego kwiatu – dzióbka , a wówczas pyłek przykleja się do ich ciała . Tylko malutkie , nocne motylki są w stanie dostać się do wnętrza moich kwiatów . A nasze storczykowe nasionka roznosi górski wiatr.  Jak wszystkie orchideowate jesteśmy pod ochroną , wpisane na czerwoną listę gatunków zagrożonych ._ Skąd miałem wiedzieć ? W najśmielszych wyobrażeniach nie przypuszczałem , że w Beskidach w ogóle rosną storczyki  . Teraz już wiem jak wyglądacie w naturze , wiem gdzie Was znaleźć . A jakie z Was zalotne flirciary 🙂 Wśród koniczyny i jaskrów kto „w czepku urodzony” wypatrzy beskidzkie storczyki 05 czerwca 2018 Wiecie już , że Śląskie Beskidy to najpiękniejsze góry na świecie , magiczne i fascynujące . Można je „poznawać” z okna samochodu , ale można też usiąść na dwie godziny na stromej łące i dać górom czas by Was uwiodły i zauroczyły . Trzeba tylko pamiętać o jednym : nic nie mów … słuchaj i patrz . Ani się obejrzycie , a zauroczenie przerodzi się w wielką , zmysłową

miłość .

I proszę Was o jeszcze jedno : PROSZĘ SPOGLĄDAJCIE OD DZISIAJ DOBROTLIWIEJ I BARDZIEJ POBŁAŻLIWYM OKIEM NA „MOTY” – ĆMAMI GDZIENIEGDZIE ZWANE . BEZ NOCNYCH MOTYLKÓW – BESKIDY NIE PACHNIAŁYBY STORCZYKAMI… Słońce chowa się za Orłową , czas wracać. Płynnie nadchodzi zmierzch , teraz na Was kolej , nocne motyle . Nacieszcie się i Wy – łąkowym , wieczornym aromatem . Zachód słońca 20:25  –  Pod Grabową 05

czerwca 2018

DOBREJ NOCY – BOSKA , KWIECISTA ŁĄKO , KOLOROWYCH SNÓW – MAŁE , NOCNE MOTYLKI – DOBREJ NOCY STORCZYKI , ŚPIJCIE SMACZNIE BREŃSKIE GÓRY . BĘDĘ MARZYŁ O WAS WE ŚNIE  . DOBRANOC . Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

6 czerwca 20187 czerwca 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura 20

komentarzy do Beskidy pachnące orchideami

Wyróżnione

NA „DACHU” BESKIDÓW – BABIA GÓRA … czyli wielkie rzeczy się dzieją kiedy się spotykają ludzie z

górami

Beskidy to , baśniowa kraina , inny mistyczny świat , to poszukiwanie  wyjątkowych obrazów , efemerycznych dźwięków i tajemniczych zapachów . By zasmakować tych wrażeń – w górach musisz wykonać pewien wysiłek bez zapłaty . W górach nie ma granic , a samo przebywanie w Beskidach – jest jak dobra muzyka – łagodzi obyczaje . Są elementy rywalizacji , ale rywalizacji z wyznaczonym celem – a nie z przeciwnikiem  , z własnymi słabościami – nigdy z towarzyszem . Wyjątkową górą , absolutnie wyjątkową jest Królowa Beskidów , Babia Góra ,  Orawska Święta Góra , Matka Niepogód , Kapryśnica , Diabelski Zamek , Diablak ….. w końcu Góra Diabła …. Łooo mamusiu od samego czytania jej nazw – strach ściska co-nie-co z tyłu pleców . Zwłaszcza , że diabelskie epitety nie wzięły się tak „ot” z kosmosu . Grasował tu dawno temu diabeł . Normalny , regularny diabeł – z rogami , kopytami i ogonem Widziana ze Stryszawy – Królowa Beskidów

28 maja 2018

Legenda głosi ,że pewien zbójnik postanowił odetchnąć na szczycie Babiej Góry , po powrocie z dochodowej pracy , polegającej na łupieniu bogatych kupców na Orawie . Na szczycie podchodzi do niego Czart i proponuje harnasiowi deal :  będziesz bracie wiódł dostatnie życie , tylko podpisz taki mały cyrografik , gdzie drobnym druczkiem napisano : „właśnie sprzedałeś swoją duszę ” . Zbój , a jakże też nie w ciemię bity równie drobnym druczkiem dopisuje warunki : zbuduj diable przed świtem kamienny zamek z wielką wieżą , z fosą i oknami na południe , z jacuzzi i siłownią , a dusza będzie Twoja . Kusy uwija się jak pszczela robotnica , i kiedy już miał ustawić ostatnią cegiełkę – wtedy cierpiący na bezsenność kogut z pobliskiej Zawoi zapiał głośno. I cały , diabli , misterny plan wziął w łeb . Duszy nie ma . Machnął więc w złości , niecnota wielkim ogonem i zburzył Diabli Zamek . Kamienie z zamku rozleciały się po całym szczycie i dolinach  ….. diabelny niefart 🙂 „Kapryśnica” z Szyndzielni , w lutym 2018 Podglądałem Królową Beskidów ze śląskich gór. Śniłem o niej , stawałem w myślach kolejny raz na jej wierzchołku . Marzyłem o widokach z jej szczytu przy pięknej pogodzie. Nie ja jeden ….. Z okolic Tarnowa „podglądał” ją Paweł . I podobnie ostrzył sobie zęby by poznać ją bliżej. Babia Góra , podobnie jak i we , mnie rozpalała pawłowe myśli i ambicję ,  żeby stanąć na jej

szczycie.

Nadaliśmy Jej jeszcze jedną  nazwę : Beskidzka Fudżijama – trafną zwłaszcza zimą Matka Niepogód widziana z okolic Tarnowa w marcu 2018 fot :

Paweł Męderak

Ustaliliśmy wspólnie , jeszcze w marcu. Nie ma opcji – musimy spotkać się „kiedyś” w pół drogi . U podnóża diabelskiego zamku . To „kiedyś” wypadło 28 maja . K2 = kolejni dwaj postanowili zobaczyć , usłyszeć i poczuć : co to znaczy stanąć na dachu Beskidów i jakie to wrażenie mieć cały boży świat u swoich stóp i patrzeć tylko w dół , bo wyżej już się nie da wejść , bo wyżej tylko niebo i chmury 🙂 Babia Góra to kapitalny punkt widokowy na wszystkie strony świata: przy dobrej widoczności można się doliczyć kilku setek szczytów . „Kawał góry” widziany z niebieskiego

szlaku 28 maja 2018

Tuż po dziewiątej rano ruszyliśmy . Wybraliśmy najatrakcyjniejszy i najtrudniejszy szlak prowadzący na szczyt Królowej Beskidów – Perć Akademików . Zaprowadziła nas do tej jedynej w Beskidach „via ferraty” 😉 wygodna ścieżka za niebieskimi znakami prowadzącymi do schroniska na Markowych Szczawinach . Spacerowe tempo , wymarzona aura i dzika beskidzka puszcza – Babiogórskiego Parku Narodowego – przywiodły nas do Skrętu Ratowników i – na początku zwykłej ścieżki prowadzącej do perci – a potem dalej na szczyt . Szczytu o historycznym znaczeniu dla turystyki polskiej, niemieckiej, węgierskiej i słowackiej , a także dla nauki – od „zawsze” przyciągającego botaników, geologów i takich z gatunku K2 – kolejnych dwóch . Paweł nad „Mokrym Stawkiem” obejrzał malutkie traszki i salamandrze niemowlęta „Szumiąca woda” 28 maja 2018 Szlak został wyznaczony 11 czerwca 1925 r. przez Władysława Miodowicza ówczesnego studenta Uniwersytetu Jagiellońskiego i został nazwany „Perć na Babią Górę”. Nazwa szlaku jeszcze dwukrotnie się zmieniała. W roku 1926 prof. Kazimierz Sosnowski nazwał go „Percią Taternicką” natomiast dwa lata później, w 1928 r., twórca szlaku nazwał go „Percią Akademików”  . Podczas wędrówki towarzyszył nam  strumyk „Szumiąca Woda” z którym  związana jest kolejna babiogórska legenda . Otóż , podobno ten kto napije się wody z tego strumyka, będzie tu wracał do końca życia . Kto chce niech wierzy , kto nie chce , niech nie wierzy , my w każdym razie obaj pociągnęliśmy spore łyki kryształowej , lodowatej wody . A że wrócimy tutaj to więcej niż

pewne.

.

Dreptamy przez las po setkach drewnianych stopni i kamiennych schodkach . Las zdaje się być amazońską dżunglą , lub gwinejskim lasem tropikalnym . Nie od upału , bo temperatura idealna , ale od feerii zieleni , która głaszcze siatkówki oczu barwami pistacji , mięty , malachitu i szmaragdu na tle kobaltowego nieba . nasze oczy chłoną wprost urodę Beskidów. Abstrakcyjny kalejdoskop piękna Własnym oczom nie wierzę 🙂 Przekraczamy górną granicę lasu . Rozśpiewany ptakami las – na chwilę staje się przeszłością . Jakby nożem odcięte dźwięki . Nagle otacza nas surowa wysokogórska cisza . Od tego miejsca aż do szczytu będziemy podziwiać zapierające dech w piersiach widoki . Przed nami półmetrowej szerokości półka skalna z łańcuchami . Dalsza droga staje się coraz bardziej wymagająca – za to „diabelsko piękna” . Klamry , stopnie , łańcuchy są skromną namiastką alpejskich dróg żelaznych – „Via ferrat” . Gęba mi się śmiała przez sześć godzin non stop. A jak mi taki grymas zostanie za zawsze ??? fot Paweł Męderak „Śnieg , śnieg , śnieg !!! ” jak Basia Wołodyjowska wrzeszczę do Pawła . Bez bałwana się nie obejdzie . Jak małe dzieci lepimy ze śniegu tułów , „nogi” , głowę , podział pracy i poszukiwanie bałwanich atrybutów zajmuje dobrą chwilę . W dobie feminizmu , żeby nikt nie posądził nas , że jesteśmy jakimiś męskimi szowinistami , jednym zgrabnym ruchem , z pomocą żółtego kwiatu mniszka zwanego „u nas” moiczkiem –  zmieniamy płeć Mr Snowman’a na Panią Bałwanową 🙂  Że co ? Że mała ta bałwanica ?? No to proszę bardzo zróbcie większą . 28 maja ?? . Zapraszam do „snowmanchallenge” 2018 Autor – Tazok z Panem Bałwanem fot Paweł Męderak 28 maja 2018 I Paweł z Panią Bałwanicą 28 maja 2018 Do szczytu już tylko „żabi skok” . Ponad 700 ( siedemset ) metrów przewyższenia nie zrobiło na nas większego wrażenia , ani zakwasów w mięśniach , ani blazów na szłapach ( pęcherzy na stopach ) . Normalnie luzik . Jedynie mięśnie karku nawyrężone od boskich widoków i obracania głowy – by w 3D , doświadczyć jak piękny jest świat w Beskidach . Tu urocza bałwanica jak z obrazka , tam obłoki , gdzie indziej sasanki alpejskie . Sasanki alpejskie – na ukwieconych białych łąkach pod szczytem ( wujek goggle pomógł w identyfikacji ) 28

maja 2018

Rach ciach ciach i stało się . Stoimy na szczycie najwyższej góry w Polsce – poza Tatrami . Jakie to uczucie ?? Triumf ? Victoria ? Radość ? Dopiero kiedy tu stanęliśmy okazało się, że w gruncie rzeczy chyba ważniejsze jest aby mieć cel niż żeby go osiągnąć . Jak z króliczkiem . Zabawa jest gonić szaraka . Ale żeby nie było , to coś na kształt dumy – cichutko jednak człowieka rozpiera . Jak patrzyłem z dołu na potężny masyw „Kapryśnicy”  tak nazwanej od nieprzewidywalnej aury – góry , która zafundowała nam boską pogodę – pomyślałem „kawał góry” . Da popalić . A teraz mam cały świat u stóp. Wyżej się nie da 🙂 1725 m.n.p.m. Na dachu Beskidów patrząc w moją , śląską stronę 28 maja 2018 … i patrząc w stronę Tarnowa na ups … „Gówniak” , Kępę i Sokolicę  28 maja 2018 Słowacja – Orawa – może to kolejny nasz

cel ??

Jestem spełniony . Tak to najlepsze słowo . Czuję wewnątrz , w sercu , kolaż satysfakcji i ukojenia . Uczta dla ducha , ciała i zmysłów.  Podajemy sobie ręce z Pawłem . Mamy to . Już planujemy następne spotkanie i szukamy celu. Chcesz poznać naturę człowieka – zabierz go w góry . A z Pawłem można konie kraść . I w przyszłości być może , zdobyć zimą K2 ? Dzięki, Paweł , z Tobą nie ma rzeczy niemożliwych  . Jeszcze będziemy te „konie kraść” . 28

maja 2018

Pięknie ? No jak nie jak tak  28 maja 2018 Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

30 Maj 201811 czerwca 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Natura 13

komentarzy do Na „dachu” Beskidów – Babia Góra

Wyróżnione

BESKIDY PACHNĄCE ŻYWICĄ … CZYLI NASZA „MAŁA KANADA” Tak , to niemal pewne . Mamy National Geographic i Animal Planet za darmo , bez umowy i abonamentu . Wystarczy wyjść z domu na krótką wycieczkę , na spacer po dolinie , na dłuższą wyprawę w góry . Nieważne czy wczesnym porankiem , czy jak dzisiaj późnym popołudniem – tak by doczekać w górach zmierzchu. Sam czasami nie mogę uwierzyć w te dźwięki , zapachy i obrazy których doświadczamy w „naszych górach” . Łapię wszystkimi zmysłami wrażenia , z których każde jest niepowtarzalne . Przyjemny dotyk natury zawsze wciągnie tak , że zatracenie się w górach jest nieuchronne . Dlaczego ? Sami zobaczcie co takiego jest w naszych górach . Oto moje przepiękne okolice , „nasza” dzika beskidzka „Kanada pachnąca żywicą „ Dzisiaj , przed zmierzchem w dolinie Wilczego

Potoku 20 maja 2018

Niemal wszystko co dzisiaj zobaczycie sprokurował tylko ostatni weekend , od piątku wieczora do niedzieli , kapryśna beskidzka pogoda , i nasze pięć spacerów po dolinach i górach Brennej . Kumulacja wrażeń ? Górska przyroda w pigułce ? Pewnie też trochę przypadku i łut szczęścia . See You 🙂   –  Pod górą Łazek 19 maja 2018 Byliśmy obserwowani bacznie od wczoraj przez salamandry . Przyglądały się nam po ostatnich deszczach z każdej niemal norki , wyglądały z każdej dziupli i spod każdego prawie kamienia , ich jaskrawe ciała przyciągały wzrok i malowały uśmiechy na twarzy . Jakże miałoby być inaczej , skoro to stronka beskidzkiejsalamandry

?

Tazoku , nie teraz, mam sjestę 20 maja 2018 Co takiego jest w naszym górskim lesie, że przyciąga nas do siebie jak potężny magnes , że nie możemy się nań napatrzeć , że ciągle tęsknimy za jego szeptami i zapachem ? Że nie ma dla nas znaczenia pogoda, temperatura , pora roku czy nastrój. Znamy ten las jak własną kieszeń , znamy każdą ukrytą ścieżkę, w którą nikt normalny nie odważyłby się zapuścić , każdy krystaliczny strumień i wszystkie drobne , kolorowe kamyki na jego dnie , wiemy, pod którym głazem w potoku mieszkają pstrągi , a w której zatoczce, jesienią kłębią się różnobarwne liście . Tym „czymś ” jest nieobliczalna i nieprzewidywalna Matka Natura . Spotkanie myszołowa – to nie zdarza się co dzień . Chyba myszołów , tak na 99,99% 🙂 No bo jak inaczej , jak tylko nieobliczalnością wytłumaczyć , że znienacka wyszła wprost na mnie sarenka . Prawdopodobnie młoda i brzemienna . Właśnie w trakcie zrzucania zimowej sukni na korzyść zwiewnej , letniej szaty ( dzięki Grażko za wsparcie w tej materii ) . Była tak blisko , że nawet krótki obiektyw 40mm wystarczył by

ją uwiecznić .

Oba zdjęcia – późnym popołudniem w żarnowieckiej dolinie 18 maja 2018 Wiem , że z tym NatGeo Wild to trochę siermiężne porównanie  , tym niemniej mamy to wszystko na wyciągnięcie ręki , a nie gdzieś tam het , het na krańcu świata , na antypodach. Wróćmy znowu do Wilczego Potoku  – chyba najpiękniejszej breńskiej doliny . Tu oprócz widoków zachwycającego strumienia nastąpił chrzest Pani mojego serca – w roli fotografa. Wilczy Potok wieczorem 20 maja 2018 Paparazzi w spódnicy poradziła sobie ze skomplikowanym urządzeniem jakim jest aparat fotograficzny . Jej pęd do szybkiego zaliczenia kursu fotografowania przybrał na sile , kiedy zasugerowałem , żeby traszka górska spacerowała po jej dłoni , a ja zrobię zdjęcia . Błyskawicznie opanowała tajniki migawki , przysłony i czasu naświetlania 🙂 . Tryb auto w takich przypadkach bardzo się przydaję 🙂  Wyszło jak na pierwszy raz genialnie . Oto efekty poniżej a na nich ona – traszka , a właściwie on czyli Pan Traszek Górski na mojej dłoni. Traszka górska – pan Traszek w szacie godowej 20 maja 2018    fot: Marzena Józefowicz Spacerkiem po tazokowym nadgarstku 20 maja 2018   fot: Marzena Józefowicz Pamiętam jak stanąłem kiedyś , późną jesienią , u progu zimy w mgliste , wilgotne , melancholijne przedpołudnie , na polanie do której można dotrzeć tylko „na azymut / na przełaj” , poza wszelkimi normami , na polanie , której nikt z Was nie znajdzie , a ja też nie przyłożę ręki by stała się znaną celebrytką . Tylko tutaj , poza ciepłym domem , czuję się bezpiecznie , jak u siebie , czy to metafizyka ? magia ? spełnienie ? duchowość ? na pewno mistyka – to wszystko w pewnej chwili spotkało się w tym jednym miejscu i otuliło mnie tak przyjemnie , blisko i szczelnie , że mimo chłodu , trwałem tam oczarowany baśniowym , zjawiskowym – naszym lasem. Włożyłem ręce do kieszeni , wpatrywałem się w mgłę , wsłuchiwałem w ciszę , chłonąłem aromat żywicy , mokrych liści i zapach położonych traw na polanie. Czułem się jak Faust, mający oddać duszę diabłu kiedy smakując pełnie szczęścia wypowiadał słowa – a ja powtarzałem za nim – „chwilo trwaj – jesteś piękna „ . Las ogrzewał mnie swoim niewidzialnym , abstrakcyjnym żarem , rozmawialiśmy – milcząc przez ponad dwie godziny . Brenna 6 listopada 2016 Już od dawna wiem i czuję , że Beskidy rzuciły na nas swój urok . Zaraziły miłością do siebie, miłością odwzajemnioną i zniewalającą , jakby wywołaną przez magiczny eliksir. Miłością dojrzałą , takim uczuciem ,  w którym im więcej dajesz , tym więcej masz do zaofiarowania. Czas uczy nas widzieć sercem i doceniać autentyczność . Nasze doświadczenia prowadzą nas do dojrzałej miłości ….. Kochać , jak to łatwo powiedzieć ….. Życzę Wam spotkania takiej miłości na Waszej drodze , najlepiej z ukochaną osobą u boku . Jak tak dalej pójdzie , to Tazok gotów się ze mną ożenić 🙂 19 maja 2018 pod górą Łazek Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

21 Maj 201828 lipca 2019

Kategorie

Archiwum Tazoka

,

Fotografia

,

Góry ,

Natura ,

Stela ,

Zwierzęta

Tagi

miłość 12

komentarzy do Beskidy pachnące żywicą

Wyróżnione

MAJOWE BOROWIKI – POJUTRZE Dlaczego pojutrze ? Bo przedwczoraj – to był tylko zwiad . To we czwartek 10 maja – zwiadowca elitarnego plutonu rozpoznawczego „Salamandra” plut. pchor. Tazok , w trakcie nieplanowanej blisko półtoragodzinnej przerwy w pracy , namierzył w żarnowieckiej dolinie sprzymierzone siły aliantów z królestwa grzybów ,w żargonie militarnym zwanych ceglasiami – sztuk kilkanaście. Siły sprzymierzone zgrupowane i okopane były wyłącznie wzdłuż potoku . W wąwozach ścieżek prowadzących na Równicę . Ceglasie miłe i sympatyczne , nieagresywne , przyjaźnie nastawione i skore do współpracy . Uknułem więc misterny plan , by w weekend – czyli „The day after tomorrow” , zaopatrzony w pełny ekwipunek grzybiarza , z koszem włącznie – przeprowadzić tam manewry desantowe – czyli pierwsze prawdziwe grzybobranie AD 2018 . Cel dzisiejszej wyprawy – dolina między Lipowskim Groniem a Równicą 12 maja 2018 Wstawał parny i mglisty dzień , prognoza pogody kazała się przygotować zarówno na duszne ciepło jak i na ulewy , to i plecak wypełnił się po brzegi nieprzemakalnymi utensyliami , suchym prowiantem i mokrym piciem . Kołatała mi się myśl po głowie , żeby „odwiedzić” wszystkie spotkane przed dwoma dniami borowiki , przygarnąć je do przytulnego koszyka i przeznaczyć w konsekwencji na pyszną majową kolację ze świeżych grzybów.  Przeświadczony ,że tą doliną bez żadnych wytyczonych szlaków przechadzają oprócz nas tylko zwierzęta , zacierałem już ręce , a ślinka sama ciekła na myśl o delikatesowej kolacji. Pierwszy miał być „Pan Kruk” z którym bawiłem się w „a kuku” A tu klops. Cała misterna układanka zawaliła się jak karciany domek. Jakieś podstępne indywiduum na czterech łapach , lub na czterech kopytach zeżarło mi bez pytania Pana Kruka . Tuż obok Pana Kruka urosło takie cudo 12

maja 2018

Została po nim tylko mała dziurka w ściółce i cicho odśpiewane Requiem . Za to tuż obok : „Król umarł – niech żyje król !” Natura nie zna pojęcia bezkrólewie , dosłownie pół metra dalej młody „prinz” wypełnił pustkę przy jodłowych korzeniach . Znaczy , że kosz może się na coś przydać . Po krótkiej sesji foto pierwszy borowik wylądował w tym sezonie w koszyku. Jeszcze dobrze nie zatrzasnęło się za nim wiklinowe wieczko , a już moje oko przyciągnął kolejny ceglaś i jeszcze jeden , i tam po lewej dwa , i w igliwiu jak na tacy jakiś przystojniak prosi się o darmowy spacer w wiklinowej lektyce  . Mówiłem Wam, że ceglasie to moje ukochane i najurodziwsze na świecie modele do zdjęciowych sesji ? Pewnie ,że mówiłem , a te majowe – grubaśne , nie tknięte ślimakowymi zębiskami , zdrowiutkie – to po prostu kosmos. Z równie kosmiczną prędkością beskidzka przyroda wystartowała w tym roku . Zupełnie jak japoński ekspres Hikari  – sześćset kilometrów w dwie godziny z Tokio do Osaki . Na zboczach Równicy tymczasem – zawody sprinterskie borowików . Pchają się na świat jeden przez drugiego . Kto pierwszy , kto wyżej urośnie Citius Fortius Altius .  Majowe igrzyska grzybowej olimpiady . Ceglasiowy atleta 12 maja 2018 Fiu , fiu . Zmysły zwiadowcy – w siódmym niebie . Puk , puk a ceglasiątko ? ten maluch jak ziarenko fasoli ? A jeśli też była jatka i go coś żuje albo nie daj Boże strawiło już w żołądku ?? Sprawdź – domaga się podświadomość .  Gdzie to było ?? Wiem ! przy wodopoju – takiej wielkiej kałuży – zbiorniku wodnym bez znaczenia strategicznego . Pokonałem kałuże bez użycia sprzętu zmechanizowanego i zanurzyłem się w ciemnicę tam , gdzie rosło ceglasiątko. I co ? No i masz , rośnie sobie , jak z obrazka w niebywałej formie  ale już nie jest niemowlęciem , co więcej opiekuje się swoim małym braciszkiem . Klasa młodzieniec . Poznajecie ? Porównajcie go ze zdjęciem z poprzedniego wpisu z 10

maja 🙂

Déjà vu ? Niebo robi się granatowe , turla się po górach odgłos grzmotów . Będzie lało . Dzisiaj to mogę tylko powiedzieć zwracając głowę do góry : nie ze mną te numery 🙂 . Kurtka z tkaniny mającej „tex” w nazwie ( żeby nie było kryptoreklamy ) spodnie i buty też z „texem” . A padaj sobie deszczu na zdrowie ceglasiowej bandzie i na zdrowie beskidzkim lasom . Tymczasem dokładam do koszyka kolejne cudnej urody borowiki. Ale jaja – w maju , taka podaż . Dlatego właśnie uwielbiam ceglasie . maj

2018

Będzie dobre „dzieścia” sztuk , mały koszyk do paska wypełniony w jednej trzeciej . Będzie i kolacja dla nas i dla „babci” Ani , i pewnie jeszcze trochę zostanie . W pamięci zostanie mi ten dzień na długo . Przede wszystkim dlatego , że góry i beskidzki las stanowią dla mnie jedną z najpiękniejszych ucieczek od  naszego współczesnego świata. A „dzieścia” kilka borowików – ceglasi – w bonusie to zawsze biorę w ciemno , dla ich rasowej urody i wybornego smaku. Jestem grzyboświrkiem. I

basta.

Do zobaczenia w Beskidach 🙂 I muszę wbić sobie do głowy , żeby sprawdzać baterię w aparacie . Bo reszta urodziwego towarzystwa „przepadła” z braku prądu . Oprócz tego że grzyboświrek – to baranek też jestem. Będę pamiętał , ustrońska mądralo 🙂

12 maja 2018

Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

12 Maj 201813 Maj 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Grzyby i grzybobranie

,

Natura 4

komentarze do Majowe borowiki – pojutrze

Wyróżnione

MAJOWE BOROWIKI

W zabawie na skojarzenia do hasła „grzyby” pasuje odzew „wrzesień” . Komu przyszło by do głowy połączyć ze sobą borowiki i miesiąc maj? Czy majowe myślenie o grzybobraniu to tylko tęskne wyglądanie późnego lata ? Koszyki gdzieś na strychu przyprószone warstwą kurzu po zimie , noże tępe , octu na marynaty w spiżarni tyle co kot napłakał . Wiosną co najwyżej można trafić w promocji dyskontowej na boczniaka obciągniętego stretchem . Prawda to czy fałsz ? Każdy z nas myśli stereotypowo , że jak Włoch to od razu Don Corleone , jak blondynka ( wybaczcie białogłowy ) to nierozgarnięta . Stereotyp to „droga na skróty” przez nasze myśli. Lubimy stereotypy, nawet wtedy, gdy się do tego nie przyznajemy. Lubimy gdy ktoś robi coś za nas, a stereotyp na tym właśnie polega. Mojego , beskidzkiego świata natury nie zamykam w szufladkach , żeby o odpowiedniej porze wyciągnąć z nich „gotowca” . Posłuchajcie więc o krętej drodze , którą przechodzę by zrozumieć przyrodę , bez gotowych schematów , ogólników i błędnych tez. Pierwszy tegoroczny ceglaś ( borowik ceglastopory ) z Brennej 06 maja 2018 Pierwszą jaskółką był malec „ogryzek” znaleziony w czasie długiej majówki . Absolutny brzydal i grzybowy Quasimodo . Podobieństwo do przecudnych kolorowych ceglasi , żadne. Jedynie badania DNA potwierdziły przynależność tego osobnika do królestwa funghi. Muszę jednak wziąć obronę tego małego pokraka , bo nigdy przedtem o tak wczesnej porze roku , nie znalazłem jadalnego borowika. Dalej więc mogło być już tylko lepiej . I było. To co dzisiaj mnie spotkało –  a pamiętajcie , że mamy dopiero 10 maja – to zaprzeczenie utartego światopoglądu w kwestii grzybobrania. A kuku panie kruku 🙂 Pod Równicą 10 maja

2018

Uwielbiam dolinkę między Lipowskim Groniem a Równicą , to cieniste i wilgotne królestwo salamander . Skoro więc wczoraj wieczorem przeszła nad Beskidami wyjątkowo obfita i długa ulewa , na wszelki zicher do pracy wziąłem aparat . Bo wygospodarować w ciągu dnia godzinkę z hakiem – to aż się prosiło . A kuku – z innej perspektywy Spotkanie salamander to jednak loteria . Nie raz okazywało się ,że wyciągam na tę loterię pusty los. Tak też było i dzisiaj , za to rekompensata jaką otrzymałem od żarnowieckiego lasu przerosła moje najśmielsze oczekiwania . Zaczęło się niewinnie. Jeden ceglasiowy niemowlak wielkości ziarnka fasoli , w ciemnicy zupełnej przycupnął pod jodłową samosiejką i z ciekawością przyglądał się jak próbowałem zrobić mu paszportowe foto w pozycji na

śledzia .

Ceglasiątko 10 maja 2018 Ceglasiątko , to była swego rodzaju cisza przed burzą . Dosłownie i w przenośni . Bo nie dość ,że worek z borowikami rozpruł się całkowicie to co chwilę z nad Równicy w głęboką dolinę docierał złowrogi pomruk nadchodzącej ulewy. W dolinie żarnowieckiej 10 maja 2018 Byłbym ostatnim frajerem , gdybym posłuchał głosu rozsądku . Stracić takie widoki z powodu lecącego na moją głowę koktajlu złożonego z dwóch części wodoru i jednej części tlenu byłoby – dyplomatycznie mówiąc – nierozsądne . _IDZIE MAJ PRZEZ LAS , WOREK GRZYBÓW NIESIE _ _A PRZEZ DZIURKĘ CEGLAŚ CIURKIEM SYPIE SIĘ PO LESIE _ tak bym napisał , gdybym urodził się wcześniej niż Tuwim . I wierszyk o majowych ceglasiach , zamiast o Grzesiu , znałby prawie każdy przedszkolak 🙂 Ceglasiowy matuzalem – ekwilibrysta 10 maja

2018

Tymczasem lunęło . Zdrowa wiosenna pompa. Tak potrzebna majowym borowikom . Ja tam nie z cukru nie rozpuszczę się . Aparat też na szczęście wodoodporny i podobnie jak obiektyw – uszczelniony przed wodą – więc hulaj dusza piekła nie ma . Szukamy dalej . Wpadło mi do głowy wrócić do „Pana Kruka” który bawił się w a kuku i zobaczyć jak znosi majową ulewę . Bez dwóch zdań ciepły deszcz to jest to co tygryski ceglasiowe lubią najbardziej . „Pan Kruk” przed deszczem I w czasie deszczu . ( od czego ma się ten

kapelusz 🙂

Oj ten deszcz szybko nie przejdzie , niebo zaciągnęło się na granatowo , moja upatrzona jako tymczasowa peleryna – wyniosła beskidzka jodła – zaczyna coraz bardziej przeciekać . Żal wracać bo jeszcze bym paru modeli do castingu wybrał . Pocieszony , że weekend tuż , tuż wracam żeby odkurzyć koszyk i naostrzyć nożyk na grzyby . Niedziela będzie dla nas . Wyruszymy w góry z koszykiem . Po takim rekonesansie ! Nie ma zgody na siedzenie przy grillu.  A Wam : Jak podobało majowe borowikowe grzybobranie ?? Jeśli tak przyjmijcie zaproszenie w śląskie góry . W najbliższy weekend nie będziecie zawiedzeni . O czym z wielką radością informuję i ogłaszam początek sezonu 2018.  Będzie się działo 🙂 Autor beskidzkasalamandra

Opublikowano

10 Maj 201810 Maj 2018

Kategorie

Fotografia

,

Góry ,

Grzyby i grzybobranie

,

Natura 10

komentarzy do Majowe borowiki

Wyróżnione

PODRÓŻE MAŁE I DUŻE – ŠTRAMBERK CZYLI KOMPLETNIE ODJAZDOWE MIASTECZKO NA MAJÓWKĘ Wystrzałowa wycieczka musi mieć jedną cechę . Spontaniczność . Wypad w nieznane , na wariackich papierach zawsze jest zaskakujący . Nieoczekiwane wycieczki bez planu zwykle są zaskakujące i pełne wdzięku . Wieczorem , w przeddzień wyjazdu , wpadła nam do głowy dawno zapomniana nazwa miasteczka w Morawskich Beskidach . Štramberk . To raptem mocniejszy rzut beretem , tuż tuż za miedzą , po sąsiedzku , niemal za progiem domu . Od nas tylko kilkadziesiąt minut drogi . Rezolutna decyzja mogła być tylko jedna . Jedziemy . Zachodnie , czeskie Beskidy są przepiękne – jak to już w metryce wszystkim Beskidom pisane. Štramberska „trouba” czyli wieża zwana „rurą” widziana z podzamcza 01 maja 2018 Piękno Beskidów tym bardziej urzeka gdy w ich sercu usadowi się 700 letnie czarujące miasteczko objęte od 50 lata statusem zabytkowego obszaru miejskiego. Właściwie nie wiem od czego zacząć . Jak to mówią – najlepiej od początku . Malownicza miejscowość położona na zachodnim przedgórzu Beskidów . Ze względu na swój urok bywa nazywane Morawskim Betlejem . Štramberk założył, we środę 4 grudnia 1359 margrabia morawski Jan Henryk Luksemburczyk , wydając miastu dokument lokacyjny – Štramberk jest w regionie Novojiczinska jedynym miastem, w którym taki dokument dochował się

do dziś dnia .

Wejście do arboretum – wita nas Bonanza

🙂

Majówkę świętują także bracia Czesi , choć przyznać trzeba , że nawet takie atrakcje jak  Štramberk nie są zatłoczone i zadeptane jak zakopiańskie Krupówki czy sopockie molo i można tu spokojniej spędzić dzień nie przepychając się w tłumie . Zaczynamy od Botanickej Zahrady – ogrodu botanicznego znajdującego  się na południowym stoku w miejscu starego kamieniołomu wapiennego Kamenárka i jego okolicy.  Nie ma wiele wspólnego ze znanymi nam ogrodami botanicznymi . Po pierwsze jest na prawdę wielki – mówi się , że ponad 10 hektarów , po drugie rośliny rosnące w ogrodzie , w większości są naturalne , nie sztucznie nasadzone . Wapno i ciepłolubne gatunki roślin pochodzenia sztramberskiego stanowią główną część przyszłej ekspozycji ogrodu kamiennego. Na dnie powstało unikalne mokradło wapniowe dla roślin wodnych i błotnych. Fauna i flora na terenie ogrodu jest bardzo rozmaita, jurajskie wapienie ukrywają tu wiele skamielin . Z niewielką ingerencją człowieka , powoli powstaje tu raj dla roślin, zwierząt i ludzi. Vapenik Kamenárka – naturalny ogród botaniczny 01. maja 2018 Przy pięknej , sprzyjającej spacerowi pogodzie tuli nas do siebie nas absolutny cud natury . Pierwotny i dziewiczy , prawie całkowicie naturalny , skalny ogród botaniczny , kusi kolorami „enzianów” – goryczek górskich , prymitywnych , wiosennych astrów , przywabia zapachem dzikich lilaków , nawołuje nas swoimi dźwiękami . Kto tak zawodzi w wapiennym amfiteatrze ?? Koziołek sarny ?? Drapieżny ptak ?? Dźwięk jest niespotykany , kompletnie przejaskrawiony i wyjątkowo zastanawiający. Odbija się od wapiennych skał , rozchodzi się to brzmienie po całym ciele jak zagadkowe rżenie . Coś lub ktoś igra sobie naszymi zmysłami . Enzian – goryczka krótkołodygowa , dziko rośnie tylko w górach . Niezwykły kwiat . Stramberk 01. maja 2018 Tropiąc goryczki , kosaćce , dzikie astry i rozchodniki – idziemy zaciekawieni do źródeł naszego tajemniczego dźwięku. Wypatrzyliśmy w kamieniołomie kilka wodnych oczek . W wapiennych skałach wilgoć to wielka rzadkość . Wabił nas w stronę wody ten wszędobylski dźwięk . Jakby rechot ?? No jasne że rechot . W ciepłej , płytkiej , kryształowej wodzie urządziły sobie „festiwal piosenki godowej” – żaby wodne . Zielone , urocze wodne zwierzaki , których okres zalotów przypada na koniec wiosny i początek lata, a w Polsce i na północy Czech  mniej – więcej na połowę maja . W okresie tym samce żaby wodnej tworzą nad wodami chóry wydając gromadnie charakterystyczny głos godowy zwany potocznie rechotem.   Trwają one zwykle miesiąc . Pocieszne są . Ich głos jest wzmacniany dzięki nadymanym jak baloniki dwóm pęcherzom głosowym (rezonatorom) znajdującym się po bokach głowy . Żabi raj . Pierwsze wiosenne upały oraz wzrost temperatury wody to dla nich kraina żabiej szczęśliwości. Żaba wodna – „balonikowy” stworek – w wapiennym jeziorku 01 maja 2018 Dzikie, górskie irysy Štramberk 01. maja

2018

W takim cudnym  miejscu założył też swoje gniazdo puchacz zwyczajny. Nie wytropiłem go obiektywem , tym niemniej gdzieś tam na skałach obrał swój dom , co potwierdza sympatyczna tabliczka . OLYMPUS DIGITAL CAMERA No bajka , po prostu czarowna  opowieść o dzikiej naturze , sama pisze się w tym magicznym miejscu. Wokół , niegdyś prężnego „zakładu górniczego ” wydobywającego wapień do produkcji cementu powstał niesamowity ekosystem , niezdeptany przez ludzi , z minimalną ingerencją Homo Sapiens-a w przyrodę i jej walory.